Το πιο πρόσφορο επάγγελμα στη χώρα μας, που ανθεί εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι αυτό του πατριώτη. Να το παίζεις εθνικά ευαίσθητος σε κάνει συμπαθή, σου δίνει ψήφους, σου ανεβάζει τη δημοφιλία. Όπως έχει γραφτεί, αν ποτέ λυνόντουσαν οι διαφορές με την Τουρκία, η ανεργία στην Ελλάδα θα αυξανόταν κατακόρυφα.
Έχουμε πολλά επαγγέλματα που ανθούν και έχουν κάνει καριέρα επενδύοντας στο φαντασιακό. Διεθνολόγοι, σχολιαστές, αναλυτές, τηλεπαρουσιαστές, απόστρατοι όλων των ειδών. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχει καταλάβει κανείς τι προτείνουν ή, έστω, τι αντιπροτείνουν. Δεν θέλουν τον διάλογο με πειρατές, κατά την προσφιλή έκφραση του ινδάλματός τους Αντώνη Σαμαρά. Αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν και το Διεθνές Δίκαιο. Διότι σε συνθήκες ειρήνης δύο δρόμοι υπάρχουν. Είτε οι απευθείας συνομιλίες για την επίλυση των διαφορών είτε η προσφυγή στα αντίστοιχα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Φευ. Τίποτα από τα δύο, άλλωστε θεωρούν και τους δύο δρόμους στα όρια της προδοσίας. Δεν τολμούν δε να ψελλίσουν τη λέξη «Χάγη». Μα, όταν λες ότι έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου, γιατί φοβάσαι το δικαστήριο; Πού αλλού, δηλαδή, μπορεί να βρει μια χώρα το (όποιο) δίκιο της αν όχι στα διεθνή αντίστοιχα δικαστήρια; Συνήθως αποφεύγει τα δικαστήρια όποιος φοβάται πως δεν θα δικαιωθεί…
Πριν από αυτό, όμως, επιλέγουν τον διάλογο οι ηγέτες που έχουν όραμα και δεν έχουν να φοβηθούν ένα «μπου» που τους κάνουν οι διάφοροι εθναμύντορες. Το έκαναν με την Τουρκία ηγέτες της Μεταπολίτευσης όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κώστας Σημίτης, που ήταν της Ελλάδος των ανοιχτών οριζόντων, που δεν ήθελαν στα θέματα αυτά να χαϊδέψουν αυτιά και να παίξουν με το πατριωτικό συναίσθημα. Το έκανε σε ένα ζήτημα πιο χαμηλής υφής ο Αλέξης Τσίπρας με την επίλυση του Μακεδονικού.
Επανερχόμενοι στο σήμερα υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τρόπον τινά τα προαναφερθέντα. Του πρώην και του νυν υπουργού Εξωτερικών. Ο Νίκος Δένδιας, που ακολούθησε τη σχολή της πλήρους ακινησίας όσο ήταν υπουργός, απολαμβάνει την πιο υψηλή δημοφιλία και λογίζεται ως φλογερός πατριώτης, ιδίως μετά και τα όσα είχε πει στον Τούρκο ομόλογό του κ. Τσαβούσογλου σε εκείνη την αλήστου μνήμης συνάντησή τους.
Ο Γιώργος Γεραπετρίτης κάνει αθόρυβη δουλειά με την Τουρκία, επιμένει στον δρόμο του διαλόγου και κυρίως των σταθερών διαύλων επικοινωνίας. Η δημοφιλία του είναι χαμηλή και οι διάφοροι ψευτοπατριώτες τον αντιμετωπίζουν ως πολιτικό περιορισμένων εθνικών ευαισθησιών.
Στο τέλος της ημέρας ο ένας κρατάει τη δημοφιλία του και ο άλλος τα αποτελέσματα. Θέλω να ελπίζω πως το δεύτερο είναι πιο σημαντικό από το πρώτο.
Εφημερίδα Απογευματινή
