«Θυμάσαι τι έκανες τη μέρα που ο Δημήτρης Διαμαντίδης πετύχαινε το θρυλικό… “βάλ’ το, αγόρι μου” τρίποντο στον ημιτελικό του Eurobasket του 2005;», ρωτήσαμε τον Ντίνο Μήτογλου, λίγη ώρα μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας προπόνησης της Εθνικής Ελλάδας πριν από την αποψινή ιστορική μονομαχία με την Τουρκία.
«Εννοείται, ξεχνιέται; Είναι στιγμές που μένουν στο μυαλό! Ήμουν ακόμη σχολείο και φωνάζαμε με τους συμμαθητές μου “το ’βαλε, το ’βαλε!». Το όνειρό μας είναι να δημιουργήσουμε και εμείς τέτοιες αναμνήσεις για τις επόμενες γενιές».
Στην απάντηση του φόργουορντ της εθνικής μας ομάδας περικλείεται όλη η βαρύτητα της σημερινής μπασκετικής μάχης με τους άσπονδους γείτονές μας. Αν θέλαμε να βρούμε μία λέξη να αποτυπώσει τον τίτλο του ημιτελικού, θα ήταν «κληρονομιά». «Legacy», όπως είναι διεθνώς κατοχυρωμένος ο συγκεκριμένος όρος στο λεξικό του παγκόσμιου αθλητισμού.
Σε αυτήν αναφέρθηκε άλλωστε και ο Κώστας Σλούκας, χαρακτηρίζοντας τον αποψινό ημιτελικό ως το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. «Αυτή θα ήθελα να είναι η παρακαταθήκη που θα αφήσω πίσω μου στα παιδιά που ακολουθούν, καθώς ξέρω ότι μπορεί να είναι η τελευταία μου παρουσία στην εθνική ομάδα».
Και αν για τον 36χρονο από τον Ιανουάριο «κάπτεν» του Παναθηναϊκού AKTOR ο… τελευταίος χορός με τη «γαλανόλευκη» έχει σχεδόν προαναγγελθεί, μη νομίζετε ότι η σκέψη περί κληρονομιάς δεν περνά και από το μυαλό τού κατά τέσσερα χρόνια νεότερου Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το ελληνικό φαινόμενο του παγκόσμιου μπάσκετ ξέρει ότι θα έχει και άλλες ευκαιρίες να διεκδικήσει μετάλλιο σε επόμενες μεγάλες διοργανώσεις, αλλά πόσο σίγουρος μπορεί να αισθάνεται ότι θα μπορεί να πλαισιωθεί στη δική του τελευταία πενταετία στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με προσωπικότητες όπως ο Σλούκας ή ο Παπανικολάου;
Ενα πολύ ιδιαίτερο ντέρμπι
Είναι πολύ ιδιαίτερο το παιχνίδι με την Τουρκία για όλα τα παιδιά της Εθνικής και, φυσικά, για τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος αρχίζει να χτίζει στους πάγκους έναν μύθο που… κοντράρεται στα ίσα με τον θρύλο του «Kill Bill» των παρκέ.
Δεν συζητάμε για τις ιδιαιτερότητες που συνοδεύουν οποιαδήποτε μονομαχία Ελλάδας – Τουρκίας ακόμη και στο… τάβλι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιχειρήσεις το παραμικρό προγνωστικό, γιατί και για τους δύο μονομάχους το σημερινό ματς μοιάζει κάτι πολύ περισσότερο από έναν ημιτελικό Eurobasket.
Αν εμείς είχαμε να πανηγυρίσουμε πρόκριση σε ημιτελικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 16 χρόνια, οι Τούρκοι φτάνουν τόσο μακριά στο τουρνουά για πρώτη φορά μετά το 2001! Ο Αταμάν πρόσθεσε άλλο ένα κίνητρο στους συμπατριώτες του για να τον… λατρέψουν ακόμη περισσότερο.
Είναι προπονητής μεγάλων αγώνων και τουρνουά, έχει εμφανίσει μια εξαιρετική ομάδα χτισμένη γύρω από το εκπληκτικό δίδυμο Σενγκούν – Λάρκιν και ξέρει ότι αν οδηγήσει την Εθνική Τουρκίας στην κατάκτηση του χρυσού, μέχρι και… άγαλμα θα γίνει στην πατρίδα του.
Εκτός των άλλων, το παιχνίδι αποτελεί και μια πρωτόγνωρη πνευματική δοκιμασία για πολλούς από τους αποψινούς αντιπάλους. Δεν είναι δα και το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο να κονταροχτυπιούνται στο παρκέ… οκτώ μέλη της ίδιας ομάδας. Να ξέρει ο Αταμάν απέξω και ανακατωτά τη μισή Εθνική Ελλάδας (Σλούκας, Μήτογλου, Καλαϊτζάκης, Σαμοντούροβ, εσχάτως και Τολιόπουλος) και να γνωρίζει… η μισή εθνική μας ομάδα τα χούγια και τις ιδιαιτερότητες του αντίπαλου προπονητή.
Σε ό,τι αφορά τη μάχη του χρυσού… το απόλυτο 25%. Ναι, μη θεωρείτε ξεγραμμένους τους υπέροχους Φινλανδούς απέναντι στους προβληματικούς στη δεύτερη φάση του Eurobasket Γερμανούς. Εκτός αν έχουν ξανά το σκανδαλώδες διαιτητικό… σπρώξιμο του προημιτελικού με τη Σλοβενία, το οποίο προκάλεσε την αγανάκτηση ακόμη και των ουδέτερων φιλάθλων που έζησαν από κοντά τη… σφαγή του Ντόντσιτς.
Εφημερίδα Απογευματινή
