Η οργανωμένη με μεγαλοπρέπεια από την προεδρία Τραμπ επίσκεψη του ισχυρού άντρα του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, Μπιν Σαλμάν, στην Ουάσινγκτον, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο και δημιουργεί δυναμική στην προώθηση των «Συμφωνιών του Αβραάμ». Οι διμερείς συμφωνίες -οικονομικές, τεχνολογικές και στρατιωτικές- μεταξύ ΗΠΑ – Σαουδικής Αραβίας που μπορεί τελικά και να φθάσουν το 1 τρισ. δολάρια δημιουργούν δεδομένα. Η Ελλάδα στην παρούσα φάση και για το επόμενο χρονικό διάστημα μέχρι τις εθνικές της εκλογές έχει ως προτεραιότητα να απορροφήσει και να προάγει τις συμφωνίες και τα έργα που άπτονται της δικής της διμερούς, δυναμικής, συνεργασίας με τις ΗΠΑ.
Αλλά σε κάθε περίπτωση έχει κάθε λόγο να βλέπει με προσδοκία την επόμενη ημέρα στο ανατολικό γι’ αυτήν γεωπολιτικό περιβάλλον που σχετίζεται με τη διαδρομή του IMEC (Ινδία-Μέση Ανατολή-Ευρώπη). Το επίκεντρο από αραβικής πλευράς στη διαδρομή αυτή και στον σύνδεσμό της με τις χώρες του Κόλπου είναι η Σαουδική Αραβία. Όσο πιο κοντά και πιο γρήγορα μπορεί να έρθει η αναγνώριση από τη Σαουδική Αραβία του Ισραήλ, τόσο πιο βάσιμα θα μπορούμε να μιλάμε για «νέα τάξη πραγμάτων» στην εγγύς Ανατολή. Ουσιαστικά η στρατηγική που χρόνια ακολουθεί η χώρα μας στη Δυτική Ασία και ανατολικά της Μεσογείου επικεντρώνεται στα Αραβικά Εμιράτα, έχοντας σχέση και με τη Σαουδική Αραβία κλιμακούμενη από τη συστοιχία Patriot στο καλώδιο δεδομένων που σχεδιάζεται να φθάσει στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Υφίσταται μια διαδρομή που αναφέρεται ως 3+1 ( Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και ΗΠΑ) η οποία αναζητά το όραμά της στην εγγύτητα που μπορεί να αποκτήσει στην εξέλιξή της προς τη Σαουδική Αραβία έστω στην ίδια βάση των «τριγώνων» ή των «κουαρτέτων». Η Ελλάδα και η Κύπρος, όπως πέτυχαν με τη συμμετοχή τους στην κοινότητα της Ανατολικής Μεσογείου νέα δεδομένα για την επαφή Ισραήλ και Αιγύπτου, με ανοιχτό το Παλαιστινιακό, έτσι και σήμερα με εγκεκριμένη από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την «ειρηνευτική συμφωνία» με την υπογραφή Τραμπ, θα πρέπει να ενεργοποιηθούν με ήπια διπλωματία και «στεγασμένη» στρατιωτική εκπροσώπηση -όπου κριθεί αναγκαίο- στην προσέγγιση Σαουδικής Αραβίας – Ισραήλ.
Το Μεσογειακό consensus που αφορά την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μπορεί να επεκταθεί βαθμηδόν προς τη Σαουδική Αραβία και την κοινότητα των Αράβων του Κόλπου. Μεταίχμιο για το άλμα αυτό είναι η Χαμάς να μην κατορθώσει να ανατρέψει και πάλι τα δεδομένα «επενδύοντας» στη βία και την καταστροφή, όπως συνέβη στις 7 Οκτωβρίου 2023. Το Ισραήλ με πολεμικού τύπου επιχειρήσεις πέτυχε το πλήγμα που υπέστη από τη Χαμάς, την Τεχεράνη, την Άγκυρα και την «πίσω αυλή» στην Ντόχα, να το μετατρέψει σε συνολικό πλεονέκτημα οδηγώντας σε καταστροφή και απαξία τον περίφημο «άξονα της αντίστασης»( τζιχαντ), στη διαδρομή Μεσοποταμίας-Λιβάνου αλλά και Υεμένης στην έξοδο στην Ερυθρά Θάλασσα, καθώς και κύριες οργανώσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς.
Στην παρούσα πλέον φάση η Ελλάδα σε στενή συνεργασία με τους Αμερικανούς μπορεί να επιχειρήσει με τις περιφερειακές συμμαχίες που διατηρεί στην Ανατολική Mεσόγειο και τη Δυτική Ασία να προκρίνει συνθήκες μιας πολυεπίπεδης σύγκλισης στον δρόμο για την Ινδία, ανάλογης του μεταπολεμικού ΝΑΤΟ και ΕΟΚ στη Δυτική Ευρώπη. Και εκεί υπήρχαν εθνικά κράτη και αυτοκρατορίες που πολέμησαν μεταξύ τους. Χώρες σωρευμένες σε ερείπια. Το αίμα και ο πόλεμος είχαν καθορίσει την ηθική και το συναίσθημα των ανθρώπων. Κι όμως όλα εξελίχθηκαν διαφορετικά, με καταλυτική την αμερικανική ηγεσία στους πρώην εμπόλεμους Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους και ούτω καθεξής. Η δυτική διαδρομή που είναι ήδη μέρος της η Ελλάδα και η Κύπρος, με κεντρική ηγετική δύναμη τις ΗΠΑ και περιφερειακή υπερδύναμη στην Ασία την Ινδία, θα καθορίσουν την ισορροπία απέναντι στον ανάστροφο «δρόμο του μεταξιού» (one road, one belt) της Κίνας.
Εφημερίδα Απογευματινή
