Ένα πολιτικό φαινόμενο που βλέπουμε να εξελίσσεται τελευταίως στην Ελλάδα είναι η τάση διαμαρτυρίας μιας μερίδας της κοινωνίας να κατευθύνεται προς κόμματα ή πρόσωπα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν αντισυμβατικές συνθήκες. Βεβαίως, τουλάχιστον στα καθ’ ημάς, το συμβατικό όπως το έχουμε βιώσει στα χρόνια της Μεταπολίτευσης είναι η κανονικότητα και η πολιτική σταθερότητα. Οπότε η προτίμηση του αντισυμβατικού σε κάτι άλλο παραπέμπει.
Προφανώς δεν είναι ελληνικό μονοπώλιο η τάση αυτή υπέρ του αντισυμβατικού, οι εκπρόσωποι του οποίου το περιβάλλουν συνήθως και με… «λαγούς με πετραχήλια». Το είδαμε στην εκλογή ως δημάρχου της Νέας Υόρκης του Μαμντάνι, μουσουλμάνου με καταγωγή περίπου από όλες τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής (καθ’ υπερβολήν έστω), ο οποίος εκτός του ότι εκμεταλλεύθηκε αυτή την τάση για το διαφορετικό που πυροδοτούσε η αντιπαλότητα μερίδας των Νεοϋορκέζων προς τον Τραμπ, περιέβαλε την επιχειρηματολογία του για την εκλογική του νίκη με παντός είδους υποσχέσεις που παρέπεμπαν σε… Μαυρογυαλούρο. Άλλωστε ήδη εκφράζονται αμφιβολίες αν θα τηρήσει τις υποσχέσεις του, όπως λ.χ. για τις δωρεάν μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που το πίστεψαν στην απόγνωσή τους οι μη προνομιούχοι που τον ψήφισαν.
Ανεξαρτήτως όμως της αντισυμβατικότητας που ως ιδεολογία έχει εμφιλοχωρήσει στην πολιτική, εκείνο που βλέπουμε είναι ότι σταδιακά αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του δυτικού κόσμου από την επιρροή του Ισλάμ. Να υπενθυμίσουμε ότι στην Αγγλία, η οποία είχε πρωθυπουργό τον ινδικής καταγωγής Σούνακ πριν από τον Στάρμερ, γύρω στους δέκα δημάρχους είναι μουσουλμάνοι. Ενώ και η Ευρώπη σταδιακά εξισλαμίζεται, για να επιβεβαιωθεί ο Τούρκος επικεφαλής της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ασφάλειας και Πληροφοριών, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο είχε πει ότι «ο πλούτος του κόσμου μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή. Ο πληθυσμός της Δύσης μειώνεται και γηράσκει. Διαθέτει πλέον γερασμένο πληθυσμό. Η Ευρώπη έχει αυτό το πρόβλημα. Όλοι όσοι εισέρχονται σε αυτήν είναι μουσουλμάνοι. Από το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αλγερία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία και την Τουρκία. Είναι τόσο πολλοί πλέον, που το πιο κοινό όνομα στις Βρυξέλλες είναι Μοχάμεντ. Ακολουθεί το Μαλίχ και το Αϊσά».
Εφημερίδα Απογευματινή
