Πολλές από τις αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης που διατυπώνονται ως συνήθως σε πρωτοβουλίες της κυβέρνησης -και δεν εννοούμε μόνο τη σημερινή κυβέρνηση- έχουν ως βάση όχι μία στιβαρή επιχειρηματολογία αλλά απλώς τη διάθεση αντιλογίας για αντιπολιτευτικούς λόγους. Ένα τελευταίο και επίκαιρο παράδειγμα είναι η τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη και τις στρατοπεδεύσεις εμπρός από το μνημείο για λόγους διαμαρτυρίας. Μεταξύ των επιχειρημάτων της πολιτικής αντιλογίας είναι και η… αντισυνταγματικότητα της τροπολογίας, βάσει του άρθρου 11 του Συντάγματος. Το άρθρο αυτό -το οποίο όταν συνετάγη το ισχύον Σύνταγμα δεν μπορούσε να προβλέψει και τι θα συνέβαινε μελλοντικά μπροστά στο μνημείο ή αλλού σε ανάλογους χώρους- αναφέρει ότι οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα. Ο δεύτερος όρος αυτονόητος, βεβαίως, ασχέτως αν σε πολλές περιπτώσεις οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι Αριστεροί κρατάνε και κοντάρια με σημαίες, που έχουν τη χρησιμότητα ροπάλων. Το σχετικό άρθρο δεν προβλέπει και τους χώρους όπου μπορεί να συνέρχονται οι Έλληνες δεδομένου ότι του συνταγματικού νομοθέτη δεν του πέρασε από το μυαλό ότι κάποιοι θα αποφάσιζαν να συνέρχονται λ.χ. μέσα στη Μητρόπολη ή στον Παρθενώνα – που και αυτό το έχουμε δει ως απαίτηση.
Το ίδιο άρθρο στην παράγραφο 2 προβλέπει ότι οι αστυνομικές Αρχές μπορούν να απαγορεύσουν τη συνάθροιση αν εξαιτίας της δημιουργείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Κάτι βεβαίως που δεν έγινε όταν κατέστρεφαν την Αθήνα Έλληνες και αλλοδαποί μπαχαλάκηδες και κατέκαιαν ανθρώπους στο κτίριο της Μαρφίν. Και αν θυμόμαστε καλά, την περίοδο εκείνη στην κυβέρνηση ήταν το κόμμα το οποίο σήμερα προβάλλει ενστάσεις περί αντισυνταγματικότητας, αλλά παρέμενε αδρανές τότε, λες και δεν διακινδύνευε η δημόσια ασφάλεια, που είναι όρος για κρατική παρέμβαση!
Προβλέπει επίσης το άρθρο του Συντάγματος ότι επιβάλλεται απαγόρευση όταν απειλείται «σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής». Ασφαλώς δεν διαταράσσεται από τη στρατοπέδευση μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη η οικονομική ζωή, όπως διαταράσσεται η κοινωνική, δεδομένου ότι δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που αντιτάσσεται στην έμμεση, τουλάχιστον, βεβήλωση ενός Μνημείου Αγώνων, του οποίου ο συμβολισμός είναι άλλος. Κανείς δεν αντιτίθεται στη διαμαρτυρία ενός χαροκαμένου γονιού, αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη ώστε είτε να θίγει ιστορικές μνήμες είτε να προσβάλει την πλειοψηφία όταν αυτή αντιτίθεται στο είδος της διαμαρτυρίας που επιλέγεται.
Αν οι προβάλλοντες την ένσταση της αντισυνταγματικότητας είχαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με την επιχειρηματολογία τους και τη συνταγματική της βάση, ασφαλώς και δεν θα προσάρμοζαν τις συνταγματικές προβλέψεις σε… χωροταξικές αντιρρήσεις για το μέχρι πού μπορεί κανείς να στρατοπεδεύει στην πλατεία Συντάγματος. Είναι κι αυτό μία άποψη ή, όπως έλεγε και ο Πιραντέλο, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε…
Εφημερίδα Απογευματινή
