Η επίσκεψη του Επισκόπου Ρώμης, του Πάπα Λέοντος, στην Τουρκία, στο θρησκευτικό της σκέλος υπήρξε πράγματι μια κίνηση της ιστορίας. Η «συνάντηση» των δύο κύριων Εκκλησιών του Χριστού, της Ρωμαιοκαθολικής με την Ανατολική (Βυζαντινή) Ορθόδοξη, δεν αφορά κάποια κλειστά κονκλάβια, ούτε αποτελεί ύλη για κάποιους αναχωρητές στην Μονή Εσφιγμένου στο Άγιον Όρος ή τα στελέχη και τους φανατικούς κάποιων παραδοσιακών παραεκκλησιαστικών οργανώσεων στην Ελλάδα, πολέμιους του οικουμενισμού του Χριστιανισμού. Είναι η συνάντηση της Δύσης με την Ανατολή που αφορά την ανθρωπότητα, την προστασία και την ισχύ της παρουσίας των χριστιανών στη μεγάλη Ανατολή, αλλά κυρίαρχα τη «Ρωμιοσύνη» της Μέσης Ανατολής και εκείνη της Αφρικής, που βρίσκονται υπό διωγμόν από την τζιχάντ και τη σαρία.
Επίσης τη δομή του χριστιανικού κοσμοπολιτισμού, που βρέθηκε στο στόχαστρο της εταιρικής και εχθρικής ως προς τον δικαιωματισμό της «αλληλεγγύης» τού «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν». Οι Εκκλησίες του Χριστού αρχικά στη Βιθυνία και στη συνέχεια στο Φανάρι μίλησαν στα ελληνικά και στα λατινικά με «ενδιάμεση γλώσσα», που συνδέει το χθες με το αύριο στην παγκόσμια διαλεκτική, τα αγγλικά, στέλνοντας ένα μήνυμα παρουσίας και παρρησίας στον κόσμο της απληστίας και των συγκρούσεων ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν θα παραιτηθεί από το δικαίωμα αλλά και την αποστολή της να μιλήσει και να παρέμβει για τα θέματα της εποχής. Την προστασία του πλανήτη, το δώρο ή την κιβωτό του Θεού στον Άνθρωπο, και τις τεχνολογίες που από τη μία θα πρέπει να γίνουν κοινό κτήμα, όπως σημείωσε στην ομιλία του στο τέλος της κυριακάτικης Λειτουργίας ο Πάπας, αλλά και να ελεγχθούν και όχι να κυριαρχήσουν πάνω στον Άνθρωπο, όπως η ηθική του «Πιστεύω» προτάσσει.
Η παρουσία του Πάπα Λέοντος στην Κωνσταντινούπολη και στην έδρα του Πατριαρχείου των Ορθοδόξων ήρθε με αφορμή -πέραν των 17 αιώνων από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, που προηγήθηκε του Σχίσματος των Εκκλησιών, αφετηρίας διχασμού ή διχοτόμησης για 1.000 χρόνια, χωρίς ουσιαστική «κοινωνία» μεταξύ της Δύσης του Κυρίου με την Ανατολή Του- την εορτή του Αποστόλου Ανδρέα. Του θεμέλιου Αποστόλου της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Ο αντίστοιχος Απόστολος για την Εκκλησία της Ρώμης είναι ο αδελφός του, Πέτρος. Ο συμβολισμός κυρίαρχος.
Η ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού στον κόσμο κινείται με πολύ πιο αργούς ρυθμούς από την κοσμική εξουσία. Κινείται σε χιλιετίες και διαπερνά τους αιώνες. Η κοσμική εξουσία αντίθετα κινείται σε δεκαετίες και εξαντλείται ως περίοδος της ιστορίας εντός του αιώνα. Αυτή η σημαντική διαφορά στην κίνηση της ιστορίας δίνει και το μήνυμα, γιατί δεν είναι τόσο απλό να φθάσουμε στον κοινό εορτασμό Καθολικών και Ορθοδόξων, αλλά και των υπολοίπων δογμάτων, στον εορτασμό της Ανάστασης. Κάτι που απογοήτευσε πολλούς σήμερα, με δεδομένο ότι στη συνάντηση του Πάπα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη δεν υπήρξε μια τέτοια εξαγγελία.
Αντίθετα, και από τους δύο προκαθημένους στην κορυφή των δύο Εκκλησιών, στις ομιλίες τους και τις παρεμβάσεις τους, έγινε σαφές ότι η συνάντηση και ο λόγος των δύο Εκκλησιών υπερβαίνει τα έθνη, αφού αφορά όλα τα έθνη. Κάτι που θα πρέπει να γίνει απολύτως αντιληπτό από την πολιτική και κοινωνική εξουσία, στην περιγραφή οποιασδήποτε «μεγάλης ιδέας».
Είναι απολύτως αξιοσημείωτη και σπουδαία η απόφαση και η επιλογή της δημόσιας τηλεόρασης από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή (που αναχώρησε ο Πάπας Λέων από την Κωνσταντινούπολη για τον Λίβανο) να αφιερώσει δεκάδες ώρες τηλεοπτικού χρόνου ώστε να γίνει κτήμα και να φθάσει σε απευθείας μετάδοση αυτή η «κίνηση της ιστορίας» στον κάθε Έλληνα πολίτη. Όσοι κατά καιρούς έχουν κάνει πολεμική στη δημόσια τηλεόραση και στη χρησιμότητά της, ήρθε η ώρα να κάνουν τον απολογισμό και την αυτοκριτική τους. Όχι μόνο γιατί η δημόσια τηλεόραση έκανε αυτό που τα ιδιωτικά μέσα δεν δύνανται, λόγω εμπορικών υποχρεώσεων και αναγκών, αλλά και γιατί στα αλλεπάλληλα πάνελ και τις μεταδόσεις της έδωσε όλο το βάθος, τη σημασία αλλά και τους συμβολισμούς της «συγκυρίας» με πρόσωπα που και γνωρίζουν τα θέματα και μπορούν να μοιρασθούν το βάθος και τη σημασία τους στην εξέλιξη.
Εφημερίδα Απογευματινή
