Η περίπτωση του Ανδρέα Λοβέρδου είναι ενδιαφέρουσα. Είναι μια προσωπικότητα που δεν περνάει απαρατήρητη, που ζει τη ζωή του με ωραίο τρόπο, αρκούντως ευχάριστος με τους φίλους του, με μπόλικα χόμπι, πέραν της ενασχόλησής του με την πολιτική και τη μάχιμη δικηγορία. Κοινώς είναι ένας ωραίος τύπος για παρέα – το καταγράφω και από προσωπική εμπειρία. Η προσωπικότητά του αυτή «έβγαινε» και στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος για πάρα πολλές δεκαετίες τον αντάμειβε με χιλιάδες ψήφους και πολλές πρωτιές στην περιφέρεια όπου ήταν υποψήφιος.
Η μεταγραφή του στη ΝΔ, ωστόσο, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Οι συντηρητικές θέσεις που εκφράζει εδώ και χρόνια είναι πλήρως εναρμονισμένες με αυτές του κ. Μητσοτάκη, ήτοι μετά τον μεταλλαγμένο Μητσοτάκη, μετά δηλαδή την εκλογή Τραμπ. Ενδεχομένως δε οι θέσεις του να μη χωρούσαν καν στην προ Τραμπ εποχή. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα του σημερινού πρωθυπουργού, που δείχνει πως εντέλει δεν έχει κανέναν ιδεολογικό άξονα, απλώς άγεται και φέρεται από τις συνθήκες και από τον φόβο των διαρροών ψηφοφόρων προς την Ακροδεξιά. Οπότε αποφάσισε και αυτός να γυρίσει στις παραταξιακές ρίζες.
Επιστρέφοντας όμως στη μεταγραφή του κ. Λοβέρδου στη ΝΔ, μπορούμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Όπως για παράδειγμα τους λόγους για τους οποίους ένα σημαντικό τμήμα των πολιτών αποστρέφεται την πολιτική. Διότι βλέπουν ότι στελέχη που ήταν θεωρητικά σημαίες και αγκωνάρια κομμάτων μετακομίζουν με μεγάλη ευκολία και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής σε αντίπαλες παρατάξεις. Διότι βλέπουν πως οι διακηρυκτικές δηλώσεις δεν έχουν καμία σημασία. Είναι ένα φθηνό περιτύλιγμα για να καλυφθούν η υποκρισία και οι προσωπικές φιλοδοξίες.
Οι αυτοαναφορικές δηλώσεις που κατά καιρούς είχε κάνει με πομπώδη τρόπο ο κ. Λοβέρδος όπως «πάντα ΠΑΣΟΚ», όπως ότι θα φύγει οριζοντίως από το ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύεται ότι ήταν λόγια που ούτε ο ίδιος πίστευε και ότι εντέλει δούλευε τον κόσμο που τον στήριζε και τον πίστευε.
Βεβαίως, ένας καλοπροαίρετος μπορεί να αναρωτηθεί αν δικαιούται ένας άνθρωπος και πολύ περισσότερο ένας πολιτικός να αλλάζει απόψεις και κατ’ επέκταση κόμμα. Προφανώς και δικαιούται, υπάρχουν ατέλειωτα παραδείγματα ιδεολογικών μετατοπίσεων και ανθρώπων που μισούν σημαντικά διαστήματα της δικής τους ζωής. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο, αυτό της προσωπικής αξιοπρέπειας, που διαχωρίζει τις περιπτώσεις. Όταν έχεις διατελέσει επί 23 χρόνια βουλευτής με ένα κόμμα αλλά και υπουργός των κυβερνήσεών του και κυρίως όταν έχεις διεκδικήσει δύο φορές την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οφείλεις να είσαι δέκα φορές πιο προσεκτικός στις επιλογές σου. Στο τέλος της ημέρας υπάρχει για τους αξιοπρεπείς ανθρώπους ο δρόμος της πολιτικής αποστρατείας, με διατήρηση φυσικά της δημόσιας παρουσίας. Και για τους αναξιοπρεπείς ανθρώπους υπάρχει ο δρόμος που διάλεξε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Κρίμα.
Εφημερίδα Απογευματινή
