Την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε άλλη μία Παγκόσμια Ημέρα – σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Ήταν η Ημέρα για τους Εκπαιδευτικούς. Μάλιστα μία διαδικτυακή πλατφόρμα αφού υπενθύμιζε την Ημέρα -που οι περισσότεροι αναμιμνησκόμενοι του σχολείου ούτε θέλουν να τη θυμούνται- μας καλούσε να πούμε ένα «γεια» στους δασκάλους μας. Βεβαίως η σχετική προτροπή είναι άνευ νοήματος, δεδομένου ότι οι μισοί από τους παλαιούς μαθητές ούτε θέλουν να θυμούνται τους δασκάλους τους. Αν πάντως λάβουμε υπόψιν -στην Ελλάδα τουλάχιστον- το δημογραφικό και τον μεγάλης ηλικίας πληθυσμό που υπερτερεί, μάλλον οι δάσκαλοι στους οποίους θα επιθυμούσαμε να πούμε ένα γεια θα πρέπει να αναπαύονται στας αιωνίους μονάς. Δεδομένου ότι είναι η σχετική Ημέρα παγκόσμιος, φαντάζομαι ότι σχετικό χαιρετισμό θα έχουν στείλει μάλλον στην Αμερικάνα καθηγήτριά τους όλοι αυτοί οι μαθητές στους οποίους έμαθε τα μυστικά του σεξ, ασχέτως αν σαν ξενέρωτα Αμερικανάκια την κατήγγειλαν, αφού προηγουμένως… ευφράνθησαν.
Στα σοβαρά τώρα. Θα πρέπει να διερωτηθούμε αν αξίζει να στείλουμε αυτόν τον χαιρετισμό, αν θυμηθούμε πώς ήταν κάποτε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Και πώς συμπεριφέρονταν. Τότε ήταν αυθεντικοί παιδαγωγοί και όχι έμποροι της γνώσης. Ήταν συμβιβασμένοι με τις προοπτικές του λειτουργήματος που συνειδητώς επέλεγαν, και δεν είχαν ως στόχο είτε την ήσσονα προσπάθεια είτε τον πλουτισμό με ιδιαίτερα μαθήματα, φοροδιαφεύγοντα. Δεν δίδασκαν με πλημμελή εφόδια, όπως συμβαίνει σήμερα, χωρίς βεβαίως να είναι υπεύθυνοι αποκλειστικώς οι ίδιοι αλλά να είναι θύματα τόσο μιας γενικότερης παρακμής που κτύπησε την Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και κάποιων συνεχών εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που υποβάθμιζαν το επίπεδο σπουδών αντί να το βελτιώνουν.
Για τη σημερινή εποχή μάλλον τέτοιου είδους συγκρίσεις με το παρελθόν διακρίνονται για τον βλακώδη ρομαντισμό τους. Διότι απλώς, οι σημερινοί δάσκαλοι και καθηγητές δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να προσαρμοσθούν στις γενικές παρηκμασμένες αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει. Ακολουθούν τη ροή και τη ροπή της κοινωνίας, που στη μεγάλη της πλειονότητα αποδέχεται, ανέχεται, κλείνει τα μάτια ή και συμμετέχει σε όσα οι άνθρωποι σε άλλες εποχές αποδοκίμαζαν ή ντρέπονταν γι’ αυτά που συνέβαιναν. Κοινώς, αυτό που αναζητείται σήμερα από ορισμένους αφελείς που διατηρούν ακόμη κάποιες αντιστάσεις είναι ψύλλοι στ’ άχυρα.
Το «έγκλημα» συντελέστηκε με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Ράλλη, που έπληξε την γλώσσα καταργώντας, ουσιαστικώς, τη βάση της, δηλαδή τα αρχαία, και, βεβαίως, την καθαρεύουσα από τα δημόσια έγγραφα αλλά και απλοποιούσε την εκπαιδευτική δουλειά.
Το αποτέλεσμα -διότι οι επιπτώσεις σε τέτοια ζητήματα έρχονται σταδιακά- το βλέπουμε στο σημερινό μορφωτικό επίπεδο των Ελληνοπαίδων. Διότι και αυτά διδάχτηκαν από δασκάλους που συνεπεία της εκπαιδευτικής εκείνης μεταρρύθμισης -και των μετέπειτα άλλων μεταρρυθμίσεων που την επεξέτειναν άλλες κυβερνήσεις με στόχο την πνευματική αποβλάκωση- είχαν χαμηλότερο επίπεδο μόρφωσης σε σχέση με το παρελθόν.
Εφημερίδα Απογευματινή
