Θα πρέπει να γίνει σαφές. Οι χώρες σε όλη την Ευρώπη και φυσικά οι ΗΠΑ εθνικοποιούνται. Ακόμη και οι συναλλακτικές σχέσεις στη διπλωματία και τη διεθνή πολιτική σε αυτό συνάδουν. Οι χρησμοί και τα δόγματα του τελευταίου εγχειρήματος παγκοσμιοποίησης με το τέλος των εθνών και της ιστορίας έχει καταρρεύσει. Και τι ακολουθεί την πτώση τέτοιων δοξασιών; Αν κρίνουμε από την παράδοση προηγούμενων αιώνων, ταραχές και ανακατατάξεις. Ακόμη και συνόρων.
Μιλώντας για το παρόν, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον θάνατο του μαρξισμού, τον θάνατο του new age φιλελευθερισμού, το τέλος του οικονομισμού ως δεσπόζουσας, μοναδικής αξίας, το τέλος των ανοιχτών συνόρων, το τέλος των αναζητήσεων «για το φύλο των αγγέλων», το τέλος μια σειράς φιλοσόφων και τεχνοκρατών που δέσποζαν για τρεις δεκαετίες στη σειρά. Όλα αυτά είναι και γεωπολιτική. Είναι ερωτήματα για την ηγεσία κάποιων διεθνών εταιρειών. Είναι μια συζήτηση για τα όρια της κυριαρχίας των τεχνολογιών αλλά και για την ισχύ του νόμου στη σχέση τους με την ηθική. Πέραν όλων των άλλων, μιλάμε για το τέλος της φαντασίωσης μιας ομόσπονδης Ευρώπης. Για την ακύρωση μιας σειράς αρχών και αφετηριών που έθεσαν ως θεμέλιο λίθο βασικά οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι έχουν την ιστορική ευθύνη για την αποτυχία του εγχειρήματος που έθεσε την «πράσινη» οικονομία και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα πάνω από την πολιτισμική παράδοση του χριστιανισμού και την ελληνορωμαϊκή παρακαταθήκη.
Τελικά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την Ελλάδα. Για το πού βρισκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Για τους εφιάλτες και τις αναμνήσεις μας από τα χρόνια που ως έθνος κάναμε όνειρα και ως κοινωνία είχαμε συνοχή. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για νέα εθνικοποίηση και νέο κράτος. Ποιοι θα θέσουν τα ερωτήματα; Ποιοι θα δοκιμάσουν απαντήσεις; Πόσο ισχυρή είναι η δημοκρατία μας σε μια Ευρώπη που δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως και σε κάθε περίπτωση ζει το τέλος των μύθων της; Πόσο νωχελικοί έχουμε καταντήσει σε ιδέες, αποφασιστικότητα, ικανότητες, δημιουργικότητα;
Όλα στην Ελλάδα για δεκαετίες κινούνται στον αυτόματο. Μας άρεσε, άρεσε στους συστημικούς πολιτικούς, διανοούμενους, οικονομολόγους, τραπεζίτες μας, να κινούνται στον αυτόματο. Είχαμε ακουμπήσει την εθνοτική ύπαρξή μας πάνω στη βούληση και στις προθέσεις ή μήπως τον μερκαντιλισμό των «χρυσοκάνθαρων» γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Και τώρα τι έχουμε κρατήσει ως δικαίωμα σε μια νέα εθνικοποίηση; Αυτή την αναγκαιότητα δεν τη θέτουμε εμείς. Δεν είναι δικαίωμα και περιθώριο στα κόμματα της Δεξιάς, του Κέντρου ή της Αριστεράς να το αποφασίσουν ή ακόμη και να το σκεφθούν. Είναι αναγκαιότητα που μας τίθεται από τη νέα φάση της Ιστορίας που ξεκινά.
Μπορεί να μιλάμε συχνά, πολύ συχνά, για τεχνητή νοημοσύνη, για ραγδαίες εξελίξεις, για το τέλος της φιλελεύθερης δημοκρατίας όπως την ξέραμε, για ρωγμές στον θεσμό της μισθωτής εργασίας, για τα εργαλεία της παραγωγής σε άλλη διαλεκτική. Αλλά στην ουσία έχουμε να μιλήσουμε, να κινηθούμε και να συγκροτήσουμε ένα νέο εθνικό κράτος. Αυτή είναι η περιουσία μας. Η κοινή περιουσία για όσους δηλώνουν Έλληνες, μόνιμοι ή και προσωρινοί κάτοικοι σε μια επικράτεια αυτοτελή που λέγεται Ελλάδα. Το ίδιο θα κάνουν οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Βρετανοί, οι Ιταλοί, οι Αμερικανοί, οι Ανατολικοευρωπαίοι, οι κάτοικοι των βαλτικών χωρών και όλοι οι άλλοι.
Ο καθένας σπίτι του, να μετρήσει την περιουσία του κράτους του και τη συνοχή του λαού του. Να παραδεχθεί ότι η θεωρία της «δημιουργικής καταστροφής» των καπιταλιστών του χρηματιστηρίου δεν ήταν λύση. Αλλά πρόβλημα. Η σπατάλη. Το ξόδεμα. Το perception είναι φαντασίωση, δεν είναι πραγματικότητα. Ο αμύθητος πλούτος των μεγάλων διεθνών εταιρειών, ακόμη κι αν αυτές αναφέρονται σε τεχνολογίες και εφαρμογές, δεν έχει υπόσταση, διάρκεια και σταθερότητα. Τα κράτη είναι φορτωμένα χρέη σε όλο τον δυτικό κόσμο και οι περιουσίες τους έχουν εκποιηθεί. Από πού θα βρούμε έσοδα, πέραν της φορολογίας; Νέες αξιώσεις από εθνικά κράτη που δεν υπάρχουν πια, αλλά είναι εξαιρετικά επείγον να συγκροτηθούν εκ νέου. Ας μιλήσουμε λοιπόν βάσιμα για νέο πατριωτισμό…
Εφημερίδα Απογευματινή
