Οι τελευταίες συμφωνίες για την ενέργεια, τα λιμάνια, τα διαμετακομιστικά κέντρα με τους Αμερικανούς είναι σωρευτικές και αμέσου εφαρμογής ή πολύ βραχυπρόθεσμου ορίζοντα εφικτότητας. Η Ελλάδα στη βάση αυτής της αναβαθμισμένης σχέσης με τις ΗΠΑ δεν αποτελεί απλώς έναν ενεργειακό κόμβο, αλλά έναν βασικό στρατηγικό εταίρο και γεωπολιτικό πόλο που φθάνει μέσω του IMEC, στην Ινδία.
Η Ελλάδα, ως στενός σύμμαχος των ΗΠΑ στον δικό τους σχεδιασμό, που όμως βρίσκεται σε σύγκλιση με την ελληνική διεθνή πολιτική από το 2010 και μετά, αποτελεί έναν βασικό γεωστρατηγικό σύμμαχο της Ουάσινγκτον και του υπό διαμόρφωση νέου Ατλαντισμού που αφορά την Ευρώπη από τη βόρεια Ανατολή, όπου βρίσκεται η Οδησσός, στη Μεσόγειο, την Εγγύς Ανατολή, την Ερυθρά μέχρι τον Ινδό- Ειρηνικό.
Όλη αυτή η ενότητα που εμπλέκεται με τους δρόμους της ενέργειας, του εμπορίου, της διαμετακόμισης με βάση τους εμπορικούς στόλους, τις τεχνολογίες, τις πρώτες ύλες, την άμυνα και την ασφάλεια, ορίζει ένα δυτικό imperium που μέσω Μεσογείου συνδέει την Ευρώπη με την Ασία, με ηγετική παρουσία των ΗΠΑ.
Είναι ένας διάδρομος ή καλύτερα μια εθελούσια συνάντηση πολιτισμών, θρησκειών και ισχύος αν εξελιχθούν, όπως αναμένεται οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» – διακηρυγμένες από την πρώτη θητεία Τραμπ στον Λευκό Οίκο- που δεν θα δούμε στα δοκίμια και τους χάρτες των «γκουρού» της παγιωμένης στις προηγούμενες δεκαετίες αμερικανικής στρατηγικής, Κίσινγκερ και Μπρεζίνσκι. Ούτως ή άλλως η real politic του πρώτου και η «μεγάλη σκακιέρα» του δεύτερου απέτυχαν ως προς τους μακροπρόθεσμους στόχους και έθεσαν τις προϋποθέσεις ενός «τέλους της ιστορίας» για την Ατλαντική μετα-αυτοκρατορική Δύση. Όσα μέχρι πριν από κάποια χρόνια αποτέλεσαν δόγμα, σήμερα δεν είναι κάτι άλλο από τα απομεινάρια μιας παγκόσμιας ημέρας.
Την ανατροπή αυτή είναι ήδη εμφανές ότι δεν μπορούν να αποδεχθούν ως πραγματικότητα και εξέλιξη Έλληνες προβεβλημένοι πολιτικοί, όπως ο πρώην πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, από την παραδοσιακή Κεντροδεξιά και η δεσπόζουσα πρώην υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων, Άννα Διαμαντοπούλου, από τη «μεταρρυθμιστική» Σοσιαλδημοκρατία και ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά. Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό στην παρούσα φάση.
Αυτό που δεν πρέπει να φοβίσει τους Έλληνες, αντίθετα θα πρέπει να τους δώσει πεποίθηση ότι κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει και μάλιστα με επιτυχία και ορίζοντα γι ‘αυτούς, είναι οι δημόσιες αντιδράσεις από τους επίσημους εκπροσώπους της
Κίνας και της Ρωσίας. Το Πεκίνο αντέδρασε σε πολύ υψηλούς τόνους με ανακοίνωση αρχικά της πρεσβείας στην Αθήνα και στη συνέχεια με την τοποθέτηση του πρέσβη της Κίνας στην εκδήλωση του Ελληνοκινεζικού Επιμελητηρίου, στοχοποιώντας τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ, Κίμπερλι Γκιλφόιλ, αλλά επί της ουσίας για να διατυπώσει μια προσέγγιση ότι οι κινεζικές επενδύσεις, όπως αυτή στο λιμάνι του Πειραιά, είναι χωρίς γεωπολιτική σκοπιμότητα, αλλά για το συμφέρον των Ελλήνων, στη βάση της ελληνοκινεζικής φιλίας, απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Πολύ κομουνιστική λογική που μάλλον δεν λαμβάνει υπόψη της την ειδική κοινωνική, ιστορική, εθνική σχέση των Ελλήνων με τους Αμερικανούς στην ειρήνη και τον πόλεμο.
Με διαφορά ελάχιστων ωρών υπήρξε παρέμβαση και από την αγαπημένη μας εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, η οποία -στη βάση των συμφωνιών της Ελλάδας με την Ουκρανία για την ενεργειακή ασφάλεια του Κιέβου και τη βιομηχανική συμπαραγωγή στον χώρο των θαλάσσιων drones- μίλησε για όπλα που δίνουμε στους Ουκρανούς με τα οποία σκοτώνουν ομογενείς αμάχους. Επίσης προπαγάνδα που θυμίζει τις εποχές της Σοβιετίας και τις προσεγγίσεις που καθοδήγησαν ή υπέθαλψαν τον ελληνικό εμφύλιο.
Στην παρούσα φάση και επειδή η Ελλάδα πράγματι αλλάζει γεωπολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση -όπως το κάνει ήδη- θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αποφασιστική στις δηλώσεις της. Ακόμη και το υπουργείο Εξωτερικών που στις διατυπώσεις του καταφεύγει σε νομικισμούς ακατάληπτους θεωρώντας ότι διατηρεί ισορροπίες. Όπως είπε ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης από τη Σιγκαπούρη «pacta sunt servanda». Αλλά μέχρι εκεί. Η στρατηγική διμερής συμμαχία με τις ΗΠΑ είναι επιλογή μας, δεν μας επιβλήθηκε διά της ισχύος.
Σημειωτέον, τις συμμαχίες τους τις αποφασίζουν οι Έλληνες με τη νόμιμη, δημοκρατική εκλεγμένη κυβέρνησή τους. Ούτε το Πεκίνο ούτε η Μόσχα.
Εφημερίδα Απογευματινή
