Ας ξεκινήσουμε με κάποιες βασικές παραδοχές. Προκαταρκτικά σημειώνουμε ότι το άρθρο δεν αφορά το εργασιακό νομοσχέδιο -νόμος του κράτους πλέον- το οποίο θα κριθεί σε βάθος αρκετών μηνών, με βάση την πορεία και τα αποτελέσματα εφαρμογής και υλοποίησής του. Πάμε λοιπόν στο προκείμενο: Η μέρα έχει 24 ώρες και η αρίθμηση αυτή δεν αλλάζει αν είσαι υπουργός ή υφυπουργός ή κυβερνητικό στέλεχος. Τις μισές σίγουρα τις χρειάζεσαι για ξεκούραση, φαγητό, κ.λπ., συνεπώς πραγματικά παραγωγικές είναι το πολύ οι άλλες μισές, ένα 12ωρο δηλαδή την ημέρα. Κατά κανόνα, για τις θέσεις που προαναφέραμε, αυτές οι ώρες δεν φτάνουν.
Πότε να προλάβεις δηλαδή να μιλήσεις και να συνεννοηθείς με τους γενικούς γραμματείς του υπουργείου, με τους γενικούς διευθυντές, με τους επικεφαλής των φορέων και των Οργανισμών που εποπτεύεις, με εκπροσώπους εργαζομένων, με εμπειρογνώμονες σε διάφορα θέματα του χαρτοφυλακίου σου, με τους συναδέλφους σου υπουργούς για ζητήματα συναρμοδιοτήτων, να δώσεις κάποιες συνεντεύξεις σε τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς σταθμούς. Επίσης, να επισκεφθείς χώρους που άπτονται των αρμοδιοτήτων σου για να αποκτήσεις ίδια εικόνα κάποιων πραγμάτων, να καθίσεις με τους συνεργάτες και συμβούλους σου να σχεδιάσεις μία ή περισσότερες μεταρρυθμίσεις ή έστω κάποιες πιο απλές παρεμβάσεις.
Την πρώτη τετραετία της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί, σε σημαντικό βαθμό, καταπιάνονταν με αξιοπρόσεκτο ζήλο με τα καθήκοντά τους αυτά. Το αποτέλεσμα ήταν εμφανές σε μια σειρά από έργα και μεταρρυθμίσεις. Άλλοι το έκαναν επειδή έγιναν για πρώτη φορά υπουργοί και είχαν τον ενθουσιασμό του «πρωτάρη». Άλλοι επειδή προέρχονταν από διαφορετικούς κομματικούς χώρους (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) και ήθελαν να σβήσουν με πράξεις τις φωνές που αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα της «μεταγραφής» τους στη «γαλάζια» παράταξη. Άλλοι, πάλι, διότι ως εξωκοινοβουλευτικοί ήθελαν να ανοίξουν γρήγορα την περπατησιά τους, ώστε να πολιτευτούν αργότερα και να διεκδικήσουν την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Οι ώρες της ημέρας παραμένουν 24. Η δουλειά που πρέπει να γίνει παραμένει ογκώδης, ίσως μάλιστα οι προκλήσεις πλέον είναι μεγαλύτερες. Τα χρονοδιαγράμματα π.χ. για τα έργα που χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πια ασφυκτικά. Και όμως, παρατηρούμε μια σειρά από υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη να έχουν και άλλες ανησυχίες. Κομματικές και εκλογικές. Να ασχολούνται με την πορεία και τις επιδόσεις των ανθυποψηφίων τους στην ίδια εκλογική περιφέρεια. Ή με εκείνες όσων δυνητικά θα μπορούσαν να προβάλλουν στο μέλλον αρχηγικές φιλοδοξίες. Τους βλέπουμε να σπαταλάνε εργατοώρες για το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας την άνοιξη. Όχι για την επεξεργασία θέσεων και προτάσεων που θα καταθέσουν σε αυτό. Αλλά για κάποια περίεργα αρκτικόλεξα, γνωστά μόνο στον κομματικό μικρόκοσμο. Όπως οι ΔΕΕΠ (Διοικούσες Επιτροπές Εκλογικής Περιφέρειας, πρώην ΝΟΔΕ) και οι ΔΗΜΤΟ (Δημοτικές Τοπικές Οργανώσεις), που θα αναδείξουν τους προέδρους τους με εσωκομματικές εκλογές σε ένα μήνα, στις 23 Νοεμβρίου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο «ζεστά» ασχολούνται και με το ποιοι θα εκλεγούν μέλη στα διοικητικά συμβούλια των κομματικών οργανώσεων και ποιοι θα εκλεγούν σύνεδροι για το προσεχές συνέδριο της ΝΔ.
Προσοχή, δεν υποτιμούμε τις κομματικές δομές και την πανελλαδική λειτουργία ενός κόμματος, που αποτελούν συστατικά στοιχεία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η εικόνα, όμως, για παράδειγμα, τριών κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών να αφιερώνουν ώρες την περασμένη εβδομάδα σε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, επιχειρηματολογώντας και διαφωνώντας γύρω από το ποιος πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος σε μια κομματική τοπική οργάνωση που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί την ύπαρξή της, είναι αν μην τι άλλο προβληματική. Όσο δε περνάει ο καιρός και πλησιάζει το συνέδριο, που θα είναι το τελευταίο πριν από τις εθνικές εκλογές, τα φαινόμενα αυτά θα πολλαπλασιάζονται.
Ο χρόνος, ωστόσο, μετράει πλέον αντίστροφα. Ο πρωθυπουργός κάνει πολλές σκέψεις για την ημερομηνία που θα στηθούν οι κάλπες, με την κυρίαρχη προς το παρόν να είναι στα μέσα Απριλίου του 2027, πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα δηλαδή. Αυτό σημαίνει ότι ο ωφέλιμος πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση, για να πάρει μέτρα και πρωτοβουλίες, να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, να ολοκληρώσει έργα, είναι 14-15 μήνες. Μετά θα έχει αρχίσει ουσιαστικά η άτυπη προεκλογική περίοδος. Το να ασχολείσαι υπέρμετρα με τις παραπολιτικές στήλες, να συμμετέχεις στην πολιτική κουζίνα της προσυνεδριακής περιόδου, να ρίχνεις λάδι στη φωτιά εσωκομματικών αντεγκλήσεων – όλα αυτά μπορεί για κάποιους να θεωρούνται ευγενή πολιτικά σπορ, ουδόλως όμως βοηθούν στην εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία μιας κυβέρνησης. Τα πρώτα καμπανάκια ήδη έχουν χτυπήσει.
Εφημερίδα Απογευματινή
