Θέλουμε να αλλάξουμε το Δημόσιο για να σταματήσουν οι ιστορίες καθημερινής τρέλας, είπε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης. Προφανώς για να μιλάει έτσι έχει πολλά παραδείγματα, που είτε τα έχει ζήσει ο ίδιος είτε του έχουν διηγηθεί, σίγουρα όμως δεν υπάρχει Έλληνας που να έχει συνδιαλλαγεί με το Δημόσιο -όλοι έχουμε συνδιαλλαγεί άλλωστε- και να μην έχει αποκτήσει την εμπειρία τι είναι το Δημόσιο.
Προ μερικών ετών είχα διαβάσει για την περίπτωση μιας κοινωνιολόγου, συνεργάτιδας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, που οδηγήθηκε στη φυλακή επειδή δεν είχε πληρώσει δύο παλαιότερες παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Είχε καταδικασθεί ερήμην, διότι παρά το γεγονός ότι είχε ενημερώσει τις αρμόδιες Αρχές για αλλαγή διεύθυνσης (Αστυνομία και εφορία), ήταν λογικό -για τα ελληνικά δημοσιοϋπαλληλικά δεδομένα- να μην τη βρουν. Και έτσι, όταν πήγε να βγάλει διαβατήριο, την έβαλαν στη φυλακή! Τι το ευκολότερο.
Άλλο παράδειγμα. Στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 αγανακτισμένος πολίτης είχε αποστείλει σε blog κείμενο στο οποίο ανέφερε ότι όσοι χρωστάνε ΙΚΑ – ΤΕΒΕ – εφορία και εκκρεμούν καταδικαστικές αποφάσεις μην κάνουν τον κόπο να πάνε να ψηφίσουν, γιατί θα δουν -μάλλον θα ακούσουν- τα αποτελέσματα των εκλογών από τα κρατητήρια. «Πήγε φίλος μου στην Καλλιθέα πριν λίγο να ψηφίσει και τα τσακάλια… τον “μπουζούριασαν”!..», ανέφερε στο κείμενό του ο συγκεκριμένος πολίτης.
Ευτυχώς που ο άνθρωπος είχε κάνει ρύθμιση και μόλις θα άνοιγαν οι υπηρεσίες την… Τρίτη -μια και οι εκλογές γίνονται Κυριακή-, θα αφηνόταν ελεύθερος. Την αγωνία του όμως και την ταλαιπωρία του ποιος την καταλαβαίνει, αφού υπέστη όλη τη βάσανο που προβλέπεται… χειροπέδες, δακτυλικά αποτυπώματα, προσαγωγή στη ΓΑΔΑ κ.λπ. κ.λπ. Έλα ντε!
Και οι δύο περιπτώσεις τι αφορούν και ποιο είναι το συγκεκριμένο έγκλημα; Πενιχρά χρέη προς το Δημόσιο από απλές τροχαίες παραβάσεις στην περίπτωση της πρώτης ταλαιπωρηθείσας. Για χρέη του δεύτερου, που είχε κάνει ήδη ρύθμιση, αλλά προφανώς η μία υπηρεσία είχε ενημερώσει την άλλη με τον… οδοντωτό! Με περιστέρι να έστελναν τα σχετικά ενημερωτικά έγγραφα, θα είχαν φτάσει πιο γρήγορα!
Σε μία άλλη περίπτωση, φουκαράς πολίτης διεκτραγώδησε ως εξής το δικό του δράμα: «Δουλεύω ως ελεύθερος επαγγελματίας από το 2002. Το 2008 είχα κέρδη, τα οποία και δήλωσα χωρίς να αποκρύψω τίποτε! Ανήκω στην κατηγορία ελεύθερων επαγγελματιών που φορολογούνται με 45%. Επίσης, στον χώρο που δραστηριοποιούμαι πολλές φορές εκδίδεις το τιμολόγιο σήμερα… και πληρώνεσαι σε 6 μήνες (πληρώνεις και τον ΦΠΑ από την τσέπη σου), άρα φορολογούμαι και για χρήματα που δεν έχω εισπράξει και θα εισπράξω το επόμενο έτος. Έως εδώ οκέι. Το 2008 δήλωσα όπως πάντα όλα μου τα έσοδα και έπρεπε να πληρώσω 45.000 εφορία, χρήματα που δεν είχα και δανείστηκα προκειμένου να είμαι συνεπής. Έπρεπε να τα πληρώσω έως τέλος Απριλίου 2009 και τα πλήρωσα όλα 3 Μαΐου του ιδίου έτους. Το αποτέλεσμα; Το ελληνικό κράτος με κάλεσε σε δίκη ως φοροφυγά! Βρήκα την απόδειξη πληρωμής στη ΔΟΥ και τους πήρα τηλέφωνο. Στα κομπιούτερ τους φάνηκε ότι δεν χρωστάω και ότι είμαι οκέι. Όταν τους ρώτησα “γιατι τότε με εξευτελίζετε με αυτόν τον τρόπο και με πάτε σε δίκη;”, η απάντηση ήταν ότι έγινε από λάθος και ίσως συνέβη επειδή ήμουν εκπρόθεσμος (η αργοπορία ήταν 3 μόνο ημέρες για αυτό το ευτελές ποσό)! “Αφού έγινε από λάθος -τους είπα- σταματήστε τη διαδικασία”. “Όοοχι -μου είπαν- θα πας σε δίκη και θα αθωωθείς”!».
