Φαίνεται ότι περίπου συνιστά ιστορική νομοτέλεια, σε λαούς που έχουν ζήσει τον αυταρχισμό, να ξεφεύγουν δύσκολα από ανάλογες ηγεσίες και καθεστώτα. Λες και είναι αυτή η μοίρα τους. Αυτήν την πραγματικότητα μπορεί κανείς να τη διαπιστώσει κυρίως στις κομμουνιστικές χώρες, εκείνες που αφού, υποτίθεται, ξέφυγαν από τα καθεστώτα τους αυτά, εντούτοις εξακολουθούν όσοι βρίσκονται επικεφαλής των συγκεκριμένων κρατών να διακρίνονται για τις δικτατορικές τους αντιλήψεις. Να, για παράδειγμα, στις μέρες μας η Ρωσία, που είναι το μεγάλο κατάλοιπο της Σοβιετικής Ένωσης, και η Κίνα. Κατ’ αντιδιαστολή, μπορεί να φανταστεί κανείς την Αγγλία ή τη Γαλλία με τόσο δημοκρατική παράδοση να τελούν υπό δικτατορικό καθεστώς; Βεβαίως στην Ιστορία πολλά μπορεί να συμβούν. Και η Γερμανία προς ώρας την έχει γλιτώσει.
Αναφέρονται όλ’ αυτά προλογικώς για τον απλούστατο λόγο ότι οι μεγαλομανείς κινήσεις του ηγέτη της Ρωσίας έχουν ως υπόδειγμα τις αντιλήψεις του Στάλιν, καθώς οι ενδείξεις είναι, με τις απειλητικές τακτικές του Πούτιν, ότι συμπεριφέρεται σαν να επιδιώκει να ανασυστήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία. Στο δε εσωτερικό της χώρας του έχει αφανίσει σχεδόν κάθε αντίθετη φωνή και δυνητικό αντίπαλο, εφαρμόζοντας τακτικές που πιο εκλεπτυσμένες βεβαίως θυμίζουν τον μυστακοφόρο πατερούλη της Σοβιετίας.
Στην υπόθεση της Ουκρανίας, την οποία ο Στάλιν είχε καταδικάσει σε γενοκτονία μέσω ενός τεχνητού λιμού που είχε επιβάλει με θύματα κοντά στα 12 εκατομμύρια ανθρώπους, ο Πούτιν υλοποιεί το μεγαλοϊδεατικό του σχέδιο για την ανασύσταση, υπό τη δική του ηγεσία, της παλαιάς σοβιετικής αυτοκρατορίας, με τους υποτελείς δορυφόρους. Θέλει, με άλλα λόγια, να ανασυστήσει την ολοκληρωτικού καθεστώτος αποικιοκρατική δύναμη του παρελθόντος με κράτη-δορυφόρους, όπως προαναφέρθηκε, και ηγέτες σε αυτά που θα επιλέγει η Μόσχα. Όπως είχε δηλώσει ο Τσέχος συγγραφέας Ιβάν Κλίμα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας, «τα τελευταία σαράντα χρόνια όλα αυτά τα κράτη της Ευρώπης ήσαν αποικίες της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό σημαίνει ότι οποιοδήποτε κίνημα καταπατήθηκε πολύ σκληρά, με αυταρχικά και στρατιωτικά μέσα. Οτιδήποτε δημοκρατικό ήταν απολύτως μη αποδεκτό…».
Αισθανόμενος ισχυρός και μη απειλούμενος στο εσωτερικό της χώρας, όχι μόνο με τους εξοντωτικούς μηχανισμούς που διαθέτει αλλά και με το υπνωτιστικό παραμύθι που εξάπτει τον ρωσικό εθνικισμό ότι θα αναβιώσει πάλι η χώρα ως αυτοκρατορία, έχει την πολυτέλεια να απειλεί την Ευρώπη προβάλλοντας τις πολεμικές του δυνατότητες. Δηλαδή, ένας ηγέτης που έχει εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό καθεστώς και έχοντας τον εσωτερικό έλεγχο που εξασφαλίζει τη διατήρησή του στο διηνεκές, όπως θέλει να πιστεύει, έχει βάλει ως στόχο τις δημοκρατίες που ως πολίτευμα αποτελούν απειλητικό παράδειγμα για το δικό του καθεστώς. Διότι, όσο και αν υπνώττουν οι λαοί, είτε από φόβο είτε από παραπλάνηση, κάποια στιγμή αφυπνίζονται.
Εφημερίδα Απογευματινή
