Ο εθνικός μας τραγουδοποιός και μελωδικός παραμυθάς, ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος, μας εγκατέλειψε. Μας έμειναν όχι μόνο τα τραγούδια του για να παραμένει κοντά μας, αλλά και το κριτικό πνεύμα του, που δεν χαριζόταν σε κανέναν. Κυρίως στους συμπατριώτες του. Είναι αυτός που σε ένα τραγούδι του που καυτηρίαζε τη γενική στάση τους τόλμησε να τους χαρακτηρίσει… «κωλοέλληνες». Μερικά χρόνια πριν, ένας άλλος μεγάλος, της πολιτικής αυτός, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν κάποτε είχε ερωτηθεί για την Ελλάδα, είχε πει το αμίμητο ότι είναι μια θαυμάσια χώρα, αρκεί να τη γυρίσεις ανάποδα και να την τινάξεις «για να πέσουν οι Έλληνες».
Να πούμε μερικά παραδειγματάκια. Πόσο από καλή φάρα να είναι ένας λαός που καταστρέφει την πατρίδα του; Μπορεί κάποιοι λ.χ. να συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για το άλφα ή βήτα θέμα, όμως τον τόνο δεν τον δίνουν αυτοί αλλά οι συμπατριώτες τους που καταστρέφουν. Λαός που έχει την κριτική τόσο εύκολη και τη συκοφαντία ευκολότερη, δεν είναι από καλή φάρα. Λαός τόσο μισαλλόδοξος που μπορεί άνετα να γίνει καταδότης από φθόνο στον διπλανό του, δεν είναι από καλή φάρα.
Συνηθίζω να λέω ότι μεγαλύτερη επιβεβαίωση της αδιάσπαστης συνέχειάς μας με τους αρχαίους μας προγόνους, που θαυμάζουμε και εμείς και οι άλλοι, είναι οι κοινές αθλιότητές μας. Και οι οποίες διαψεύδουν κάθε ξένο ιστορικό που αμφισβητεί αυτήν τη συνέχεια. Στο μικρό αλλά εξαιρετικό πόνημα του Θανάση Κανελλόπουλου -πολιτικού, ιστορικού και φιλοσόφου- «Τα παθογενή σύνδρομα στο δημοσιονομικό σύστημα της αρχαίας Ελλάδας», διαπίστωσα ότι κι αυτός -με περισσότερα μάλιστα στοιχεία- διαπίστωνε πως «η σταθερή επανάληψη των φυλετικών μας χαρακτηριστικών βεβαιώνει τη γνησιότητα της φυλετικής μας ταυτότητας».
Και τότε, όπως και τώρα, υπήρχε ένας λαός καχύποπτος και έτοιμος να διαβάλει. Ο δήμος δεν συκοφάντησε τον Περικλή, για τον οποίον και ο Θουκυδίδης και ο Πλούταρχος αναφέρουν ότι δεν πρόσθεσε ούτε μία δραχμή στην περιουσία που του άφησε ο πατέρας του; Μια πλειάδα πολιτικών, στρατιωτικών και φιλοσόφων, από τον Δράκοντα, τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη μέχρι τον Αισχύλο, τον Σωκράτη, τον Δημοσθένη και τον Πλάτωνα, δεν φυλακίστηκε ή εκτοπίστηκε;
Όχι ότι και οι πολιτικοί ήταν καλύτεροι. Σε ποια άλλη χώρα πλην αυτής που θεωρούμε σήμερα αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν λογικό να προδώσεις αν πίστευες ότι αδικιόσουν από την πολιτεία σου; Kαι σε ποια άλλη γλώσσα υπάρχει η λέξη «μηδίζω»;
Αυτή η χώρα, που κατοικείται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από εμπαθείς εγωπαθείς, έχει διασωθεί από τη διαχρονική καταστροφική τους μανία μόνο για κάποιον μεταφυσικό λόγο. Η Ελλάδα -θα επαναλάβω αυτό που έχω ξαναγράψει και που γι’ αυτό είναι κοινοτοπία- δεν είναι κράτος. Δεν είναι χώρα. Είναι επινόηση…
Εφημερίδα Απογευματινή
