Ειλικρινά δεν μου αρέσει καθόλου που θα πέσω κι εγώ στην παγίδα να σχολιάσω τον εντός των συνόρων μικρόκοσμό μας, όταν στον πλανήτη συμβαίνουν εξελίξεις που θα καθορίσουν ιστορικά το κάδρο στο οποίο θα ζούμε τις επόμενες δεκαετίες, ωστόσο, το γεγονός ότι ακόμη βρισκόμαστε εν αναμονή της διαμόρφωσης μιας πλήρους εικόνας για το τι μέλλει γενέσθαι στο ρωσοουκρανικό μέτωπο σημαίνει ότι οποιαδήποτε τοποθέτηση σε αυτήν τη φάση θα ήταν μάλλον ριψοκίνδυνη και βιαστική. Ως εκ τούτου και παραπέμποντας στις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, θα μπούμε κι εμείς στη διαδικασία να ασχοληθούμε με το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα αφού, ούτως ή άλλως και παρά τα ουκ ολίγα ευτράπελα που συνοδεύουν τις αφηγήσεις του πρώην πρωθυπουργού και τις αντιδράσεις για το περιεχόμενο της «Ιθάκης», πραγματεύεται μία από τις πιο κρίσιμες χρονικές περιόδους της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας.
Όπως πολλοί άλλοι έτσι κι εγώ δεν θα μπορούσα να μη σταθώ στον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας αντιμετωπίζει άλλοτε στενούς συνεργάτες, συντρόφους, για να μιλήσουμε στη γλώσσα της Αριστεράς, και ταυτόχρονα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του. Βλέπετε, η επικίνδυνη παιδική χαρά, αυτός ο θίασος που βλέπαμε όλοι οι Έλληνες να διαχειρίζεται το μέλλον της Ελλάδας, φέρει πλέον σε ό,τι αφορά την εικόνα που είχαμε σχηματίσει όλοι οι Έλληνες και τη σφραγίδα του βασικού πρωταγωνιστή του. Όπως και για το σύνολο σχεδόν των πολιτών έτσι και για τον Τσίπρα, ο Βαρουφάκης ήταν ένας τύπος που φλέρταρε με την πολιτική παράνοια και ο Λαφαζάνης ένας αγνός μεν αγωνιστής της Αριστεράς αλλά και ένας προβεβλημένος υπουργός της πρώτη φορά Αριστεράς που ζούσε ακόμη στην εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η Αχτσιόγλου, σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, είναι ούτε λίγο ούτε πολύ και αριβίστρια, επειδή δεν δέχθηκε να πάρει πάνω της μερίδιο της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ πρώτης και δεύτερης κάλπης του 2023, και ο συνονόματός του ο Χαρίτσης ένας… φοβικός τύπος, επειδή -άκουσον, άκουσον!- αρνήθηκε το δαχτυλίδι του Τσίπρα, τακτική που σε άλλες περιπτώσεις κάθε αριστερός που σέβεται τον εαυτό του θα τη χαρακτήριζε αν μη τι άλλο αναχρονιστική. Εδώ μέχρι και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καταφεύγουν στη λαϊκή τους βάση για την ανάδειξη προέδρου. Ο Πολάκης ένας εμμονικός αντιεμβολιαστής και ένας θιασώτης μιας σκληρής ρητορικής που από ένα σημείο και μετά ο άλλοτε πρωθυπουργός αρνούνταν να υπηρετήσει. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ένα πρόσωπο με ναρκισσιστικές τάσεις. Ο Κατρούγκαλος περιγράφεται ως ένα συμπαθές μεν στέλεχος, αλλά και ένας κανονικός γκαφατζής, ενώ ο Πάνος Καμμένος (για τον οποίο δεν αφήνει μομφή) έκανε τον Ναπολέοντα Ζέρβα για να παίζει ο ίδιος ο Τσίπρας με τη σειρά του τον Άρη Βελουχιώτη. Όσο για τον κολλητό του και πάλαι ποτέ δεξί του χέρι; Ένας άνθρωπος που δεν τον διευκόλυνε μετά το 13-0 να αποχωρήσει από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλήθεια, όλους αυτούς ποιος τους επέλεξε; Ποιος τους διατήρησε στην κυβέρνηση ακόμη και μετά τη μνημονιακή στροφή και μέχρι την ήττα του 2019;… Η απάντηση είναι προφανής. Κι αν αρχικά υπήρχε η ασυγχώρητη για τη σοβαρότητα των στιγμών αφέλεια, στη συνέχεια κάλλιστα θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για ατολμία ή έλλειψη ανακλαστικών. Δεν θα σταθώ στις διαψεύσεις ορισμένων εκ των προαναφερθέντων, αλλά στον κοινό τόπο όσων διάβασαν με την τρίχα κάγκελο όλες αυτές τις διηγήσεις. Ότι τότε είχαμε φθάσει όντως στο χείλος του γκρεμού, έστω κι αν πράγματι ο Τσίπρας ανήλθε στην εξουσία με μια κατάσταση στη διαμόρφωση της οποίας δεν είχε ανάμειξη. Σίγουρα όμως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν είχε αφήσει τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου να ολοκληρώσει το έργο της. Θα αναλάμβανε εκτός συγκλονιστικού απροόπτου την εξουσία σε μια καλύτερη συνθήκη.
Ομολογώ ότι παρά την όποια κριτική για τα πεπραγμένα του, μου έκανε κατάπληξη για την εικόνα που είχα για τον Αλέξη Τσίπρα η άνεση με την οποία βγάζει στη σέντρα άλλοτε πολύ δικούς του ανθρώπους και αποκαλύπτει συνομιλίες που υποτίθεται ότι θα ήταν απόρρητες. Φαίνεται όμως ότι η ανάγκη του να κλείσει παλιούς λογαριασμούς ενόψει του νέου του εγχειρήματος καθιστά την παράμετρο αυτή μια λεπτομέρεια. Όπως και, για να το κλείσουμε, δεν μπορεί να μην υπογραμμιστεί η αδυναμία της διατύπωσης μιας συγγνώμης για το Μάτι. Αντιθέτως, οι τοποθετήσεις του πρώην πρωθυπουργού γέρνουν προς το αρνητικό πρόσημο της διαχείρισης εκείνης της νύχτας και ιδιαίτερα για το αν υφίστατο γνώση στη διάρκεια εκείνης της σύσκεψης -παρουσία καμερών- για την ύπαρξη του τραγικού καταλόγου των νεκρών.
Εφημερίδα Απογευματινή
