Επί 2.500 χρόνια δεν έχουν σταματήσει οι πολεμικές συρράξεις. Σε διάφορα μέρη της Γης. Τη φρίκη τους την αισθανόμαστε σε μέγεθος, ανάλογα με την ασφαλή απόσταση που μας χωρίζει από την τραγωδία. Αν είναι κοντά, μας συγκλονίζει. Κυρίως επειδή σκεφτόμαστε το δικό μας κατώφλι. Αν είναι μακριά, αναβλύζει από μέσα μας ο αδυσώπητος ρεαλισμός. «Αυτά πάντοτε γίνονταν. Τέτοιο τέρας είναι ο άνθρωπος».
Δεν χωρεί λοιπόν αμφιβολία ότι η συμφωνία για την εκεχειρία στη Γάζα και το σχέδιο του Αμερικανού προέδρου για ειρήνευση στην πολύπαθη Μέση Ανατολή είναι μία σπουδαία όσο και ελπιδοφόρα εξέλιξη.
Χρόνια τώρα η Μέση Ανατολή είναι το μέρος που δεν ησυχάζει. Λες και το Θείο Δράμα που εκτυλίχθηκε εκεί λειτουργεί εκδικητικά, θα πουν μερικοί, ως και αν υπάρχει Θεός που εκδικείται. Υπάρχει, αλλά μόνο στο μυαλό των ανθρώπων. Λες και κάποιοι, όσοι ζουν σ’ αυτές τις περιοχές, πρέπει να πληρώσουν για κάτι, που τη μεταφυσική του αιτία και οι ίδιοι αγνοούν.
Οι ερμηνείες όμως δεν έχουν σημασία. Αυτό που μένει είναι η απόγνωση στο βλέμμα της μάνας που κρατάει, αγνώριστο από τη στάχτη και τη σκόνη των ερειπίων, το νεκρό μωρό της. Τη στάχτη και τη σκόνη του Χάρου, που καμιά μάνα ποτέ δεν τον καλεί. Αλλά της τον στέλνουν μουσαφίρη, λες και κάποια δύναμη θέλει να δοκιμάσει την αντοχή της: Πώς είναι να θάβεις το παιδί σου. «Θεέ μου, μη μου δίνεις όσα μπορώ να αντέξω», φωνάζουν εκατοντάδες μανάδες, σε κάθε γωνιά της Γης που εμφανίζεται, κάθε φορά, ο Ιππότης της Αποκάλυψης.
Απ’ όποια πλευρά και αν είναι αυτή η μάνα.
Τίποτε δεν μπορεί να μείνει πια κρυφό. Πόσω μάλλον αυτό που διεγείρει τα αιμοβόρα ένστικτά μας. Και που τα Μέσα ξέρουν να το εκμεταλλεύονται στο έπακρο, με το άλλοθι της ενημέρωσης. Και το αίμα ρέει άφθονο. Στις οθόνες. Στις σελίδες. Στα ερτζιανά. Έχει και τη χρησιμότητά της η γνώση. Δεν είναι πια το προνόμιο των ολίγων. Και όσο πιο πολλοί ξέρουν, τόσο πιο προσεκτικοί γίνονται, υποτίθεται τουλάχιστον, αυτοί που έχουν τις τύχες των λαών στα χέρια τους. Υποτίθεται. Γιατί όση είναι η φρίκη για το νεκρό παιδί και τον ανήμπορο γέρο -είτε είναι Άραβας είτε Ισραηλίτης- τόσες και άλλες τόσες είναι οι δικαιολογίες για τα ολοκαυτώματα αθώων. Και άλλες τόσες οι οπτικές του καθενός μας.
Πολλοί προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τη Μέση Ανατολή θεωρούν ότι τα όσα συμβαίνουν εκεί οφείλονται στην προσπάθεια της Δύσης να προωθήσει κατά καιρούς αξίες, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ότι άλλοι λαοί μπορεί να έχουν διαφορετικές.
Διερωτώμαι κι εγώ: Στη μάνα ποιου νεκρού παιδιού, σ’ όποια πλευρά κι αν βρίσκεται, μπορείς να μιλήσεις για σύγκρουση αξιών;
Εφημερίδα Απογευματινή
