Στην τελευταία έρευνα της GPO, μία από τις ερωτήσεις που ετέθησαν ήταν αν οι πολίτες πιστεύουν ότι η διαφθορά έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Δεν το λες και ενθαρρυντικό στοιχείο το γεγονός ότι το 67,4% πιστεύει ότι έχει αυξηθεί, ενώ ένα άλλο 23,2% θεωρεί ότι παραμένει στα ίδια επίπεδα. Συνολικά ένα ποσοστό 89,6% θεωρεί περίπου εγγενή τη διαφθορά στην Ελλάδα.
Κατ’ αρχάς, χωρίς να θέλω να υποστηρίξω ότι δεν υπάρχει διαφθορά, να παρατηρήσω ότι αυτή δεν εντοπίζεται μόνο σε πολιτικό επίπεδο, όπως οι συμπατριώτες μας συνήθως την προσδιορίζουν, ξεχνώντας τον μύθο του Αισώπου, ότι «έκαστος άνθρωπος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν, την δε όπισθεν». Θέλοντας να πει ο Αίσωπος ότι κανείς βλέπει τον μπροστινό του και όχι τη δική του καμπούρα. Η διαφθορά συνήθως δεν αφήνει αλώβητες συγκεκριμένες τάξεις, αλλά διατρέχει όλη την κοινωνία.
Από την άλλη πλευρά, δεν έχουμε εμείς το σχετικό μονοπώλιο. Οι Γερμανοί, όπως έχουν αναδείξει οι ίδιες οι αρμόδιες Αρχές τους, είναι Ευρωπαίοι πρωταθλητές και συναγωνίζονται τριτοκοσμικές χώρες. Αυτό όμως στο οποίο πρωτοτυπούμε, δεδομένου ότι εμείς φέραμε τον πολιτισμό στον κόσμο και άρα είμαστε πιο προηγμένοι έναντι άλλων ως προς το παρελθόν, είναι ότι, έναντι εκείνων, η διαφθορά αποτελεί απόδειξη της φυλετικής συνέχειας των συγχρόνων Ελλήνων με τους αρχαίους ημών προγόνους.
Όπως μας πληροφορεί λ.χ. στο μικρό του πόνημα για τα παθογενή σύνδρομα του δημοσιονομικού συστήματος της αρχαίας Αθήνας ο αείμνηστος Θανάσης Κανελλόπουλος, κατά την αρχαιότητα ήταν παροιμιώδης η ασθενής αντίδραση των πολιτών και των πολιτικών στον πειρασμό του χρήματος!!
Βεβαίως η διαφορά από τον σημερινό πολιτικό βίο δεν ήταν μόνο ότι τέτοια κρούσματα είναι σήμερα πιο σπάνια, αλλά ότι τότε, σε σχέση με σήμερα, ήταν ευκολότερη και ταχύτερη η αποκάλυψη των δωροδοκιών. Είχε μάλιστα αναγνωρισθεί και θεά της δωροδοκίας, η Δωρώ (!!) και εκ του γεγονότος αυτού επιβεβαιώνεται ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν εστερούντο χιούμορ.
Και στην αρχαιότητα υπήρχαν εργολάβοι, ήταν δε ιδιαιτέρως διαδεδομένη η πρακτική της ευνοίας προς τους φίλους. Άλλωστε και ο Σωκράτης συμβούλευσε τον Κρίτωνα να κάνει φίλο κανέναν πολιτικό που θα τον προστατεύει από τις ενοχλήσεις!! Σημειωτέον δε -για να κάνουμε και έναν συσχετισμό με τα σημερινά φαινόμενα-, μεταξύ των ρουσφετιών, που δεν εθεωρούντο πάντοτε αποδοκιμαστέα, ήταν η ανάθεση υπόθεσης του Δημοσίου σε δικηγόρο φίλο του πολιτικού, καθώς και η προσφορά εργολαβίας σε φίλους!
Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να πει κανείς ότι το ρητό «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι» δεν είναι σωστό να το γενικεύουμε αλλά, βέβαια, αυτοί που έχουν το σχετικό χούι δίνουν τον τόνο σε μια κοινωνία. Επιβεβαιώνοντας τη σοφία του ανωνύμου που έλεγε: εξαλείψτε τη διαφθορά ή δώστε μου περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω…
Εφημερίδα Απογευματινή
