Στην προηγούμενη σύνθεση της κυβέρνησης με τον Κ. Χατζηδάκη υπουργό Οικονομικών και τον Χ. Θεοχάρη στην εν λόγω κυβερνητική ομάδα, υιοθετήθηκε η μεθοδολογία των τεκμήριων προκείμενου να υπάρξει εύλογη φορολόγηση στους ελεύθερους επαγγελματίες. Οι αντιδράσεις στο μέτρο υπήρξαν θυελλώδεις από τις επαγγελματικές ενώσεις τους, αλλά και από όσους για λόγους μικροπολιτικής άρχισαν να κραυγάζουν για το πολιτικό κόστος που θα είχε η συγκεκριμένη μεθοδολογία για τη δημοφιλία της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας. Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, και όχι μόνον προερχόμενοι από την αντιπολίτευση, που ανήκουν στους ελεύθερους επαγγελματίες (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες) ένωναν τις φωνές τους με τους υδραυλικούς, τους ηλεκτρολόγους και τους μικρομεσαίους εμπόρους οικογενειακού τύπου ενάντια στις ρυθμίσεις, προκαλώντας ρήγματα ακόμη και στην κοινοβουλευτική συνοχή της πλειοψηφίας. Πολλές φορές έκτοτε έχει έρθει στο προσκήνιο το αίτημα για απόσυρση της συγκεκριμένης μεθοδολογίας φορολόγησης στη βάση των τεκμηρίων για τα ελευθέρια επαγγέλματα.
Φθάνουμε στο σήμερα. Βλέπουμε τα στατιστικά στη βάση των φορολογικών δηλώσεων του τελευταίου οικονομικού έτους. Τι λένε αυτά; Ένας στους δύο ελεύθερους επαγγελματίες δήλωσε εισόδημα περίπου της τάξης των 300 ευρώ τον μήνα. Μα είναι δυνατόν; Τέτοιο θράσος ή τέτοια ιστορική ένδεια; Αναζητήσαμε κάτω από τις γέφυρες ή στα παγκάκια της γειτονικής πλατείας τους πένητες και άστεγους ελεύθερους επαγγελματίες προκειμένου να τους συνδράμουμε φιλανθρωπικά ενόψει του χειμώνα. Αλλά δεν ήταν εκεί.
Αν υπολογίσουμε ότι στη βάση τέτοιων φορολογικών δηλώσεων υπολογίζεται στατιστικά ή τουλάχιστον επηρεάζεται δραστικά και εύλογα το συνολικό, άρα και το μέσο εισόδημα στη χώρα, θα πρέπει να έχουμε ανησυχία για την ακρίβεια των στοιχείων για την Ελλάδα. Πέραν αυτού, είναι λογικό να εκκινήσει και πάλι η συζήτηση για την ιδιαιτερότητα στη χώρα όπου οι μέσοι μισθωτοί και οι μέσης κλίμακας συνταξιούχοι αποτελούν τους πλέον πλούσιους Έλληνες και φορολογούνται κατ’ αναλογία με αυτό το πεδίο εσόδων. Οι άλλοι; Πένονται!
Γιατί όπως η συντριπτική πλειονότητα των ελευθέρων επαγγελματιών φοροδιαφεύγει, άλλοι δηλώνοντας επιχειρηματίες ή εισοδηματίες στη βάση των μερισμάτων φοροαποφεύγουν νομίμως. Όλοι αυτοί οι πένητες αξιοποιούν παράλληλα και όλες τις επιδοματικές ή τις περισσότερες επιδοματικές πολιτικές.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα τεκμήρια, που σε αντίθεση με άλλους έμμεσους φόρους ειδικά δεν θα πρέπει να διακοπούν ως μορφή φορολόγησης. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πλειάδα πολιτών ανέντιμων και απολύτως αναίσθητων εθνικά και κοινωνικά, που από τη μία δεν θέλουν να πληρώνουν το μερίδιό τους στους φόρους, ενώ από την άλλη σπεύδουν να επωφεληθούν από τις κρατικές και κοινωνικές πολιτικές στήριξης με δαπάνες του προϋπολογισμού. Ο λόγος στην προκειμένη περίπτωση δεν αφορά τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες, ούτε τους εφοπλιστές που εμπίπτουν σε άλλου τύπου φορολογία ή κριτήρια. Αλλά όλη αυτήν τη μικρομεσαία τάξη των νεοαστών που σε κάθε ευκαιρία πετροβολούν το κράτος. Ομνύουν στην ελεύθερη οικονομία και ζουν με περισσή πολυτέλεια έναντι των εισοδημάτων που δηλώνουν. Ατομιστές, άπληστοι, κερδοσκόποι, κοινωνικά εχθροπαθείς και ανεύθυνοι, επιζητούν ρόλο τιμητή σε κάθε περίπτωση και νιώθουν διαρκώς εκνευρισμένοι για την εθνική παρακμή που δημιουργούν οι άλλοι και ποτέ οι ίδιοι. Εκπροσωπούνται από μια φράση του Σαρτρ που κάπου τυχαία στα νιάτα τους μπορεί να διάβασαν ή να άκουσαν σε κάποιο κοσμικό γκαλά, «Οι εχθροί είναι οι άλλοι», και μέσα σε μια τέτοια πραγματικότητα στριμώχνουν το υπερδιογκωμένο «εγώ» τους.
Φυσικά η μεθοδολογία του τεκμαρτού εισοδήματος δεν είναι επαρκώς δίκαιη ή σύγχρονη. Αλλά μέχρι οι τεχνολογίες που διαθέτει το υπουργείο Οικονομικών και η ΑΑΔΕ αποκτήσουν επάρκεια διασταυρώσεων στην πραγματική ζωή, μια χαρά λειτουργούν απέναντι σε τόσους… ανοίκειους.
Εφημερίδα Απογευματινή