Άλλο ένα περιστατικό που είχα αλιεύσει από την «Καθημερινή» και περιέγραφε την ταλαιπωρία μιας Ελληνογερμανίδας που έχασε τη μητέρα της και έπρεπε να τακτοποιήσει τα κληρονομικά. Πήγε στο δημαρχείο Αθηνών μαζί με τον αδελφό της και, όπως ανέφερε το ρεπορτάζ της εφημερίδας, έχοντας τη γερμανική ληξιαρχική πράξη θανάτου μεταφρασμένη και πιστοποιημένη, όπως και τα πιστοποιητικά γέννησης, το δικό της και του αδελφού της. Οπότε τα δύο αδέλφια ήρθαν αντιμέτωπα με μια απόκοσμη αλήθεια: για το ελληνικό Δημόσιο, τα δύο αδέλφια ήταν «ανύπαρκτα». «Στο δημαρχείο η μητέρα μου είχε δηλώσει κάποτε τον γάμο της, όχι όμως τις γεννήσεις μας, ούτε βέβαια τον θάνατό της…». Εις μάτην τούς έδειχναν τα γερμανικά πιστοποιητικά γεννήσεώς τους. «Δεν είναι καινούργια», διατείνονταν οι Έλληνες… Οι δύο πλευρές είχαν «χαθεί» στη μετάφραση: στη Γερμανία εκδίδεται άπαξ με ισόβια ισχύ το πιστοποιητικό γεννήσεως, στην Ελλάδα όμως έχει καθορισμένη χρονική ισχύ. «Την πρώτη μέρα η προϊσταμένη ήταν κάθετη: δεν μας έδινε πιστοποιητικό “εγγυτέρων συγγενών”». Την επομένη όμως η προϊσταμένη βρίσκει την ταλαιπωρούμενη Ελληνογερμανίδα στην είσοδο του δημαρχείου, όπου είχε φτάσει προτού αυτό ανοίξει. «Λίγο το χαμόγελο, λίγο τα σπαστά μου ελληνικά, με λυπήθηκε».
Η συμβιβαστική λύση δόθηκε με την υπογραφή μιας υπεύθυνης δήλωσης των δύο παιδιών ότι ήταν πράγματι παιδιά της εκλιπούσας. «Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της δήλωσης;», ρώτησε η υπάλληλος, που παρατηρούσε τη Χριστίνα να καταφεύγει συνεχώς στις σημειώσεις της σε… greeklish. «Όχι», είπε δειλά εκείνη, φοβούμενη ότι η όλη συμφωνία θα κατέρρεε. «Δεν πειράζει. Πολλοί υπογράφουν χωρίς να γνωρίζουν τι!», απάντησε καθησυχαστικά η υπεύθυνη.
Να αναφέρω δύο ακόμη παράλογα μεν συμβάντα, αλλά του συνήθους μείγματος ελληνικής βλακείας και ευθυνοφοβίας.
Το ένα συνδέεται με το τραγικό ναυάγιο του «Σάμαινα». Είναι η περίπτωση ενός ταξιτζή ναυαγού, του οποίου το ταξί βρισκόταν στον βυθό μαζί με το πλοίο και η εφορία τού ζητούσε τις πινακίδες προκειμένου να τις καταθέσει τυπικώς, ενώ ο ίδιος ήταν επισήμως καταγεγραμμένος ως ναυαγός και το αυτοκίνητό του μαζί με τα έγγραφα και τις πινακίδες αναπαύονταν στα βάθη του Αιγαίου!
Από τηλεοράσεως, επίσης, είχαμε πληροφορηθεί και την εξής απίθανη περίπτωση: οι φορολογικές Αρχές απαιτούσαν από καταστραφέντα στον μεγάλο σεισμό των Αθηνών του Σεπτεμβρίου 1999 να τους προσκομίσει τις πινακίδες του αυτοκινήτου του, που το καταπλάκωσε κατά τον σεισμό εκείνο μία πολυκατοικία, που κατέρρευσε, καθώς και διάφορα έγγραφα που βρίσκονταν μέσα στο αυτοκίνητο. Πάλι καλά που δεν τον κατηγόρησαν ότι είχε παρανόμως σταθμεύσει το αυτοκίνητό του κοντά στην πολυκατοικία που κατέρρευσε… Και να του κόψουν και κανένα πρόστιμο!
Εφημερίδα Απογευματινή
