Πρόκειται για ντεφορμάρισμα; Για έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης; Ή μήπως συζητάμε απλώς για μια φυσιολογική περίοδο στην καριέρα οποιουδήποτε τερματοφύλακα;
Για να αξιολογήσει κανείς με νηφαλιότητα τα ανεξήγητα (στα μάτια πολλών) σοβαρά λάθη του Κωνσταντίνου Τζολάκη στα τελευταία του παιχνίδια με την Εθνική Ελλάδος και τον Ολυμπιακό, θα πρέπει αρχικά να αντιληφθεί την ιδιαιτερότητα της θέσης όπου αγωνίζεται ο πιο ταλαντούχος κίπερ που έχει δει το ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Όπως έχει εξομολογηθεί ο τεράστιος Πέτερ Σμάιχελ στην αυτοβιογραφία του, «υπάρχουν στιγμές στην καριέρα ενός τερματοφύλακα που θέλεις να βρεθεί ένας άνθρωπος να βγάλει περίστροφο απέναντί σου, να σε πυροβολήσει για να τελειώσουν τα βάσανά σου». Ο Δανός μνημονεύει, μάλιστα, ως ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια της ζωής του ένα 3-3 με τη Λίβερπουλ στο Άνφιλντ το μακρινό 1994, όχι επειδή… έπιανε τα άπιαστα, αλλά διότι η κάκιστη απόδοσή του συνέβαλε τα μέγιστα στο να χάσει για πρώτη φορά στην καριέρα του προβάδισμα τριών γκολ ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
«Μπήκα στα αποδυτήρια μετά το ματς και ο Φέργκι μού χρέωσε την ισοπαλία. Άρχισε να ουρλιάζει κι εγώ τρελάθηκα! Του απάντησα, σχεδόν ήρθαμε στα χέρια! Τη Δευτέρα πήγα στην προπόνηση και ζήτησα συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι αν ήθελα να γίνω πραγματικά σπουδαίος, έπρεπε πάνω απ’ όλα να μάθω να ζω με τα λάθη μου, να τα διαχειρίζομαι και να μην αφήνω ακόμη και την άδικη κριτική να με επηρεάζει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα λάθη ενός τερματοφύλακα γίνονται τις περισσότερες φορές δεκτά με… υστερία», ανέφερε ο πιο επιδραστικός τερματοφύλακας στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Η πιο δύσκολη ώρα
Αυτά τα λόγια πρέπει να αποτελέσουν τον οδηγό του Κωνσταντίνου Τζολάκη στο κρίσιμο σταυροδρόμι που κάποια στιγμή θα καλούνταν, αναπόφευκτα, να διασχίσει.
Ιδιαίτερα για τους τερματοφύλακες, δεν υπάρχει «πριν», δεν υπάρχει «μετά», υπάρχει μόνο το «τώρα». Όχι σε βάθος χρόνου, αλλά ακόμη και στη διάρκεια του ίδιου παιχνιδιού.
Το οξύμωρο με τον «φύλακα άγγελο» της εστίας του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος είναι ότι η συγκεκριμένη δοκιμασία άργησε να έρθει, λόγω του αστείρευτου ταλέντου του και της σπάνιας προσωπικότητάς του.
Φυσιολογικά θα έπρεπε να έχει υποπέσει σε σοβαρά λάθη στο ξεκίνημα της καριέρας του, λόγω απειρίας και έλλειψης παραστάσεων. Εκείνος, αντίθετα, έμοιαζε σε κάθε παιχνίδι πιο ώριμος και έτοιμος από το προηγούμενο και με το «καθαρό» του μυαλό θύμιζε πολύπειρο πορτιέρο και όχι ένα νέο παιδί 20 και 21 ετών!
Και ξαφνικά, από το ξεκίνημα της σεζόν θαρρείς και είναι… ματιασμένος! Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι τα σοβαρά του λάθη δεν στερούν από τις ομάδες του βαθμούς, καθώς έχει υποπέσει σε αυτά σε στιγμές των αγώνων κατά τις οποίες έχει κριθεί το αποτέλεσμα. Με τη Δανία στο Καραϊσκάκη, με την Άρσεναλ στο Λονδίνο, με τη Σκωτία στη Γλασκόβη.
Τι κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις; Ακολουθείς τη συμβουλή του τεράστιου Τζίτζι Μπουφόν: «Το να είσαι τερματοφύλακας είναι η δυσκολότερη δουλειά στον κόσμο. Πόσο μάλλον όταν αγωνίζεσαι στην Εθνική Ιταλίας. Κάθε σου λάθος συζητιέται για… τέσσερις μήνες. Όταν ήμουν 26 χρονών, έζησα μια περίοδο εφτά μηνών που αισθανόμουν την καθημερινότητά μου να μετατρέπεται σε φυλακή. Δεν μπορούσα καν να οδηγήσω για να πάω στην προπόνηση. Εκεί πρέπει να είσαι δυνατός! Στις μοναχικές στιγμές, όταν ζεις μόνος σου με τα λάθη σου. Τι κάνεις; Θυμάσαι τη χαρά του παιχνιδιού! Μόνο αυτό…».
Εφημερίδα Απογευματινή
