Μια ωραία πρωία, ένας νέος, χαρισματικός και άφθαρτος πολιτικός, κερδίζει τις εκλογές στη Νέα Υόρκη. Στη Βοστόνη την ίδια ημέρα επανεξελέγη η Μισέλ Γου, που είναι η πρώτη γυναίκα ασιατικής καταγωγής δήμαρχος της πόλης, στο Σιάτλ για πρώτη φορά η επίσης Δημοκρατική Τζίνα Τζόουνς, πρώην αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας με θητεία στο Ιράκ, αλλά σε κάθε περίπτωση η Νέα Υόρκη ασκεί πάντα μια διαφορετική γοητεία. Στην από εδώ άκρη του Ατλαντικού και ιδιαίτερα στη χώρα μας, από το επόμενο πρωί, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή εισαγωγική έκφραση, «είμαστε όλοι Ζοράν Μαμντάνι».
Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, οι εγχώριες αναφορές στον 34χρονο νεοεκλεγέντα δήμαρχο της Νέας Υόρκης ήταν από ελάχιστες έως μηδαμινές. Αίφνης, όλοι επιχειρούν να τον αγκαλιάσουν πολιτικά και να τον δοξάσουν. «Η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια νίκη σε αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντά τους», έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, καταλήγοντας – σε πρώτο πληθυντικό: «Μπορούμε!». «Είναι μια νίκη της δημοκρατίας και της προοδευτικής πολιτικής απέναντι στον σκοταδισμό και την αδικία», έγραψε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος. Ανάρτηση έκανε και ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης: «Η θριαμβική νίκη του Ζόραν Μαμντάνι αποδεικνύει ότι η Αριστερά μπορεί. Μπορεί να αλλάζει τον κόσμο. Σήμερα είναι ιστορική μέρα, είναι μέρα χαράς κι ελπίδας».
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, επίσης σε πρώτο πληθυντικό έγραψε: «Συγχαρητήρια, Ζόραν! Απέδειξες ότι μπορούμε να τα βάλουμε -με χιούμορ και ανθρωπιά- τόσο με το Ακραίο Κέντρο όσο και με την Ακροδεξιά, δυνάμεις που, από διαφορετικά μετερίζια, πολεμούν μανιασμένα να αναπαράγουν το ίδιο ολιγαρχικό κατεστημένο». Πρώτο πληθυντικό και για τον Στέφανο Κασσελάκη, πρόεδρο του Κινήματος Δημοκρατίας: «Αυτό που βλέπουμε είναι μια νέα τάση. Απέναντι στον λαϊκισμό της Δεξιάς και τον συστημισμό του δήθεν προοδευτικού κατεστημένου. Στη Νέα Υόρκη έχουμε αρχίσει να βγάζουμε νέα πρόσωπα που έχουν ιδέες παρεμβατικές για την οικονομία».
Ας παραβλέψουμε, για την οικονομία της συζήτησης, το γεγονός ότι ο Μαμντάνι ήταν ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, σε μία μεγαλούπολη που είναι από τα παραδοσιακά προπύργια των Δημοκρατικών σε δημοτικές, πολιτειακές και εθνικές εκλογές. Ας προσπαθήσουμε να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι μεταπολεμικά (τα τελευταία ογδόντα χρόνια δηλαδή), μόλις δύο Ρεπουμπλικανοί κατάφεραν να εκλεγούν δήμαρχοι στη Νέα Υόρκη: Ο δισεκατομμυριούχος Μάικλ Μπλούμπεργκ -ο οποίος σε όλη τη ζωή του μέχρι εκείνες τις κάλπες ήταν Δημοκρατικός- και ο Ρούντι Τζουλιάνι, που πρωτύτερα ως εισαγγελέας είχε βάλει στη φυλακή όλα τα μεγάλα κεφάλια της μαφίας της Νέας Υόρκης.
Ας δεχθούμε ότι η νίκη του Μαμντάνι, όπως και κάθε εκλογική νίκη, σηματοδοτεί κάτι. Όπως βέβαια σηματοδοτεί και η πρόσφατη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, σε εθνικό επίπεδο. Όπως επίσης σηματοδοτούν και οι εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών στη δική μας ήπειρο, που έχουν οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κρατών-μελών, να βρίσκεται με μόλις τρία που έχουν κεντροαριστερό κόμμα στην κυβέρνησή τους: Ισπανία, Δανία και Μάλτα. Η δε πρωθυπουργός της Δανίας, Μέτε Φρεντέρικσεν, έχει υιοθετήσει για παράδειγμα μια ρητορική στο μεταναστευτικό που θα ταίριαζε ίσως περισσότερο σε κόμμα της ακροδεξιάς…
Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Με το πρώτο πληθυντικό να στέκει υπερήφανο στη ρητορική πολιτικών που ο πληθυντικός λιγοστεύει και ο ενικός διευρύνεται. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ του 2015-2019 γνώρισε τρεις διασπάσεις εν κινήσει. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποχώρησε κι έφτιαξε την Πλεύση Ελευθερίας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τη Λαϊκή Ενότητα, ο Γιάνης Βαρουφάκης το ΜέΡΑ25. Όλοι θεωρούσαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας τους πρόδωσε, ότι δεν εξέφραζε πια τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά και οι τρεις θεωρούσαν ότι την εξέφραζαν καλύτερα οι ίδιοι, μόνοι τους! Αργότερα ήρθε ο κ. Κασσελάκης, που κατόπιν έφυγε κι έφτιαξε το δικό του κόμμα, αφού στο μεταξύ είχε φύγει ο κ. Χαρίτσης και άλλοι δέκα βουλευτές και έφτιαξαν κι εκείνοι το δικό τους κόμμα, με σταθερή και δημόσια εκφρασμένη πεποίθηση ότι ο καθένας είναι τίνι τρόπω πιο αυθεντικός Αριστερός από τον άλλο. Ο κ. Τσίπρας ετοιμάζει το δικό του πολιτικό καράβι για την Ιθάκη, που και αυτό δεν χωράει τους πρώην συντρόφους του, την ίδια ώρα που το ΜέΡΑ25 διασπάστηκε (έδιωξε την ΑΡΑΣ) και η Νέα Αριστερά είναι και αυτή στα πρόθυρα της διάσπασης.
Αφού, λοιπόν, αυτή η προοδευτική πολιτική -στην οποία όλοι οι προαναφερθέντες ομνύουν- είναι τόσο προφανής, τόσο αυτονόητη και τόσο αναγκαία, γιατί δεν ομονοούν σε αυτή, έστω στα βασικά της; Τι μήνυμα περνάνε στον μέσο πολίτη για τη μελλοντική δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας, σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον και μέσα σε δύσκολες συγκυρίες, όταν όχι απλώς δεν μπορούν να συνθέσουν απόψεις και να ενώσουν δυνάμεις, αλλά διαφωνούν ακόμα και στα στοιχειώδη και οδηγούνται από τη μία διάσπαση στην άλλη; Πριν να μελετήσουν τα μηνύματα που στέλνει ο Ζόραν Μαμντάνι από το εξωτερικό, θα μπορούσαν ίσως να μελετήσουν λίγο καλύτερα τα μηνύματα που τους στέλνουν οι πολίτες από το εσωτερικό, μέσα από τις μετρήσεις, τις έρευνες και τις δημοσκοπήσεις.
Εφημερίδα Απογευματινή
