Αν ζούσαμε σε μια αθλητικά πολιτισμένη χώρα και όχι σε μια τοξική κοινωνία μίσους που τρώει τις σάρκες της κάθε Σαββατοκύριακο για ένα οφσάιντ, μια αποβολή ή μια απόφαση του VAR, η ιδιοφυής προσποίηση του Γιάννη Κωνσταντέλια στη φάση του δεύτερου γκολ του ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια θα αποτελούσε αποκλειστικό θέμα συζήτησης σε κάθε ποδοσφαιρικό «καφενείο», διαδικτυακό ή μη.
Όχι, όμως… Πού τέτοια πολυτέλεια στην… μπανανία μας! Πρέπει πρώτα να πλακωθούμε για το κατά πόσο προπηλακίστηκε ή όχι ο Στεφάν Λανουά στην Opap Arena, να βριστούμε για το ποια ομάδα σφάζεται περισσότερο ή λιγότερο από τη διαιτησία, και μετά, αν μας περισσέψει λίγος χρόνος, να ασχοληθούμε και με το κανονικό ποδόσφαιρο.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές παράμετροι για να εστιάσει κανείς, ιδιαίτερα για το ντέρμπι των δύο Δικεφάλων που δικαίωσε όσους υποστηρίζουν ότι αργά ή γρήγορα η μάχη για την κατάκτηση του φετινού τίτλου της Super League θα εξελιχθεί σε μετωπική σύγκρουση του πρωταθλητή Ολυμπιακού και του εορτάζοντα ΠΑΟΚ. Κι αυτό γιατί οι μεν «ερυθρόλευκοι» διαθέτουν και την ποιότητα και τις σταθερές για να υπερασπιστούν τα σκήπτρα τους, οι δε Θεσσαλονικείς έχουν σαφή προσανατολισμό την κατάκτηση του πρωταθλήματος, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα όλες τις υπόλοιπες διοργανώσεις όπου συμμετέχουν.
Αυτές είναι, όμως, συζητήσεις όπου θα εστιάσουμε από αύριο. Γιατί σήμερα οφείλουμε άπαντες -όσοι τουλάχιστον αγαπάμε πραγματικά το ποδόσφαιρο, και όχι αυτό με το οποίο μας επιβάλλουν να ασχοληθούμε τα ήθη και τα έθιμα της σημερινής εποχής- να αναδείξουμε την αληθινή μαγεία του αθλήματος.
Από τον «Βάσια» στον «Ντέλια»
Δεν ξέρουμε κατά πόσο συνέπεσε συμπτωματικά η αριστουργηματική προσποίηση του Κωνσταντέλια στον… άτυχο Θωμά Στρακόσια με την είδηση της πραγματοποίησης της «ληστείας του αιώνα» στο Λούβρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ενέργεια του διεθνούς άσου έμοιαζε με… έργο τέχνης που κλάπηκε από το πιο ξακουστό μουσείο του πλανήτη και εμφανίστηκε στη χώρα μας, μπροστά στα χιλιάδες μάτια των φίλων της ΑΕΚ που τη χάζεψαν ζωντανά στο γήπεδο αλλά και μπροστά στα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων τυχερών τηλεθεατών που έβλεπαν το ντέρμπι από την τηλεόραση.
Σε μια άλλη χώρα ενδεχομένως να βλέπαμε ακόμη και φίλους της γηπεδούχου ομάδας να σηκώνονται όρθιοι και να χειροκροτούν την έμπνευση του «Ντέλια», αλλά τέτοιου είδους εικόνες στη δική μας κοινωνία μοιάζουν ακόμη με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Ειλικρινά, παρατηρώντας πόσο στα… ψιλά περνούν πλέον τέτοιου είδους ενέργειες, χαμένες κάτω από τόνους λάσπης και δηλητηρίου, αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσε να αναδειχτεί στις μέρες μας το μεγαλείο ενός «μάγου της στρογγυλής θεάς», όπως ο Βασίλης Χατζηπαναγής. Αν θα μπορούσε να αναγνωριστεί η μοναδικότητά του σε κάθε γωνιά της χώρας.
Αναφερόμαστε στον θρυλικό «Βάσια», γιατί ο Γιάννης Κωνσταντέλιας μοιάζει να είναι βγαλμένος από το ίδιο σπάνιο καλούπι. Εννιά στους δέκα ποδοσφαιριστές που θα έβγαιναν τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα (εκμεταλλευόμενοι το λάθος του αντίπαλου κεντρικού αμυντικού) θα επιχειρούσαν να «ανοίξουν» την μπάλα από τα δεξιά του, να τον πετύχουν πάνω στον βηματισμό και να τον προσπεράσουν.
Ο χαρισματικός «Ντέλιας» επέλεξε το διαφορετικό, το καλλιτεχνικό, το μαγικό. Και το έκανε τόσο αυθόρμητα που έμοιαζε… ευκολάκι! Στις φλέβες αυτού του παιδιού ρέει το ίδιο το ποδόσφαιρο, κι όσο εξακολουθεί να ομορφαίνει με την παρουσία του το ελληνικό πρωτάθλημα (δεν ξέρουμε για πόσα χρόνια ακόμη θα έχουμε τη συγκεκριμένη πολυτέλεια) οφείλουμε να απολαμβάνουμε -και κυρίως να αναδεικνύουμε- τις στιγμές που μας χαρίζει, ανεξαρτήτως της ομάδας που υποστηρίζουμε. Στην τέχνη δεν χωρούν χρώματα…
Εφημερίδα Απογευματινή
