Γιατί έχουν πολλαπλασιαστεί οι ρήξεις αχίλλειου τένοντα στον σύγχρονο αθλητισμό; Μήπως το εξοντωτικό πρόγραμμα που απαιτεί πλέον το καλεντάρι του παγκόσμιου αθλητικού μάρκετινγκ δοκιμάζει τα όρια του ανθρώπινου σώματος πάνω από τις αντοχές του; Μπορούμε να ανοίξουμε όποια συζήτηση θέλετε για τον αδιανόητο τραυματισμό του Κίναν Έβανς στην αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Ζαλγκίρις Κάουνας, ωστόσο κανένα από τα συμπεράσματα που θα εξαγάγουμε ή τις απαντήσεις που θα λάβουμε ακόμη και από επιστήμονες δεν μπορεί να εξηγήσει το μέγεθος της δοκιμασίας στην οποία υποβάλλεται ο συγκεκριμένος άνθρωπος.
Αυτό το σπαραχτικό «no way» του Αμερικανού γκαρντ τη στιγμή που αισθάνεται πρώτος απ’ όλους το μέγεθος της ζημιάς θα στοιχειώνει τις μνήμες όσων βρεθήκαμε το βράδυ της Τετάρτης στο «Ειρήνης και Φιλίας». Ήταν τόσο απάνθρωπη η σκηνή, που έβαζες στη θέση του Κίναν το παιδί σου, τον αδελφό σου, τον φίλο σου και αδυνατούσες να τη διαχειριστείς. Πώς στα κομμάτια να αποδεχτείς την αδικία που υπάρχει στον κόσμο γύρω μας, ιδιαίτερα όταν πιστεύεις στον Θεό; Πώς είναι δυνατόν ο Δημιουργός σου να κινεί τα νήματα μιας πραγματικότητας που μικρά παιδιά χάνουν τη ζωή τους από καρκίνο, που οικογενειάρχες που έχουν ευεργετήσει συνανθρώπους τους πεθαίνουν ακαριαία σε τροχαίο δυστύχημα;
Η περίπτωση του Κίναν Έβανς ανήκει σε εκείνες που αναρωτιέσαι τι κακό μπορεί να έχει κάνει ένας άνθρωπος σε κάποια προηγούμενη ζωή του, για να υφίσταται τέτοιου είδους τιμωρία στον δικό μας κόσμο. Γιατί είναι αδύνατον να βρεις λογική εξήγηση σε μια τόσο απάνθρωπη δοκιμασία, έναν Γολγοθά που δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και που υποχρεώνει ουσιαστικά το θύμα της να οπλιστεί με αδιανόητα ψυχικά αποθέματα, για να μην καταρρεύσει και οδηγηθεί ακόμη και σε ακραίες καταστάσεις, όπως η κατάθλιψη ή η αυτοκτονία.
Ο δρόμος της μοναξιάς
Δεν είναι πάντα εύκολο να διαχειριστείς αυτό το «γιατί σε μένα, Θεέ μου», που ξεστομίζουμε πολλοί από εμάς ακόμη και για ψύλλου πήδημα. Ελάτε για λίγα λεπτά στη θέση του Κίναν Έβανς. Επιλέγεις από μικρό παιδί να θυσιάσεις τα ωραιότερα χρόνια της ζωής σου (κυρίως αυτά της εφηβείας) για να ξημεροβραδιάζεσαι στα γυμναστήρια, να τρως υγιεινά, να ακολουθείς «στρατιωτικό ωράριο» και να στερείσαι απλές χαρές που απολαμβάνουν οι περισσότεροι συνομήλικοί σου. Μετά κόπων και βασάνων ανοίγεις μια πόρτα που σε οδηγεί στο μονοπάτι μιας επαγγελματικής καριέρας. Συνεχίζεις τη σκληρή δουλειά, αλλά βλέπεις σταδιακά τους καρπούς της προσπάθειάς σου να σε γεμίζουν χρήματα, αναγνώριση, δημοφιλία. Πάνω απ’ όλα, όμως, είσαι σε θέση να κάνεις αυτό που αγαπάς από μικρό παιδί. Να τρέχεις, να σουτάρεις, να μαρκάρεις, να ευστοχείς, να πανηγυρίζεις!
Και ξαφνικά μια ανώτερη δύναμη σε βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι της μοναξιάς! Γιατί όσους φυσικοθεραπευτές, γιατρούς, ψυχολόγους, συναθλητές, συγγενείς ή φίλους κι αν έχεις δίπλα σου, οι ώρες της αποκατάστασης ενός ιατρικού προβλήματος είναι πάνω απ’ όλα μοναχικές. Πόσω μάλλον όταν καλείσαι να τις βιώσεις για τρίτη φορά, έχοντας υποστεί τους δύο χειρότερους τραυματισμούς που μπορεί να χτυπήσουν έναν αθλητή.
Ναι, μόνο ο Θεός γνωρίζει γιατί υποβάλλεται ο Κίναν Έβανς στη συγκεκριμένη δοκιμασία. Μόνο Αυτός ξέρει πώς η αδικία σε αυτόν τον κόσμο εξισορροπείται σε έναν προηγούμενο ή έναν επόμενο! Γιατί αν τελικά η διαδρομή της ψυχής μας ξεκινά όταν γεννιόμαστε και ολοκληρώνεται όταν πεθαίνουμε, ειλικρινά είναι αδύνατον να εξηγήσεις πώς ο Δημιουργός μας μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο άδικος! Όχι, είναι αδύνατον να το πιστέψω. Κάπου, κάπως, κάποτε, όλα εξισορροπούνται!
Εφημερίδα Απογευματινή
