Είναι λογικό να έχουν προκαλέσει εντύπωση ή και προβληματισμό τα αποτελέσματα της τελευταίας δημοσκόπησης της GPO -μετά τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης-, καθώς ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας διαπιστώνεται ένας διχασμός ως προς την ικανοποίησή τους από τα φορολογικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν. Δεν είναι μικρό το ποσοστό του 25% των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος που θεωρούν ότι τα μέτρα είναι σε λάθος κατεύθυνση, ούτε είναι αμελητέο το 44% που υποστηρίζει ότι τα φορολογικά μέτρα δεν είναι αρκετά για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, που είναι και το μείζον ζήτημα για την ελληνική κοινωνία. Βεβαίως το 25% δεν καλείται να δικαιολογήσει γιατί τα μέτρα είναι σε λάθος κατεύθυνση, ενώ το 44% έχει περισσότερο δίκιο, καθώς η ακρίβεια είναι σε υψηλά επίπεδα, εξανεμίζοντας εισοδήματα και παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση με στοιχεία έχει παρουσιάσει 83 περικοπές, άμεσες ή έμμεσες, στους φόρους.
Η φορολογία στην Ελλάδα είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα, καθώς στη συνείδηση των πολιτών συνδέεται με τη μη ανταποδοτικότητα μεταξύ των φόρων που καλείται να καταβάλλει ο πολίτης και των υπηρεσιών προς αυτόν από το κράτος. Προφανώς και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, σε σχέση με το φορολογικό σύστημα στη χώρα μας, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι αρμόδιοι διεθνείς οργανισμοί, όπως λόγου χάρη ο ΟΟΣΑ, συνιστούσαν αλλαγή του φορολογικού συστήματος και μάλιστα όχι μόνο δικαιότερη κατανομή φορολογικών βαρών αλλά μείωση των φόρων, διότι τα περιθώρια των Ελλήνων έχουν προ πολλού εξαντληθεί. Ήλθε βεβαίως η οιονεί χρεοκοπία και η κρίση, που αποτέλεσαν μία δικαιολογία για τους σοσιαλίζοντες και την αριστερή διακυβέρνηση για μία άνευ προηγουμένη φορολογική επιδρομή, την οποία σταδιακά έχει προσπαθήσει να εξισορροπήσει η σημερινή κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι και οι σημερινές φορολογικές περικοπές δεν επαρκούν ούτε στους ψηφοφόρους της ΝΔ. Κακά τα ψέματα. Η τσέπη δεν έχει ιδεολογία ούτε κομματικές προσηλώσεις.
Η μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων είναι συνάρτηση βεβαίως της αύξησης των εσόδων του κράτους από τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, της αύξησης της παραγωγικότητας -που δεν έχει επιτευχθεί στον βαθμό που θα έπρεπε και που θα θέλαμε-, της αποτελεσματικής λειτουργίας των εισπρακτικών μηχανισμών και του περιορισμού της παραοικονομίας, η οποία στη χώρα μας εξακολουθεί για ποικίλους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι και η μη ανταποδοτικότητα των φόρων. Όπου την αδυναμία του κράτους να παράσχει ανάλογες υπηρεσίες σε σχέση με την επιβάρυνση των πολιτών την εξισορροπεί αποκρυπτόμενο εισόδημα ώστε να εξαγοράσει ιδιωτικές υπηρεσίες, είτε αυτές αφορούν την υγεία είτε την εκπαίδευση, τις μεταφορές και εν πάση περιπτώσει υπηρεσίες που ανεβάζουν το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας.
Δύσκολο εγχείρημα ισορροπίας για μία χώρα που ξεκίνησε και πορεύτηκε με δανεικά και με χαμηλή παραγωγική βάση…
Εφημερίδα Απογευματινή
