Ένα από τα πλέον κρίσιμα ζητήματα που θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν σε σχέση με τη διεθνή πολιτική της Ελλάδας ήταν να υπάρξουν σε επίσημο επίπεδο κάποιες σαφείς τοποθετήσεις για τις προθέσεις της στα πιο καυτά μέτωπα που γεωπολιτικά καλείτο να αντιμετωπίσει. Η μέχρι τώρα πορεία και οι συνήθεις δηλώσεις περί της εξωτερικής πολιτικής και του προσανατολισμού της χώρας παρέπεμπαν σε φλυαρία ή και υπεκφυγή. Όλα αυτά μέχρι χθες.
Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, ειδικά στη δευτερολογία του και με κάποιες προσθήκες στην τριτολογία του κατά τη διάρκεια της χθεσινής προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στο Κοινοβούλιο περί εξωτερικής πολιτικής, απέστειλε σαφή μηνύματα τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς το εσωτερικό σχετικά με το ποια θα είναι η κατεύθυνση και η στρατηγική της χώρας. Οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού υπήρξαν καθαρές και αυτό έχει τη σημασία του, με δεδομένο ότι μια χώρα όπως ειδικά η Ελλάδα γίνεται υπολογίσιμη και σεβαστή εφόσον η ηγεσία της ή οι αρμόδιοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι της δηλώνουν τι πιστεύουν, τι εκτιμούν και πώς θα κινηθούν στο πεδίο.
Μέχρι και χθες η Ελλάδα απέφευγε να τοποθετηθεί με σαφήνεια, αφήνοντας σημαντικά περιθώρια να υπάρχουν εκτιμήσεις περί τακτικισμών από την πλευρά της ή και μεθοδεύσεων ώστε να φανεί σε συμμάχους και ανταγωνιστές ως συνακόλουθη εξελίξεων ή ευρωπαϊκών πολιτικών όπου δεν θα έφερε την ευθύνη της επιλογής. Με αφετηρία τη συγκροτημένη βασική ομιλία στο Κοινοβούλιο χθες φάνηκε από νωρίς ότι ο πρωθυπουργός έχει κάνει τις επιλογές του και έχει μια σειρά από βασικές εκτιμήσεις για τη διεθνή πολιτική της χώρας το επόμενο χρονικό διάστημα.
Η Ελλάδα θα σεβαστεί και θα ενισχύσει τη στρατηγική σχέση της με το Ισραήλ στην Εγγύς Ανατολή, έστω και αν υπάρχουν αποκλίσεις μεταξύ Αθήνας και Ιερουσαλήμ για σκληρές επιλογές της κυβέρνησης Νετανιάχου σε σχέση με τους Παλαιστίνιους. Για παράδειγμα η Αθήνα στέκεται κριτικά ως προς την ευρύτητα και τη βιαιότητα των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ με πολλές χιλιάδες θύματα αμάχους στον πόλεμο εναντίον της Χαμάς στη Γάζα. Επίσης υπάρχει ισχυρή αντίθεση ως προς τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, αλλά δεν θα υπάρξει επί του παρόντος αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης. Πρώτον, γιατί αυτό δεν εκτιμάται ότι συμφέρει την Ελλάδα, αφού θα έπληττε στον πυρήνα της τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ. Δεύτερον, γιατί οι συνθήκες στη Γάζα επί του παρόντος και η εξυγίανση και ενίσχυση της Παλαιστινιακής Αρχής δεν έχουν προχωρήσει στον βαθμό που θα δικαιολογούσε μια τέτοια αναγνώριση. Αυτό παρά τις κινήσεις που αποφάσισαν πρόσφατα σημαντικές ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η Ελλάδα με την έννοια αυτή αποκτά τη δέουσα απόσταση από την Ευρώπη στα σημεία εκείνα που δεν εμπίπτουν στον πυρήνα της ενωσιακής διαδικασίας, αλλά εναπόκεινται σε εθνικές επιλογές.
Από την άλλη, η Ελλάδα θα παρακολουθήσει με συνέπεια ως στενή σύμμαχος τις πολιτικές της Ουάσινγκτον και της προεδρίας Τραμπ στη Μέση Ανατολή και θα συμμετάσχει και στο πεδίο για τη σταθεροποίηση και την ανοικοδόμηση της Γάζας, στο πλαίσιο της ειρηνευτικής διαδικασίας των 20 σημείων του προέδρου Τραμπ. Η Ελλάδα, αντίθετα, δεν θα συμμετάσχει με στρατιωτικές δυνάμεις στο πεδίο της Ουκρανίας, αλλά θα συνεχίσει να στηρίζει το Κίεβο εκτός των άλλων λόγω της σύμπτωσης παραμέτρων με το Κυπριακό.
Η Ελλάδα δείχνει ότι είναι αισιόδοξη ως προς την αντιπαράθεση των ΑΟΖ με τη Λιβύη, αφού η πραγματικότητα είναι πιο θετική από τη δήλωση προθέσεων από την Τρίπολη και τη Βεγγάζη. Το πλέον σημαντικό είναι πως η Ελλάδα δείχνει ότι ανακτά την αποφασιστικότητα και την τόλμη της στο πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου, με τον πρωθυπουργό να μιλά για μια πρωτοβουλία διεθνούς συνόδου με τη συμμετοχή όλων των παράκτιων χωρών προκειμένου να υιοθετηθούν κοινοί κανόνες στη βάση του Διεθνούς Δικαίου για την οριστική χάραξη ΑΟΖ – υφαλοκρηπίδας συνολικά.
Η χθεσινή συζήτηση στο ελληνικό Κοινοβούλιο έδειξε ότι η Ελλάδα κινητοποιείται διπλωματικά και πάλι, βρίσκοντας τη φωνή της και εξηγώντας τις θέσεις της και τις προτεραιότητές της προς κάθε πλευρά. Επιτέλους έληξαν η αμηχανία και η σύγχυση…
Εφημερίδα Απογευματινή
