Η σύγχρονη ιστορία χωρίζεται σε κύκλους των 20-30 ετών. Κάθε περίοδος τέτοια κινείται στη βάση των στρατηγικών και των στόχων που καθορίζονται βασικά από κεντρικές δυνάμεις δυτικές και ανατολικές, τις οποίες -στη βάση των συσχετισμών που επιβάλλονται- ακολουθούν τα άλλα κράτη στη βάση των εθνικών πολιτικών τους. Αλλά και οι επιχειρήσεις και η ζωή στην καθημερινότητα στη βάση των πλαισίων για την οικονομία, την ανάπτυξη, αλλά και στην κουλτούρα που δημιουργείται με μαζικούς όρους.
Σε μια τέτοια κυκλικότητα και περιοδικότητα είχαμε τον Ψυχρό Πόλεμο αρχικά μετά την ήττα του άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με δύο κεντρικούς πόλους ισχύος και ηγεσίας, τις ΗΠΑ στη Δύση και τη Σοβιετική Ένωση στην Ανατολή. Η Κίνα παρέμεινε έκκεντρη και απομονωμένη από τα διεθνή δρώντα, πλήρως εσωστρεφής. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 αρχές της δεκαετίας του 1990, είχαμε έναν κύκλο που κράτησε περίπου τριάντα χρόνια της πλήρους ηγεσίας της Δύσης, μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον του τέλους των εθνών και της ιστορίας, με εισοδισμό της Κίνας στα διεθνή δρώντα σε ρόλο πρωταγωνιστικό μάλιστα.
Στον κύκλο αυτό επικυρώθηκε η Ευρώπη του Μάαστριχτ, ως έτερη γεωπολιτική και οικονομική οντότητα σε διπολισμό με τις ΗΠΑ εντός της Δύσης, με το δολάριο να βρίσκει «συνεταιρισμό» τη Ζώνη του Ευρώ. Η Ευρώπη επεκτάθηκε ανατολικά, καλύπτοντας ολόκληρες περιοχές εθνών και κρατών που μέχρι τότε αποτελούσαν ζώνες επιρροής και ελέγχου της Σοβιετίας. Στον κύκλο αυτό που βασίσθηκε στους πολυμερείς διεθνείς Οργανισμούς και την οικονομική διπλωματία, με το ΝΑΤΟ μοναδικό στρατιωτικό συνασπισμό μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οι αποφάσεις για την Ευρώπη λαμβάνονταν από τις υπερ-κρατικές δομές των Βρυξελλών, το τεχνοκρατικό επιτελείο των οποίων μεταξύ των άλλων όφειλε να διατηρεί και να λαμβάνει υπ’ όψιν τις προτεραιότητες της Ουάσινγκτον. Η παγκόσμια οικονομία, κυριαρχικά εταιρική και ελάχιστα κυβερνητική στη βάση των εθνικών ηγεσιών, αποφάσιζε τη δυναμική και τα μερίσματα ισχύος και πλούτου σε δομές όπως αυτές της G20 με επίκεντρο θεσμικής επιρροής την G7 – G8 (με την προσθήκη της Ρωσίας).
Ο κύκλος αυτός της ιστορίας έδειξε τα όριά του με αφετηρία τη διεθνή κρίση των τραπεζικών ομολόγων στις ΗΠΑ αρχικά του 2008 και τη δομική κρίση χρέους σειράς χωρών στην Ευρώπη -μεταξύ αυτών της Ελλάδας που οδηγήθηκε σε δημοσιονομική επιτήρηση μετά τη χρεοκοπία- του 2011 -2012. Την επόμενη δεκαετία συνεχίσθηκε με εμμονικό τρόπο -στη βάση της εξέλιξης της woke κουλτούρας και των πολιτικών ανοιχτών συνόρων, την επιβολή της «πράσινης οικονομίας»- η προσπάθεια ηγεμονικών ιδιωτικών ομίλων για την επιβολή μιας παγκοσμιοποιημένης, υπερεθνικής, πραγματικότητας.
Η τελική κατάρρευση του κύκλου της νεοφιλελεύθερης, οικονομικής και εταιρικής παγκοσμιοποίησης που καθόρισε τις εξελίξεις στη Δύση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σημειώθηκε με την εκλογή του «αιρετικού» έναντι αυτής Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ για δεύτερη θητεία. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα όσα εξελίχθηκαν στη Μέση Ανατολή από το 2022-2023 και μετά λειτούργησαν ως επιταχυντές στην ακύρωση του αρχικού δόγματος ότι ο πόλεμος είναι μια ιστορία του παρελθόντος που δεν αφορά το μέλλον.
Στην παρούσα πλέον φάση θα μπορούσαμε να πούμε ότι και από την Αθήνα, μετά τη σύνοδο για την ενέργεια στο Ζάππειο- υπαγορεύεται ένας νέος κύκλος στη σχέση της Ευρώπης με την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο Ατλαντισμός θα καθορίσει τη νέα δομή της Δύσης, αλλά και των παγκόσμιων ζωνών στη γεωπολιτική, την ενέργεια, την οικονομία, το εμπόριο, φυσικά την ασφάλεια ή τη στρατιωτική συνεργασία αλλά και τη μαζική κουλτούρα απέναντι στον έτερο πόλο παγκόσμιας επιρροής. Την Κίνα.
Η Ελλάδα όχι μόνον ως πύλη του αμερικανικού LNG στην Ευρώπη αλλά ως στενός σύμμαχος των Αμερικανών σε διμερές επίπεδο στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο έχει μπροστά της έναν νέο κύκλο της ιστορίας που θα προσδιορίσει κυριαρχικά την πορεία του εθνικού κράτους αλλά και των προσώπων – πρωταγωνιστών τα επόμενα 20-30 χρόνια.
Εφημερίδα Απογευματινή
