Μερίδιο στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων στο Αιγαίο θέλει ο Ερντογάν, θεωρώντας ότι μια συνεκμετάλλευση θα είναι… καζάν-καζάν. Δηλαδή ότι θα επωφεληθούν και οι δύο πλευρές. Πέραν του γεγονότος ότι το μόνο καζάν που αναγνωρίζει η ελληνική πλευρά είναι το κατά τ’ άλλα εύγευστο… καζάν ντιπί, εκείνο που προκύπτει από την παγίδα αυτή που ματαίως επιδιώκει να στήσει σε βάρος της χώρας μας ο Ερντογάν είναι το εξής: Το καθεστώς Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως η αναδυόμενη τριγωνική συμμαχία Ελλάδος – Ισραήλ – Κύπρου (Eastern Mediterranean Alliance – EMA), με δέλεαρ τους υδρογονάνθρακες και με την αμέριστη υποστήριξη των Αμερικανών, περιθωριοποιεί δραματικά τη θέση της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, και αγωνίζεται απεγνωσμένα να αποτρέψει μια εξέλιξη αυτής της μορφής. Ειδικά μάλιστα μετά την απόφαση της Chevron καθίσταται περισσότερο από σαφές ότι αντιλαμβάνεται πως χάνει το παιγνίδι.
Η μοιρασιά μεταξύ δύο φίλων και συμμάχων χωρών σε οικονομικού τύπου εκμεταλλεύσεις δεν είναι κάτι σπάνιο στις διακρατικές σχέσεις. Η διαφορά σε σχέση με την απαίτηση Ερντογάν είναι ότι η Τουρκία, καθ’ όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, έχει συμπεριφερθεί προς την Ελλάδα όχι ως φίλη αλλά ως διεκδικήτρια δικαιωμάτων και κυριαρχίας, έναντι ημών, που απώλεσε. Ξεκίνησε με την εισβολή στην Κύπρο, αποκόπτοντας από το σώμα της Ελλάδας ένα σημαντικό κομμάτι του Ελληνισμού. Και επιπλέον, τώρα απαιτεί από τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος – προέκταση της Τουρκίας τα εδάφη που κατέλαβε διά των όπλων.
Δεν έχουν τελειωμό οι έμπρακτες ενδείξεις ότι οι διαθέσεις της Τουρκίας, που κατά τ’ άλλα απαιτεί συνεταιρισμό, κάθε άλλο παρά διαθέσεις φιλικής χώρας είναι, που θα επιβεβαιώνονταν στην πράξη. Απαιτεί, με άλλα λόγια, έναν συνεταιρισμό εκβιαστικό, προφανώς έχοντας ο Ερντογάν στο μυαλό του να ανταλλάξει τη συγκατάνευση της Ελλάδας σε κάτι τέτοιο, μέσω της ακύρωσης μαξιμαλιστικών διεκδικήσεών του, που προφανώς για τη «διαπραγμάτευση» αυτή τις διόγκωνε σταδιακά.
Η πρόσφατη δήλωση του Τούρκου πρώην πρωθυπουργού και υπουργού των Εξωτερικών Νταβούτογλου είναι ενδεικτική της σταθερής πολιτικής της γείτονος χώρας απέναντι στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από το ποιο καθεστώς επικρατεί στην Τουρκία. Λ.χ. έθεσε ο πρωθυπουργός στον ΟΗΕ την τουρκική απειλή του casus belli και ο Νταβούτογλου είπε ότι για να αρθεί η απειλή αυτή πρέπει να υπάρξει ταυτόχρονη δήλωση και από τις δύο πλευρές, καθώς και «το τέλος των μονομερών επιβολών στα χωρικά ύδατα». Δηλαδή προϋπόθεση για να αρθεί η τουρκική απειλή είναι η απεμπόληση από την Ελλάδα των δικαιωμάτων που της αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο και οι διεθνείς συνθήκες!
Πόσο καζάν-καζάν μπορεί να είναι οι συμφωνίες για μια χώρα όταν θα πρέπει να αγνοήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, κάνοντας μάλιστα συνέταιρο σε αυτά εκείνον που την επιβουλεύεται τουλάχιστον επί μισό αιώνα;
Εφημερίδα Απογευματινή