Ερωτήματα προκαλεί η διστακτικότητα που εκφράζεται μέσα από τις επίσημες δηλώσεις, τόσο του Προέδρου της Δημοκρατίας όσο και του υπουργού Άμυνας για την τροπολογία που ψηφίστηκε για την ανάληψη ευθύνης του Άγνωστου Στρατιώτη από τους στρατιωτικούς. Ο κ. Τασούλας, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα πλέον, και ο κ. Δένδιας, πολιτικός επικεφαλής στο πλέον κρίσιμο για την εθνική ασφάλεια υπουργείο, δεν έσπευσαν όπως όφειλαν να στηρίξουν στις τοποθετήσεις τους τη ρύθμιση. Προτίμησαν πιο πλάγιες προσεγγίσεις οι οποίες, τελικά, προκαλούν παρεξηγήσεις και δίνουν ευκαιρίες σε σαφώς πολιτειακά απορρυθμιστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να αμφισβητήσουν τη θεσμική συνοχή του κράτους από τη μία και την πολιτική συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, άρα και της διακυβέρνησης, από την άλλη. Και οι δύο πολιτικές προσωπικότητες που προέρχονται ο μεν πρώτος, από τη δεξιά αντίληψη περί Πολιτείας της σχολής του Ευάγγελου Αβέρωφ και ο δε δεύτερος από το βάθος της κεντροδεξιάς συνείδησης της Νέας Δημοκρατίας, επέλεξαν να μιλήσουν για τον διαχωρισμό του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα και την ανάγκη να μην αντιμετωπισθεί το μνημείο ως «αντικείμενο άσκησης πολιτικής και διχασμού της κοινωνίας».
Με τη διαδικασία αυτή άνοιξαν κερκόπορτα νομιμοποίησης της σύγχυσης ανάμεσα στους νεκρούς των πολέμων του έθνους – οι οποίοι ούτως ή άλλως ως ήρωες είναι πάνω από την πολιτική, την επικαιρότητα και τα κόμματα, με διαχρονική αντίληψη της θυσίας τους υπέρ όλων των Ελλήνων- και των νεκρών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών που είναι ζήτημα άλλου τύπου και απασχολεί την τρέχουσα πολιτική και κομματική επικαιρότητα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε από τον πρωθυπουργό μεγαλύτερη πορεία στον χρόνο και προαπαιτούμενη γενική συναίνεση για να προχωρήσει προς ψήφιση η τροπολογία που είχε ήδη ανακοινωθεί. Από την άλλη πλευρά, ο υπουργός Άμυνας υπερτόνισε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις θα αντιμετωπίσουν το μνημείο αποστειρωμένα από την τρέχουσα πολιτική. Όλα αυτά συνδέονται με το γεγονός ότι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη έγραψαν τα ονόματα των νεκρών παιδιών τους και των άλλων νεκρών του δυστυχήματος στον χώρο του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη και όχι κάπου αλλού, ενώ ένας εξ αυτών -ο Ρούτσι- εξέλιξε την απεργία πείνας με αίτημα την εκταφή της σορού του παιδιού του προς ταυτοποίηση και ιατροδικαστική επανεξέταση, «κλείνοντας» την πρόσβαση στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Όλα αυτά φυσικά δεν στέκουν στη βάση της αρχής της «αποστείρωσης» του μνημείου στην πλατεία Συντάγματος.
Πέραν του γεγονότος ότι η κεντρική πλατεία της Αθήνας -μπροστά στο Κοινοβούλιο μάλιστα -απλώνεται διακριτά από το μνημείο, ο τρόπος που θα μπορούσαν να τοποθετηθούν οι υψηλοί πολιτειακοί και πολιτικοί αξιωματούχοι θα έπρεπε να είναι με θετικό τρόπο ως προς τον διαχωρισμό του συγκεκριμένου μνημείου των νεκρών του πολέμου από τους νεκρούς της ειρήνης ή κάποιων τραγωδιών. Αν παρακολουθήσουμε τη λογική της Κωνσταντοπούλου, της Καρυστιανού, άλλων ομάδων της Αριστεράς των δρόμων χωρίς την εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη, θα μπορούσαν να γράψουν στο ίδιο σημείο οι συγγενείς τους τα ονόματα των νεκρών από τροχαία στον δρόμο Πάτρα – Πύργος ή στον ΒΟΑΚ στην Κρήτη που παρά την παρέλευση δεκαετιών δεν κατασκευάσθηκαν με ευθύνη των κυβερνήσεων. Με τη νομιμοποιητική αυτή διαδικασία το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη θα έχανε εντελώς τον χαρακτήρα του και θα έμοιαζε με υπό κατάληψη πανεπιστημιακό κτίριο από αναρχοαυτόνομους, όπως αυτά που «απελευθέρωσε» η Ελληνική Αστυνομία τα προηγούμενα χρόνια.
Το ζητούμενο από τη δεξιά της Νέας Δημοκρατίας -που συνιστά με όλων των ειδών τις εκτιμήσεις το 70% του πιο ισχυρού κοινοβουλευτικού κόμματος και του μοναδικού διακυβέρνησης στην Ελλάδα όλα τα τελευταία χρόνια, τόσο σε πολιτική εκπροσώπηση όσο και σε ποσοστό ψηφοφόρων, είναι να επιδείξουν εθνικά θάρρος και πολιτικά ή πολιτειακά αυτοπεποίθηση υπέρ των θεσμών, της επάρκειας, του κύρους και της ισχύος του εθνικού κράτους. Ο πρωθυπουργός, αν και ορίζεται στην πιο φιλελεύθερη πτέρυγα του κόμματος, ανταποκρίνεται στις ευθύνες του. Τόσο όσον αφορά την απόρριψη της woke κουλτούρας όσο και της ανάδειξής της πέραν των τρεχουσών κομματικών σκοπιμοτήτων των συμβόλων του έθνους, του λαού και της ιστορίας. Είναι η δική τους συμβολή στις εθνικές εξελίξεις πλέον το διακύβευμα.
Εφημερίδα Απογευματινή
