Και η Ντόρα Μπακογιάννη, επίσης δεσπόζουσα πολιτική προσωπικότητα με έντονη επιρροή στη διεθνή πολιτική της χώρας -μετά τον πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, και την επίσης επιδραστική υπουργό της Κεντροαριστεράς, Άννα Διαμαντοπούλου- απέδειξε με τις φοβικές θέσεις της έναντι της Ρωσίας και την Τουρκία (εξαιτίας της σταθερής τοποθέτησης που υιοθέτησε η Ελλάδα υπό την ηγεσία Κυριάκου Μητσοτάκη στον πόλεμο στην Ουκρανία στο πλευρό του Κιέβου), ότι το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης προηγούμενων δεκαετιών απλώς δεν μπορούσε να παρουσιάσει και να υποστηρίξει μια σταθερή και ισχυρή Ελλάδα στις δυτικές συμμαχίες της , αξιόπιστο εταίρο της Διατλαντικής συνεργασίας.
Οι προσωπικότητες αυτές που όρισαν εξελίξεις σε προηγούμενες δεκαετίες, καθορίζοντας την τύχη της Ελλάδας, είναι φανερό από τα όσα επιλέγουν να πουν οι ίδιοι σε δημόσιες τοποθετήσεις τους για τη στάση της Ελλάδας στο σημερινό μεταίχμιο της ιστορίας ότι δεν διέθεταν την τόλμη, την πεποίθηση και την ενόραση για να διασφαλίσουν στρατηγικά τη χώρα. Πέραν από το να είναι ακόλουθος των εξελίξεων , ως μια “ουδέτερη” ανασφαλής, φοβική ή και εμμονική ως προς τον παράγοντα Τουρκία, αναξιόπιστη για τους συμμάχους και αξιοποιήσιμη συγκυριακά για τους Brics (Κίνα, Ρωσία) «μικρή Ελλάδα».
Υπάρχει μια σειρά κυβερνήσεων και πρωθυπουργών που σε αντίθεση με αυτό το παραδοσιακό ρεύμα διάρθρωσης στρατηγικής επιχείρησαν και προώθησαν μια άλλη θεώρηση, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο από το 2010 και μετά για τον «παράγοντα Ελλάδα» ως μέρος της Δύσης. Ευρωπαϊκής, Ατλαντικής και διμερώς φιλο-αμερικανικής.
Στη δεύτερη κατηγορία σίγουρα ανήκει ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης ο οποίος σε μια κορύφωση αυτής της πορείας και αναλαμβάνοντας το εθνικό κράτος στην έξοδο από τη μνημονιακή επιβολή, πήγε τα πράγματα πολύ παραπέρα. Φθάνοντας στο σήμερα και κοιτάζοντας το αύριο η Ελλάδα, σε επίπεδο ηγεσίας, δεν θα πρέπει να είναι εξαιρετικά ανήσυχη για τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό που αναπτύσσεται από κεντρικές δυνάμεις του παγκόσμιου power game, ΗΠΑ – Κίνας- Ρωσίας με αφορμή τους δρόμους της ενέργειας, τα λιμάνια, τους εμπορευματικούς σταθμούς, τις τεχνολογίες, τους εξοπλισμούς και ούτω καθεξής. Και αυτό γιατί η Ελλάδα σε μια διαδρομή χρόνων και υπό δύσκολες συνθήκες ή διαφορετικές συγκυρίες τοποθετήθηκε με σταθερότητα, στιβαρότητα, συγκρότηση ασυνήθιστη για τον τελευταίο μισό αιώνα επιλέγοντας αυτή την ιεράρχηση των συμμαχιών της, όπως η στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ ή τα όρια των ισορροπιών της με την Κίνα και τη Ρωσία. Σήμερα πλέον ό,τι και να αναφέρεται στα επίσημα μηνύματα από Πεκίνο και Μόσχα, όλοι γνωρίζουν σε ποιο «στρατόπεδο» θα κινηθεί η Ελλάδα, οπότε επιχειρούν να θέσουν για τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα κάποιες προϋποθέσεις.
Σε άλλες περιόδους της ιστορίας που η Ελλάδα φερόταν ως «ουδέτερη» και εν πολλοίς αδιανέμητη ως προς την ένταξη στις ζώνες γεωπολιτικών και γεωοικονομικών στρατηγικών συμφερόντων κεντρικών δυνάμεων είχαμε εμφυλίους, πραξικοπήματα και θεσμικές, πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές κάθε τύπου. Η Ελλάδα φυσικά δεν εντάχθηκε, από την ίδρυσή της ως εθνικό κράτος, έξω από τη Δυτική ζώνη. Αλλά αυτό συνέβη με τον δύσκολο τρόπο και πολλές φορές με επιβολή συνθηκών και όρων και όχι εθελούσια στη βάση και με όρους εθνικών προτεραιοτήτων. Στην παρούσα φάση αλλά και στην επόμενη αυτό δεν θα συμβεί. Γιατί η Ελλάδα -ο λόγος για την παρούσα διακυβέρνηση- έχει ήδη προεξοφλήσει με επάρκεια και στρατηγικό θάρρος τη θέση της και τα όρια των ισορροπιών. Ας μην θεωρείται τυχαίο γεγονός η άνεση που έχει η Ελλάδα επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη σήμερα, και 15 μήνες πριν από τις τακτικές εθνικές εκλογές της, να παρακολουθήσει τους αμερικανικούς σχεδιασμούς με σύγκλιση ελληνικών και αμερικανικών προτεραιοτήτων σε σχέση, για παράδειγμα, με την Τουρκία και τα διλήμματα ή τα αδιέξοδα που η Τουρκία έχει ακολουθώντας εκείνη την παραδοσιακή «ουδέτερη» στάση της απέναντι στις κεντρικές δυνάμεις. Σημειωτέων οι Έλληνες από το 2009-2010 με την ψήφο τους είτε σε κομματικές εκλογές είτε σε κεντρικές εκλογές έχουν υποστηρίξει έμπρακτα και θεσμικά τη νέα αυτή πολιτική τάξη πραγμάτων έναντι της παλαιότερης.
Εφημερίδα Απογευματινή
