Πριν από λίγο καιρό η αντιπρόεδρος και ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για τις εξωτερικές υποθέσεις, Κάγια Κάλλας, δήλωνε με αφορμή το πρόγραμμα Safe και τις κοινές χρηματοδοτήσεις με τη συμμετοχή ενδεχομένως και τρίτων χωρών στα προγράμματα εξοπλισμών άμυνας και ασφάλειας: «Η ΕΕ έχει στρατηγικό συμφέρον για ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο και εξακολουθεί να αναμένει από όλες τις χώρες να σέβονται την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα όλων των κρατών–μελών σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της UNCLOS».
Τις τελευταίες ημέρες ανακοινώθηκε ότι το κονσόρτσιουμ κατασκευής του μαχητικού αεροσκάφους Eurofighter, που είχε δώσει προέγκριση στη Βρετανία από τον Ιούλιο, προχώρησε σε συμφωνία με την Τουρκία για την προμήθεια 20 αεροσκαφών, με την Άγκυρα να προσθέτει σε αυτά και άλλα 24 τέτοιου τύπου μαχητικά που προμηθεύεται με άλλες συμφωνίες από το Κατάρ και το Ομάν. Στο κονσόρτσιουμ πέραν της Βρετανίας συμμετέχουν η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Αλλά και η Γαλλία ως προς τους πύραυλους τύπου meteor, που είναι συμβατοί με τον οπλισμό του αεροσκάφους και οι οποίοι -σύμφωνα με τις ανακοινώσεις- θα περιλαμβάνονται στο πακέτο προμήθειας της Τουρκίας. Υπάρχει μάλιστα και μια option σχετικά για μια επιπλέον παραγγελία από την Τουρκία ενός ακόμη πακέτου 20 αεροσκαφών στο εγγύς μέλλον.
Η Ευρώπη, λοιπόν, από τη μία έχει τοποθετηθεί σε κεντρικό επίπεδο για τους όρους που θα πρέπει να πληροί η Τουρκία για τη συμμετοχή της στην πολεμική βιομηχανία και από την άλλη, μια σειρά από κεντρικές χώρες της Ένωσης αλλά και η Βρετανία προχωρούν στην εκτέλεση παραγγελίας, δίνοντας διέξοδο στην Άγκυρα μετά την άρνηση των ΗΠΑ (για συγκεκριμένους λόγους και όρους που θέτει η Ουάσινγκτον και οι οποίοι έχουν σχέση και με τη ρωσική εμπλοκή στη στρατηγική της Τουρκίας) να της δώσουν αεροσκάφη 5ης γενιάς τύπου F-35, αλλά και κινητήρες για να παρασκευάσει δικό της μαχητικό, τύπου Kaan.
Είναι πολλοί στη χώρα μας που σε επίπεδο διακηρύξεων και αναλύσεων μιλούν και σήμερα για την αξιοπιστία του «ευρωπαϊκού μονόδρομου». Αντιμετωπίζουν μάλιστα κριτικά την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ, αλλά και με το Ισραήλ από τις μη ευρωπαϊκές περιφερειακές δυνάμεις με προηγμένες τεχνολογίες. Οι επικριτές ή οι σκεπτικοί με την αναβάθμιση των σχέσεων με την Ατλαντική ηγετική δύναμη της Δύσης, σε πολλά επίπεδα μιλούν για πιο ισόρροπες σχέσεις με τη Ρωσία, για «ανοίγματα» με την Κίνα και ούτω καθεξής. Αλλά η Ελλάδα, μια χώρα του ευρωπαϊκού πυρήνα, έχει να υπολογίσει την πραγματικότητα στην Ευρώπη, πέραν των συνδρόμων του παρελθόντος.
Ακόμη, αν κάναμε αποδεκτό ότι θα υπάρξει θετική εξέλιξη στις διαφορές μας με την Τουρκία ή στο Κυπριακό με ορίζοντα μάλιστα το 2027-2028, η Ευρώπη θα πρέπει να συνεχίσει να λογίζεται ως απορρυθμισμένη πολυμερής οντότητα. Η Τουρκία, για παράδειγμα, έχει παραδοσιακά και σε στρατηγικό ορίζοντα συμμαχία με τη Βρετανία και τη Γερμανία. Ταυτόχρονα, έχει με αξιόπιστο τρόπο αναβαθμίσει σχέσεις «εισοδισμού» στη βιομηχανία και ιδιαίτερα την πολεμική με την Ιταλία και την Ισπανία. Μια κλασική δύναμη του ευρωπαϊκού imperium η Γαλλία, παραδοσιακή σύμμαχος της Ελλάδας, τη βλέπουμε επίσης να σύρεται από τις εξελίξεις αναζητώντας η ηγεσία της ένα παγκόσμιο και περιφερειακό ρόλο που θα τη βγάλει από τα εσωτερικά της αδιέξοδα.
Τελικά, η απορρυθμισμένη σε όλα τα επίπεδα Ευρώπη χάνει από τη μια την αξιοπιστία της ως προς το θεσμικό της σύστημα και ταυτόχρονα γίνεται έρμαιο του τυχοδιωκτισμού και της απαξίας που παράγουν οι φορτωμένες αδιέξοδα κεντρικές της δυνάμεις. Η Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσει διεξόδους στις διαδρομές που μέσω Μεσογείου οδηγούν στις ζώνες της Ανατολής με ορίζοντα την Ινδία.
Εφημερίδα Απογευματινή
