Η Νέα ∆ηµοκρατία, κόµµα εξουσίας και µε µεγάλη συνοχή, δεν έχει αποφύγει τις εσωκοµµατικές διαιρέσεις ή εντάσεις, µετά την αποχώρηση από την ενεργό πολιτική του ιδρυτού της. Αυτή η αποχώρηση, σε συνδυασµό µε τις διχοτοµήσεις που επέρχονταν στην Κοινοβουλευτική Οµάδα κάθε φορά που γίνονταν εσωκοµµατικές εκλογές, διευκόλυνε τις διαρκείς εσωτερικές αµφισβητήσεις και, κατά συνέπεια, την εσωστρέφεια που έχει πάντοτε διαλυτικά αποτελέσµατα. Να
θυµίσουµε τις αµφισβητήσεις στο πρόσωπο του Ράλλη, που είχε αντικαταστήσει στην πρωθυπουργία τον Καραµανλή, που είχαν συνέπεια έντονα σηµάδια κυβερνητικής παραλυσίας, σε σηµείο ώστε, όπως ενθυµούνται όσοι έζησαν την εποχή εκείνη, τη νοµοθετική ατζέντα να την καθορίζει, αντί της τότε κυβέρνησης, το τότε κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και µετέπειτα κυβερνητικό: το ΠΑΣΟΚ…
Ασφαλώς και η προεδρία Εβερτ δεν ήταν ανέφελη. Εχοντας διαδεχθεί τον κ. Μητσοτάκη -που οι εσωκοµµατικοί οπαδοί του θεωρούσαν πως έχασε άδικα τις εκλογές και ότι δεν έπρεπε να παραιτηθεί- και θεωρούµενος ο ίδιος ο κ. Εβερτ εκφραστής του καραµανλισµού, ήταν φυσικό η Νέα ∆ηµοκρατία εσωτερικά να λειτουργεί µε δύο στρατόπεδα. Μπορεί για λόγους σκοπιµότητας και διατήρησης στοιχειώδους συνοχής, µε στόχο µία επιτυχία στις επόµενες εκλογές, το κόµµα να έκρυβε τα προβλήµατα αυτά κάτω από το χαλί. Αυτό όµως δεν σήµαινε ότι δεν υπήρχαν. Και ότι ουσιαστικά υπονόµευαν την όποια εκλογική της προοπτική, όπως αποδείχθηκε άλλωστε, καθώς η λαϊκή θυµοσοφία κατέληγε στο απλοϊκό, αλλά βάσιµο συµπέρασµα: «Εδώ δεν µπορείτε να τακτοποιήσετε τα του οίκου σας, θα κυβερνήσετε αποτελεσµατικά την Ελλάδα;».
Κάτω από αυτές τις συνθήκες εσωτερικού διχασµού όδευε προς τις εκλογές του 1996 η Ν.∆., για να υποστεί ακόµη µία ήττα. Η φράση του κ. Μητσοτάκη στην ίδια οµιλία του, ότι «κάποιοι στενόµυαλοι και µικρόκαρδοι άρχισαν να χωρίζουν την παράταξη σε αυτόχθονες και ετερόχθονες, σε ορθόδοξους και αιρετικούς, σε
παρείσακτους και ιδιοκτήτες», ουσιαστικά αντικατόπτριζε την εσωτερική διάλυση της Ν.∆. εξ αιτίας της υπόγειας αντιπαράθεσης -που ενίοτε έβγαινε και
στην επιφάνεια- µητσοτακικών και καραµανλικών.
Η ιστορική αυτή αναδροµή έχει σηµασία και σήµερα, καθώς έχουν διατυπωθεί -και µάλιστα µε έντονο ύφος από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς που διετέλεσαν και αρχηγοί της Νέας ∆ηµοκρατίας- κριτικές στην ασκούµενη κυβερνητική πολιτική και δη την εξωτερική. Συγχρόνως όµως αυτή η ιστορική αναδροµή, παρ’ όλες τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις που είναι φυσικό να σηµειώνονται σε ένα κόµµα όπου συνωθούνται ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, έχει αποδείξει την αντοχή του κόµµατος την οποία εξασφαλίζουν οι στέρεες ιδεολογικές ρίζες που έχει µέσα στην ελληνική κοινωνία. Και κατά πάσα πιθανότητα µε προσόν αυτήν την αντοχή θα πορευτεί και στις επόµενες εκλογές, ακόµη κι αν υπάρχει ο θεµιτός πλουραλισµός απόψεων, που είναι ίδιον των δηµοκρατικών κοµµάτων…
Κυριακάτικη Απογευματινή
