Τελικώς τα πάντα κρίνονται στην πράξη, και υπό την έννοια αυτή η αριστερή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που απομυθοποίησε την Αριστερά, την ιδεολογία της και τα όσα αυτή διατεινόταν εκ του ασφαλούς. Επειδή δηλαδή η επιβεβαίωση των λόγων της επί σειράν ετών δεν δοκιμαζόταν και ως προς την εφαρμογή τους!
Η απόδειξη της απομυθοποίησης ήλθε βεβαίως με τις εκλογές. Χρόνια μετά, δηλαδή σήμερα, ήλθε και η πρόσθετη επιβεβαίωση από έρευνα (Prorata) που διεξήχθη μάλιστα μεταξύ των πολιτών που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και κεντροαριστεροί και που ανέδειξε την απαξίωση της έννοιας της Αριστεράς. Και μάλιστα εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ!
Μπορεί να προκύπτει από την έρευνα η γενικότερη αυτή απομυθοποίηση, αλλά υπάρχουν και ειδικότερα στοιχεία που ακόμη και εκεί που κατά τη γνώμη των ερωτηθέντων υποτίθεται ότι η Αριστερά υπερέχει, εντούτοις τα στοιχεία αυτά ακυρώνουν την εν λόγω υπεροχή.
Η Αριστερά γίνεται αποδεκτό ότι υπερέχει στους τομείς της αναδιανομής πλούτου και των δικαιωμάτων των εργαζομένων! Πριν όμως δούμε τα άλλα στοιχεία που ακυρώνουν την υπεροχή αυτή, με την εμπειρία από την αριστερή διακυβέρνηση μπορούμε δικαιολογημένα να πούμε ότι αυτή η υπεροχή ήταν σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και μόνον. Διότι ούτε αναδιανομή πλούτου έγινε όταν κυβερνούσαν οι αριστεροί – έστω και αν ορισμένοι μπορούν εξίσου δικαιολογημένα να πουν ότι δεν το επέτρεψε η κρίση. Υπήρξε όμως μια μονοδιάστατη οικονομική πολιτική που έπληξε καίρια τη μεσαία τάξη και τους αδυνάτους. Ούτε οι εργαζόμενοι είδαν κάποια ιδιαίτερη προστασία των δικαιωμάτων τους.
Τώρα πάμε και στην ακύρωση της, θεωρητικής πάντως, όπως είπαμε, αριστερής υπεροχής. Οι κεντρώες και κεντροδεξιές δυνάμεις υπερέχουν στην ισότητα των φύλων, στο κοινωνικό κράτος, στις ατομικές ελευθερίες, ακόμη και στο κράτος δικαίου, το οποίο έχει γίνει τελευταίως αντιπολιτευτική καραμέλα, διότι, υποτίθεται, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Πώς είναι όμως δυνατόν άλλους να προτιμά η κοινωνία ως προς το κοινωνικό κράτος και συγχρόνως να αναγνωρίζεται υπεροχή αριστερή στους τομείς της αναδιανομής πλούτου και στα δικαιώματα των εργαζομένων; Πρόκειται απλώς για επιβεβαίωση μιας ταμπέλας αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς ως προς την κοινωνική της φύση και ευαισθησία.
Που πάντως δεν επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Επίσης οι ιδεολογικοί αντίπαλοι των αριστερών υπερέχουν στις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης – που είναι και προϋπόθεση της δυνατότητας για αναδιανομή πλούτου, καθόσον αυτός δεν μπορεί να διανεμηθεί αν δεν υπάρχει. Και βεβαίως στις μεταρρυθμίσεις, που αποτελούν την πεμπτουσία κάθε αλλαγής προς όφελος της κοινωνίας.
Τώρα πώς όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν με την τάση που έχει διαπιστωθεί σε άλλες έρευνες για αλλαγή κυβέρνησης, που κατά τα άλλα ενσωματώνει όλα όσα, εμμέσως αλλά σαφώς, της πιστώνουν οι κεντροαριστεροί και αριστεροί, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και μπορεί να αποδοθεί στη ζουρλάδα των Ελλήνων…
Εφημερίδα Απογευματινή
