Διευκρινίζω με το… καλημέρα ότι οι γραμμές που ακολουθούν έχουν γραφτεί πριν από την έναρξη του χθεσινοβραδινού παιχνιδιού της εθνικής μας ομάδας με τη Δανία. Μπορεί, δηλαδή, την ώρα που τις διαβάζετε είτε να είμαστε μαθηματικά αποκλεισμένοι από την τελική φάση του Μουντιάλ, είτε να διατηρούμε αμυδρές μαθηματικές ελπίδες, είτε να βρισκόμαστε για τα καλά ακόμη και στη διεκδίκηση της πρώτης θέσης του ομίλου. Ειλικρινά, όμως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία το χθεσινό αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά τη μεγάλη εικόνα που συνοδεύει το μέλλον του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Αυτήν τη στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε ένα πρωτόγνωρο μεταβατικό στάδιο, που θα χρειαστεί μεγάλη υπομονή και ακόμη μεγαλύτερη στήριξη για να αποφέρει τους αγωνιστικούς καρπούς που όλοι ευελπιστούμε.
Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι παιδιά όπως ο Καρέτσας, ο Τζόλης, ο Μουζακίτης, ο Τζολάκης, ο Κωνσταντέλιας, ο Βαγιαννίδης, ο Κουλιεράκης ή όσοι ακολουθούν, όπως ο Κωστούλας, ο Τζίμας και τόσοι πολλοί ακόμη εξαιρετικά ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές, θα μας χαρίσουν την επόμενη δεκαετία στιγμές που θα μας κάνουν… να τσιμπάμε ο ένας τον άλλον για να δούμε μήπως ονειρευόμαστε.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί, αρκεί να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για μια γενιά νέων παιδιών που βρίσκεται ακόμη σε στάδιο διαμόρφωσης του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς της.
Τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε και ακούσαμε πολλές συγκρίσεις της σημερινής εθνικής ομάδας με τους θρυλικούς πρωταθλητές Ευρώπης του 2004. Εντελώς άτοπη και αδόκιμη τοποθέτηση των δύο γενεών στην ίδια ζυγαριά…
Η ουσιαστική σύγκριση
Αν θέλουμε να συγκρίνουμε ισότιμα μεγέθη, ας θυμηθούμε πού βρίσκονταν, για παράδειγμα, ο Ντέμης Νικολαΐδης ή ο Άγγελος Χαριστέας στην ηλικία του Χρήστου Τζόλη. Ο Γιώργος Καραγκούνης στην ηλικία του Χρήστου Μουζακίτη. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης στην ηλικία του Γιάννη Κωνσταντέλια. Ο Τραϊανός Δέλλας σε εκείνη που βρίσκεται σήμερα ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης. Σε ποια ομάδα αγωνιζόταν ο Αντώνης Νικοπολίδης στα 21 του, όχι στα 33 του, όταν διέπρεψε με τις εμφανίσεις του στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Να… φρεσκάρουμε λίγο τις μνήμες μας; Στα 21 του ο Νικοπολίδης είχε μόλις πάρει μεταγραφή στον Παναθηναϊκό και ζούσε στη σκιά του τεράστιου Γιόζεφ Βάντσικ.
Ο Δέλλας στα 22 του αγωνιζόταν ακόμη στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, ομάδα της Championship, και δεν ήταν φυσικά ο «Κολοσσός» της Ρόμα, αγωνιζόμενος στα 28 του στο Euro της Πορτογαλίας.
Στα 19 τους ο Ντέμης Νικολαΐδης αγωνιζόταν ακόμη στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης, ο Ζαγοράκης στην Καβάλα, ο Γιαννακόπουλος έπαιρνε μεταγραφή από τον Εθνικό Αστέρα στον Πανηλειακό και ο Κατσουράνης στην Παναχαϊκή.
Ουδέποτε στο παρελθόν είχε η δεξαμενή του ελληνικού ποδοσφαίρου τόσο ταλέντο (και σε μεσοεπιθετικούς παίκτες) συσσωρευμένο, και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ούτε ότι θα αποκτήσουμε εθνική ομάδα… φόβητρο από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε ότι… παίζουμε μόνοι μας στις διεθνείς διοργανώσεις. Μπορεί ως ποδοσφαιρική βιομηχανία να ανακαλύψαμε τα τελευταία χρόνια πόσο σημαντική είναι η επένδυση στις ακαδημίες και στα νέα παιδιά, στο εξωτερικό το πράττουν εδώ και δεκαετίες.
Χώρες όπως η Δανία τροφοδοτούν τις μεγαλύτερες λίγκες του πλανήτη από τη δεκαετία του ’80 και του ’90, ενώ και τα τελευταία χρόνια νεαροί σε ηλικία παίκτες των τμημάτων υποδομής τους πραγματοποιούν μεταγραφές δεκάδων εκατομμυρίων.
Η Εθνική Ελλάδος βρίσκεται ακόμη στο ξεκίνημα, στην πρώτη πρακτικά σελίδα ενός νέου, πολλά υποσχόμενου κεφαλαίου. Όποιος… αντέχει απλώς τη στηρίζει. Όποιος δεν μπορεί ας μείνει βυθισμένος στην εσωστρέφεια και το ξεκατίνιασμα του μαγικού κόσμου που λέγεται social media!
Εφημερίδα Απογευματινή
