Βλέπεις τον Ολυμπιακό να ορθώνει ανάστημα και να πιστεύει ακόμη και σε ανατροπή απέναντι στη Ρεάλ ευρισκόμενος στο καναβάτσο με δύο γκολ διαφορά στην πλάτη και μάλιστα δις κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.
Χαζεύεις την ΑΕΚ να κυριαρχεί μέσα στο «Αρτέμιο Φράνκι» απέναντι στη μόνιμη φιναλίστ του Conference League, Φιορεντίνα, και αναρωτιέσαι πώς στα κομμάτια απέκτησε τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια βίωνε το ένα πατατράκ μετά το άλλο στα ευρωπαϊκά της ταξίδια.
Απολαμβάνεις τον ΠΑΟΚ να αντιμετωπίζει στη Γαλλία μία από τις πιο σταθερές σύγχρονες δυνάμεις του γαλλικού ποδοσφαίρου, τη Λιλ, και να τη φιλοδωρεί με τέσσερα γκολ, σφυροκοπώντας την εστία της.
Παρακολουθείς τη σταθερή αναρρίχηση του Παναθηναϊκού στη βαθμολογία της League Phase του Europa League, κοιτάς το ημερολόγιο και διαπιστώνεις ότι οι «πράσινοι» του Ράφα Μπενίτεθ έχουν βάσιμες ελπίδες για πλασάρισμα στα υψηλότερα στρώματα της κατάταξης, ενδεχομένως -με αρκετή υπέρβαση- και στην πρώτη οκτάδα.
Και όλα αυτά σε μια μέτρια, μέχρι στιγμής, σεζόν των ομάδων μας, με έλλειψη σταθερότητας στην απόδοσή τους, αρκετά σκαμπανεβάσματα, αρκετά αποτελέσματα που άνοιξαν τον… ασκό της εσωστρέφειας στα αποδυτήριά τους.
Όλα, όμως, έχουν εξήγηση. Γιατί πολύ απλά τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο άλλαξαν ένα βράδυ της 29ης Μαΐου 2024, στον αγωνιστικό χώρο της Opap Arena στη Νέα Φιλαδέλφεια. Από εκείνη την ιστορική νύχτα που ο Ολυμπιακός έφερε το πρώτο διεθνές διασυλλογικό τρόπαιο στην εθνική μας ποδοσφαιρική τροπαιοθήκη, από το λεξικό του ελληνικού ποδοσφαίρου αφαιρέθηκε ο όρος «δεν μπορώ», έπαψε να υφίσταται η φράση «είναι αδύνατο».
Θα αναρωτηθείτε εύλογα: «Μα καλά, αυτό συνέβη το 2024 και όχι το 2004 με το έπος της Εθνικής Ελλάδος στο Euro της Πορτογαλίας;». Η απάντηση είναι «ναι».
Ο επόμενος… Φορτούνης
Βλέπετε, ο αθλητισμός στη χώρα μας είναι αμιγώς «συλλογοκεντρικός». Οποιαδήποτε επιτυχία ή αποτυχία ενός συλλόγου αποκτά πάντα πολύ μεγαλύτερη επίδραση στην αθλητική μας κοινωνία, γιατί απλώς προκαλεί πολύ πιο ακραίες αντιδράσεις, θετικές ή αρνητικές.
Τις επιτυχίες των εθνικών ομάδων τις απολαμβάνουμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, συγκινημένοι, περήφανοι, δακρυσμένοι και… τις ξεχνάμε την επόμενη μέρα. Το Γουέμπλεϊ του Παναθηναϊκού, όμως, το συζητάμε ακόμη και σήμερα. Άλλοι προσπαθούν να μεγεθύνουν τη σημασία ενός ούτως ή άλλως σπουδαίου επιτεύγματος και άλλοι επιχειρούν να το αποδομήσουν, ανάλογα με τα χρώματα οπαδικών γυαλιών που φορούν.
Η κατάκτηση του Conference League, λοιπόν, από τον Ολυμπιακό προκάλεσε σεισμικές αντιδράσεις στα ενδότερα των ομάδων. Πλέον το μέτρο σύγκρισης μιας ευρωπαϊκής επιτυχίας για έναν ελληνικό σύλλογο έπαψε να είναι μια απλή πρόκριση ή μια μεμονωμένη νίκη επί ενός «μεγαθήριου» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά έγινε η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τροπαίου.
Ακόμη και όσοι επιχειρούν να μειώσουν επικοινωνιακά την αξία μιας ιστορικής στιγμής για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό, βαθιά μέσα τους τη… ζηλεύουν. Από εκείνο το βράδυ της 29ης Μάϊου, στα γραφεία των ανταγωνιστών του Ολυμπιακού άρχισε να κυριαρχεί το ερώτημα «αφού το κατάφεραν αυτοί, γιατί όχι κι εμείς;».
Και όλοι άρχισαν να πιστεύουν περισσότερο στις δυνάμεις τους, αντιλήφθηκαν ότι καλή η εγχώρια τοξικότητά και η μάχη για τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, αλλά τα πραγματικά ποδοσφαιρικά παραμύθια, αυτά που διηγούνται οι παππούδες στα εγγόνια τους, γράφονται… μακριά από το δικό μας μικρόκοσμο. Εκεί έξω, στα γήπεδα της Ευρώπης!
Και όποιος ποδοσφαιριστής φορά τη φανέλα μιας ελληνικής ομάδας θέτει ως πρωταρχικό του στόχο να γίνει ο επόμενος… Φορτούνης, Ελ Κααμπί, Τζολάκης, Ιμπόρα, Τσικίνιο, Ποντένσε, Ρέτσος. Να ζήσει το δικό του ευρωπαϊκό παραμύθι!
Εφημερίδα Απογευματινή
