Είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να περιγράψεις τι θα πει η λέξη «ΟΦΗ» για οποιονδήποτε φίλαθλο νιώθει στο πετσί του την περηφάνια που κουβαλά ο όρος «Ομιλήτης». Ενδεχομένως να μπορείς να προσεγγίσεις το συγκεκριμένο φαινόμενο λατρείας και πάθους με μεγαλύτερο ρεαλισμό, αν έχεις περάσει κάποια χρόνια της ζωής σου στο Ηράκλειο.
Η εκδήλωση που φιλοξενήθηκε το βράδυ του Σαββάτου στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου, θύμισε σε όλους (και κυρίως στους ίδιους τους φίλους της κρητικής ομάδας) δύο πράγματα: Πρώτον πόσο σπάνιο είναι το DNA του συγκεκριμένου συλλόγου και δεύτερον πόσο τυχεροί είναι οι οπαδοί του ΟΦΗ που σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή για την ΠΑΕ βρέθηκαν άνθρωποι με όραμα και μεράκι να τραβήξουν την ομάδα από τη… λάσπη της ανυποληψίας και της οικονομικής εξαθλίωσης και να ξεκινήσουν το ταξίδι προς την ευημερία και την εκτόξευσή της.
Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, πως πρέπει να αισθάνθηκαν το βράδυ του Σαββάτου όσοι φίλοι του ΟΦΗ βρίσκονταν τις προηγούμενες εβδομάδες στις εξέδρες του Παγκρήτιου και είχαν μετατρέψει το στάδιο σε ποινικό δικαστήριο, ζητώντας την «καταδίκη» όσων «ενόχων» πρωταγωνίστησαν στο κάκιστο ξεκίνημα της ομάδας στο φετινό πρωτάθλημα της Super League.
Βλέποντας τα σχέδια ανακατασκευής του «Βαρδινογιάννειου Αθλητικού Κέντρου» ή ακούγοντας τον Μιχάλη Μπούση να αναφέρεται στο όραμα κατασκευής ενός σύγχρονου ιδιόκτητου γηπέδου, κατανόησαν πόσο λανθασμένη ήταν η συμπεριφορά τους; Στο πρώτο δίμηνο της σεζόν στον ΟΦΗ δεν ασκήθηκε κριτική για την κακή απόδοση της ομάδας (απόλυτα θεμιτή λόγω της πίκρας που μπορεί να αισθάνεται οποιοσδήποτε φίλαθλος ή οπαδός όταν η αγαπημένη του ομάδα αδυνατεί να κερδίσει διαδοχικά παιχνίδια) αλλά υπήρξε ένα καθεστώς απόλυτης ισοπέδωσης που μόνο σε ανιδιοτελή αγάπη δεν παραπέμπει.
Το είχε ανάγκη
Ενδεχομένως να είχε περισσότερο από ποτέ ανάγκη ο κόσμος του ΟΦΗ να… επιστρέψει στις ρίζες του με μια εκδήλωση που συνδύασε με αριστουργηματικό τρόπο τη νοσταλγία του χθες με την τεχνολογία του αύριο.
Ιδιαίτερα το βίντεο με το οποίο οι άνθρωποι της κρητικής ΠΑΕ «ζωντάνεψαν» το Ηράκλειο του 1925 με τη βοήθεια τεχνητής νοημοσύνης έμοιαζε με τον καθρέφτη της ψυχής αυτού του μοναδικού συλλόγου.
Ίσως να έπρεπε οι φίλοι του ΟΦΗ να δουν τον Ρόλαντ Γκόμεζ να κλαίει σαν μικρό παιδί τη στιγμή της βράβευσής του, να ακούσουν την τρεμάμενη φωνή της Κατερίνας Τραβαγιάκη να μιλά για τον σύζυγό της Ευγένιο Γκέραρντ, να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι γι’ αυτήν τη μαυρόασπρη φανέλα από τον εμβληματικό Νίκο Μαχλά για να συνειδητοποιήσουν ότι ένας σύλλογος είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα της Κυριακής. Από μια καλή, κακή ή ακόμη και καταστροφική σεζόν.
Στο «αιωνόβιο» πλέον ταξίδι της ιστορικής του διαδρομής ο ΟΦΗ έχει διανύσει κάθε είδους μονοπάτι: Αγώνα για την καταξίωση, στιγμές δόξας, ώρες αγωνίας ακόμη και κίνδυνο εξαφάνισης.
Πότε γιγαντώθηκε; Όταν είχε ως κινητήρια δύναμη την ανιδιοτελή αγάπη των φιλάθλων του! Στα δύσκολα, όχι στα εύκολα! Στις περιόδους εκείνες που αναζητούσε μια σανίδα σωτηρίας να κρατηθεί και την έβρισκε στο χέρι κάθε «Ομιλήτη».
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι ο ΟΦΗ ζει από το ξεκίνημα της χρονιάς έναν αγωνιστικό εφιάλτη στο χορτάρι. Και αν ηττηθεί απόψε στη Θεσσαλία από την ΑΕΛ θα καθηλωθεί στη ζώνη του υποβιβασμού, βλέποντας το βαθμολογικό του χάντικαπ από τις θέσεις της σωτηρίας να αυξάνεται.
Ο μοναδικός τρόπος για να βγει από τη στενωπό είναι να το πράξει ενωμένος, σαν μια γροθιά. Όχι… βουτηγμένος σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον καθημερινής αμφισβήτησης και ισοπέδωσης των πάντων.
Εφημερίδα Απογευματινή
