Η πολιτική των drones, που φαίνεται να επιλέγει ο Πούτιν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συνιστά ένα εγχείρημα της Μόσχας που αποβλέπει στο να δοκιμάσει τις αντοχές και τις δυνατότητες αντίδρασης της Ευρώπης κυρίως, και της Δύσης γενικότερα. Ειδικότερα όσον αφορά την Ευρώπη, ο Πούτιν θεωρεί ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί, για τη δοκιμασία αυτήν, το κενό χρονικό διάστημα που υπάρχει μεταξύ (α) της διαμόρφωσης του ευρωστρατού, υπό την πίεση μάλιστα και των ΗΠΑ του Τραμπ που εξαναγκάζει τα ευρωπαϊκά κράτη να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους, ως θεσμική υποχρέωση των χωρών τουλάχιστον που αποτελούν και μέλη του ΝΑΤΟ, (β) της περαιτέρω ανάπτυξης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, μέσω του SAFE, που θα επέτρεπε αντιστοίχως την ευρωπαϊκή αυτοδυναμία σε πολεμικό εξοπλισμό.
Οι αναλυτές των διεθνών εξελίξεων υποστηρίζουν ότι ο Πούτιν δεν πρόκειται να σταματήσει τις πολεμικές προκλήσεις. Άλλωστε, προ ολίγων ετών είχαν προηγηθεί τα προβοκατόρικα χτυπήματα του Πούτιν στην Υπερδνειστερία, που είναι βεβαίως φιλορωσική αλλά ενδεχομένως η πράξη αυτή του Κρεμλίνου να σήμαινε, όπως υποστήριζαν τότε με αρκετό φόβο στη Μολδαβία, πρόβα εισβολής δυνάμεων στην ανεξάρτητη εκείνη χώρα.
Όπως ανέφερε σχετικά ανάλυση του «Politico», «με αποδεκατισμένη τη φιλελεύθερη αντιπολίτευση στη Ρωσία, έχει μείνει μία μικρή, αλλά με έντονη ρητορική, ομάδα εθνικιστών που αποτελούν απειλή για την εσωτερική κυριαρχία του Πούτιν. Και αυτός έχει αναγκαστεί να τους υποσχεθεί μια μεγαλειώδη νίκη όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και απέναντι σε ό,τι αποκαλεί το Κρεμλίνο “συλλογική Δύση”»! Στο σχετικό δημοσίευμα του «Politico» γίνεται και ειδική αναφορά στα λεγόμενα ενός Ρώσου πρώην διπλωμάτη που σήμερα είναι μέλος του Κέντρου Κάρνεγκι για τη Ρωσία και την Ευρασία, του Αλεξάντερ Μπαούνοφ: «Επιθυμία μεταξύ των “γερακιών” του στρατιωτικοπολιτικού κατεστημένου της Μόσχας είναι η καταστροφή του ΝΑΤΟ. Να δείξει η Μόσχα ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει πλέον καμία αξία»…
Η παρατήρηση ότι στη Ρωσία έχει αποδεκατιστεί η αντιπολίτευση και έχει επικρατήσει η μικρή έστω αλλά δυναμική ομάδα των «γερακιών» του στρατιωτικοπολιτικού κατεστημένου αποτελεί μια εξέλιξη που δεν υπήρχε στο παρελθόν και αφορά στο εσωτερικό της χώρας. Πράγματι, στο παρελθόν ετίθετο το λογικό ερώτημα, όταν η Δύση επέβαλλε ασφυκτικά οικονομικά μέτρα στη Ρωσία του Πούτιν, πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος και το τμήμα της νεόπλουτης ολιγαρχίας που επλήττοντο από εκείνα τα μέτρα. Με άλλα λόγια, εμφανιζόταν τότε μια βασική παράμετρος όσον αφορά τις αντοχές του Πούτιν απέναντι σε λαϊκές αντιδράσεις για το επιδεινούμενο βιοτικό επίπεδο του λαού του, αλλά και απέναντι στην οικονομική πίεση που ησκείτο στη μερίδα των ολιγαρχών που είχαν μάθει στην προκλητική πολυτέλεια και κινδύνευαν να τη χάσουν. Αυτή η εσωτερική κατάσταση θα μπορούσε να προδικάσει και το μέλλον του Πούτιν, καθώς οι πτώσεις των δικτατόρων είναι αποτελεσματικές μόνο όταν προέρχονται εκ των έσω. Όμως και αυτός ο κίνδυνος για τον Πούτιν έχει προς ώρας εκλείψει.
Η άποψη, επομένως, περί της προσπάθειας της Μόσχας να δείξει ότι όχι μόνο το ΝΑΤΟ αλλά η «συλλογική Δύση δεν έχει καμία αξία αποτελεί και μια απάντηση, έστω και με καθυστέρηση, σε εκείνο το ερώτημα που είχε τεθεί με τις πρώτες επιθετικές ενέργειες του Κρεμλίνου στην Ουκρανία και στην Υπερδνειστερία. Και το ερώτημα ήταν αν ο Πούτιν θα κλιμάκωνε σε τέτοιο σημείο τις στρατιωτικές ενέργειές του, ώστε να προκαλέσει ακόμη περισσότερο τη Δύση. Όμως και τότε διατυπωνόταν η εκτίμηση ότι θα κλιμάκωνε τις επιθετικές του ενέργειες για δύο λόγους.
Αφενός δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει μια υποχωρητική – συμβιβαστική πολιτική, αρκούμενος μόνο στα ουκρανικά εδάφη τα οποία ελέγχει. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με ομολογία ήττας, όταν μάλιστα έχει χάσει πάνω από 15.000 στρατιώτες. Αφετέρου εκτιμάτο ότι θα βασιζόταν στο γεγονός πως η ίδια η Δύση, ακολουθώντας τη λογική, δεν ήθελε να εμπλακεί στρατιωτικά, άμεσα, διότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με κήρυξη παγκοσμίου πολέμου. Και ούτε η Αμερική ούτε πολύ περισσότερο οι Ευρωπαίοι θα επιθυμούσαν μια τέτοια εξέλιξη, καθώς οι λαοί τους κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να αποτελέσουν τα θύματα μιας τέτοιας περιπέτειας.
Σωστή η λογική αυτή που αφορά τη Δύση και την Αμερική, αλλά πολλές φορές τις αντιδράσεις τις διαμορφώνει και η έκταση των προκλήσεων και κυρίως η εκτίμηση μήπως οι προκλήσεις αυτές φτάσουν μέχρι την έμπρακτη -δηλαδή με πολεμική εμπλοκή- αμφισβήτηση της κυριαρχίας των κρατών. Διότι εξακολουθεί να ισχύει, με εντυπωσιακή αντοχή στον χρόνο, η αλήθεια της λατινικής θυμοσοφίας, si vis pacem, para bellum. Αν θέλεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο…
Δεν ξέρουμε αν αγνοεί την φράση αυτή ο Πούτιν. Σίγουρα όμως παραβλέπει ότι, ενώ υπάρχει ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει Σύμφωνο της Βαρσοβίας για να «του συμπαρασταθεί». Ίσως και γι’ αυτό, όπως προαναφέρθηκε, θέλει να καταστραφεί η Ατλαντική Συμμαχία, «για να έρθει στα ίσα» με τη Δύση…
