Μέσα από μία μάλλον αισιόδοξη οπτική, εκλαμβάνω ως απάντηση-χαβαλέ αυτήν που έδωσαν οι ερωτηθέντες σε πρόσφατη δημοσκόπηση (Interview) στο ερώτημα τι προτιμούν, «χάος ή Μητσοτάκη». Η απάντηση ήταν ότι η πλειοψηφία, και μάλιστα όχι ένα ευκαταφρόνητο ποσοστό, το 42% συγκεκριμένα, προκρίνει το…χάος! Δηλαδή γαία πυρί μειχθήτω, που στην καθομιλουμένη θα μπορούσε να μεταφραστεί στο «αφού δεν μπορώ να εξυπηρετήσω τα συμφέροντά μου, ας καταστραφούν και οι υπόλοιποι».
Πέραν πάσης διάθεσης για πλάκα, αυτό που προέκυψε από τις συγκεκριμένες απαντήσεις είναι σοβαρό. Κατ’ αρχάς, ευλόγως μπορούμε να υποθέσουμε ότι το τμήμα αυτό της ελληνικής κοινωνίας που επιλέγει το χάος ως πολιτική προοπτική είναι αυτό στο οποίο οφείλεται και ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης, στον οποίο οφείλεται και η αδυναμία να παρουσιαστεί στην πολιτική σκηνή ένας άλλος αξιόπιστος πολιτικός πόλος. Ποτέ άλλωστε δεν βγήκε κάτι αξιόπιστο από τον αχταρμά.
Από την άλλη πλευρά, εξίσου εύλογα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι… εραστές του χάους, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι όσοι εμπνέονται από μισαλλοδοξία, μίσος, εμπάθεια και δεν ξέρω τι άλλο. Είναι θαυμαστές του κάθε μπαχαλάκη ή στην καλύτερη περίπτωση δείχνουν ανοχή απέναντί του. Και, προφανώς, δεν τους καίγεται καρφί αν κάποιοι καίνε την Αθήνα σε ένδειξη, υποτίθεται, διαμαρτυρίας, ή και ανθρώπους, όπως συνέβη στο κτίριο της Μαρφίν.
Όποιος προκρίνει το χάος, ουσιαστικώς βροντοφωνάζει ότι δεν θέλει να κυβερνάται, ότι είναι εναντίον του πολιτικού συστήματος και κάθε δημοκρατικής δομής και ότι είναι οπαδός μιας ιδιότυπης αναρχίας που εξασφαλίζει συνθήκες ζούγκλας σε μια χώρα που κατά τα άλλα υποτίθεται ότι ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο.
Μπορεί να μοιάζει πλειοψηφικό ποσοστό των εραστών του χάους στην έρευνα, αλλά είναι μειοψηφικό στο σύνολο, καθώς το τμήμα της κοινωνίας που είναι νοικοκυραίοι, που θέλουν ένα κράτος που να λειτουργεί και να τους εξασφαλίζει ασφάλεια, πρόνοια, δικαιοσύνη, υπερτερεί αριθμητικά. Αρνείται το χάος, που αποτελεί συστατικό της αναρχίας, όπου δεν υπάρχει κράτος δικαίου, δημόσια τάξη, εκπαίδευση, οικονομικοί κανόνες, άμυνα, και καθετί που συνθέτει ένα κανονικό κράτος.
Αλήθεια, ζουν δίπλα μας συμπατριώτες μας που οραματίζονται τέτοιες συνθήκες διαβίωσης; Που ψηφίζουν κιόλας και, ανάλογα με το ποσοστό που εκπροσωπούν, επηρεάζουν με την ψήφο τους τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και κατ’ επέκταση τη δική μας ζωή; Αυτά όμως έχει η δημοκρατία.
Δύο αισιόδοξες εκδοχές. Η μία, που προαναφέρθηκε, είναι να θέλουν να κάνουν πλάκα οι προτιμώντες το χάος, καθώς έτσι μπορεί να αξιολογούν και τις συνθήκες που διαμορφώνει μία άλλ’ αντ’ άλλων αντιπολίτευση και τα όσα φαιδρά ενίοτε διατυπώνει ως σοβαρό πολιτικό λόγο. Η άλλη είναι ότι η κοινωνική πλειοψηφία ως φύλακας της ομαλότητας και της κανονικότητας «έχει γνώσιν» ώστε να μη μετατραπεί η χώρα σε ζούγκλα και μάλιστα με… εκλογές!
Εφημερίδα Απογευματινή
