Ας το ξαναπούμε για άλλη μια φορά προς εμπέδωση. Το «κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν» έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Με άλλα λόγια, δεν αφορά η φράση τάχα μόνο τις κυβερνήσεις, όπως θα ήθελε να ερμηνεύει το ρητό η αντιπολίτευση. Αφορά η φράση το σύνολο του πολιτικού συστήματος, καθώς ο λαός είναι που εκλέγει εκτός από το κόμμα που θα τον κυβερνήσει και κάθε άλλον που θα γίνει μέλος του κοινοβουλίου αλλά και κάθε κόμμα που θα βρεθεί στον χώρο της αντιπολίτευσης. Υπ’ αυτήν την έννοια, κάθε λαός στα δημοκρατικά πολιτεύματα έχει μια αυξημένη ευθύνη για το ποιους επιλέγει να αποτελέσουν το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Αλλά και αυτό είναι ένα από τα μειονεκτήματα της δημοκρατίας, που δεν παύει να είναι το καλύτερο από όλα τα πολιτεύματα αλλά που κινδυνεύει η υπεροχή του αυτή να αλλοιώνεται, κάθε φορά, από αυτούς που εκλέγουν και από αυτούς που εκλέγονται, εφόσον και οι δύο πλευρές δεν στέκονται στο ύψος που απαιτεί το καλύτερο, αλλά και το δυσκολότερο στη λειτουργία του, πολίτευμα.
Ο εκτενής αυτός και ίσως κουραστικός πρόλογος είναι αναγκαίος προκειμένου να ερμηνευθούν τα αίτια κακών στιγμών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο που, εδώ που τα λέμε, δεν διεκδικεί ως προς τη σύνθεσή του και την καλύτερη ποιότητα, αν συγκρίνουμε τις συνθέσεις των κοινοβουλίων που αναδείχθηκαν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Φταίνε μόνο όσοι εκ των αποτελούντων τη σημερινή Βουλή φροντίζουν για την ποιοτική της υποβάθμιση ή ανάλογη ευθύνη έχουν και εκείνοι που τους έστειλαν στη Βουλή; Η απάντηση είναι εύκολη και ίσως και επίκαιρη, διότι από τις πληροφορίες που προέρχονται από τον χώρο της αντιπολίτευσης βρίσκονται στη διαδικασία συγκρότησης και άλλα κόμματα.
Είναι πολύ νωπή η χυδαιότητα εκφράσεων με σεξουαλικής φύσεως υπονοούμενα που διατυπώθηκε πρόσφατα στη Βουλή σε σχετική αντιπαράθεση. Με μία από τις εκφράσεις να παραπέμπουν στο πεζοδρόμιο – προφανώς ο εκστομίσας θεωρεί ότι επειδή τον εξέλεξε ο λαός νομιμοποιείται να μεταφέρει στη Βουλή τις συνθήκες της παλαιάς Τρούμπας.
Νομίζω ότι θα πρέπει ως κοινωνία να επιμείνουμε στο κόσκινο από το οποίο θα πρέπει να περνάμε όσους υποψηφίους επιζητούν την ψήφο μας. Θεμιτή ασφαλώς η διαμαρτυρία και η έμπρακτη εκδήλωσή της. Είναι όμως προτιμότερη η αποχή, από την ψήφιση από πείσμα και με εκδικητικό πνεύμα προσώπων για την τελική συγκρότηση ενός πολιτικού προσωπικού, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί τον νομοθετικό βραχίονα του κράτους. Και με τα μυαλά που, προφανώς, κουβαλάνε, ψηφίζουν κιόλας νόμους που αφορούν τη δική μας ζωή.
Εφημερίδα Απογευματινή
