Ποιος θα περίμενε ότι το περιβόητο -και αμφιλεγόμενο- τσιτάτο του Μάο «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» θα είχε μια θλιβερή επιβεβαίωση στο Νεπάλ, εκεί που για δεκαετίες η βασιλο-μαοϊκή κλίκα οδήγησε τη χώρα σε σκοτεινά μονοπάτια διαφθοράς, φτώχειας και ανέχειας. Η «σπίθα» που λαμπάδιασε τη χώρα ήταν η απαγόρευση των social media από την κυβέρνηση -ας μην υποτιμηθεί και αυτό-, αλλά η αιτία έχει να κάνει με τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες και την περιθωριοποίηση των νέων.
Στη συνέχεια όμως αυτό που βλέπουμε δεν έχει να κάνει ούτε με πολιτικές αλλαγές ούτε με κοινωνικές ανατροπές – όπως μας τις διδάσκουν κλασικοί και σύγχρονοι θεωρητικοί. Εκδηλώσεις μαζικής, τυφλής βίας, κάψιμο του Κοινοβουλίου και κυβερνητικών κτιρίων, θάνατος και διαπόμπευση για κυβερνητικά στελέχη -πού να γίνει κουβέντα για απόδοση δικαιοσύνης στα δικαστήρια!-, όλα σε απευθείας μετάδοση, αφού είχε προηγηθεί η άρση της απαγόρευσης των social.
Το να διαπιστώνει κανείς τη σοβαρότητα του προβλήματος και να επιχειρεί να ερμηνεύσει τα αίτια που οδήγησαν στην κόλαση του Νεπάλ είναι ένα το κρατούμενο, απολύτως θεμιτό. Το να πανηγυρίζουν όμως κάποιοι εγχώριοι οπαδοί της μαοϊκής σύλληψης, παροτρύνοντας τους ομοϊδεάτες τους να κάνουν τα ίδια και στη χώρα μας, αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Θα πει κάποιος, εντάξει, αυτά συμβαίνουν στο μακρινό Νεπάλ. Λάθος. Τα κοινωνικά ρήγματα που βαθαίνουν δεν αποτελούν ιδιαιτερότητα του Νεπάλ. Σε μία άλλη «μακρινή» μας χώρα, στις ΗΠΑ, η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ θα ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα της ενδημικής βίας στη χώρα αυτή, αν δεν γινόταν σε συνθήκες τοξικότητας, αγεφύρωτου πολιτικού διχασμού αλλά, κυρίως, κοινωνικής διαίρεσης χωρίς προηγούμενο. Πλέον στις ΗΠΑ το 1% των πλουσιότερων έχει ξεπεράσει σε πλούτο το σύνολο της αμερικανικής μεσαίας τάξης. Και αυτό μόλις τα τελευταία 30 χρόνια! Η κοινωνική δυσφορία είναι που διογκώνεται και κανείς δεν γνωρίζει αν, για παράδειγμα, η δολοφονία του Κερκ μέσα σε ένα κλίμα πρωτόγνωρης τοξικότητας μπορεί να οδηγήσει σε μια περαιτέρω ενίσχυση των άκρων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θα είναι άραγε η επόμενη στάση του δράματος η όχι και τόσο μακρινή Γαλλία, όπου και εκεί τα πολιτικά αδιέξοδα, οι ανεπάρκειες, οι ταξικές διαφορές που βαθαίνουν, η επέλαση των άκρων ωθούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις; Και κάτι ακόμα. Όλα αυτά είναι για να λέμε πόσο ταιριαστή θα είναι και για την Ελλάδα το «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση»; Μήπως ξεχάσαμε εύκολα τις άνω και κάτω πλατείες;
Εφημερίδα Απογευματινή
