Άτιμο πράγμα το ποδόσφαιρο! Μια λεπτομέρεια, μια… γκάφα της στιγμής, σαν αυτή του Πάλμερ Μπράουν στις καθυστερήσεις του ντέρμπι της Λεωφόρου που έδωσε τη δυνατότητα στην ΑΕΚ να αποδράσει με ένα σπουδαίο διπλό, αρκεί για να διαφοροποιήσει τις ισορροπίες σε μια κοινωνία που έχει μάθει να κρίνει εκ του αποτελέσματος.
Φανταστείτε τι θα ακούγαμε και θα διαβάζαμε όλη μέρα χθες, αν ο κεντρικός αμυντικός του Παναθηναϊκού δεν είχε χαρίσει ουσιαστικά στον Λούκα Γιόβιτς την ευκαιρία να ολοκληρώσει το χατ τρικ του, απομακρύνοντας απλώς την μπάλα… στα περιστέρια, και αν είχε ολοκληρωθεί το παιχνίδι του «Απόστολος Νικολαΐδης» ισόπαλο 2-2.
Όσοι αποθεώνουν σήμερα ως «στρατηγό» τον Νίκολιτς πιθανότατα θα τον είχαν στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα με… δημόσιο λιθοβολισμό κατηγορώντας τον για την απώλεια μιας νίκης που έμοιαζε βέβαιη.
Στο δε στρατόπεδο των «πράσινων» θα επικρατούσε ένα κλίμα αποθέωσης της «αλύγιστης νοοτροπίας» που έχει αποκτήσει η ομάδα με τον Ράφα Μπενίτεθ στον πάγκο του και της αδάμαστης ψυχής των ποδοσφαιριστών του «τριφυλλιού» που ισοφάρισαν με δέκα παίκτες.
Ποιος να βρει την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα να αξιολογήσει όσα συνέβησαν στον αγωνιστικό χώρο για… 92 λεπτά και όχι για… ένα δευτερόλεπτο; Και πώς να απαιτήσεις ιδιαίτερα από έναν φίλο του Παναθηναϊκού να παραμείνει ψύχραιμος βλέποντας την ομάδα του να σφραγίζει ουσιαστικά το βράδυ της Κυριακής τη 16η σεζόν των «πέτρινων χρόνων» της;
Γιατί η ήττα από την ΑΕΚ αποτέλεσε για τους «πράσινους» το βουλοκέρι μιας ακόμη αποτυχημένης χρονιάς, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την παρουσία τους στις εγχώριες διοργανώσεις. Και επειδή ακόμη δεν βρισκόμαστε ούτε στα μισά της αγωνιστικής περιόδου, ο κόσμος του Παναθηναϊκού καλείται να λάβει μια κομβική απόφαση: είτε να ακολουθήσει το μονοπάτι του ρεαλισμού, είτε να διαλύσει από τα θεμέλια οποιαδήποτε πιθανότητα ανασύνταξης για την επόμενη διετία.
Μια σκληρή πραγματικότητα
Τι επιβάλλει το μονοπάτι του ρεαλισμού; Απλή αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας! Μέχρι να μπει ο Παναθηναϊκός στο νέο γήπεδο του Βοτανικού, πιθανότατα δεν θα στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδος! Όχι για έναν, αλλά για… χίλιους δυο λόγους.
Θέλετε γιατί οι «πράσινοι» είναι εδώ και χρόνια μια κακοποιημένη ομάδα, που υπηρετεί στο μεγαλύτερο διάστημα της θητείας του Γιάννη Αλαφούζου αντιποδοσφαιρικά μοντέλα διοίκησης και οργάνωσης; Θέλετε γιατί είναι αρκετά μεγάλο το αγωνιστικό χάντικαπ που τους χωρίζει όχι μόνο από τον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά και από τον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη; Θέλετε γιατί το τρίπτυχο κόσμος – διοίκηση – παίκτες όχι μόνο δεν είναι δεμένο σαν γροθιά, αλλά βρίσκεται διαρκώς εγκλωβισμένο σε μια δίνη εσωστρέφειας;
Ό,τι (δικαιολογημένα) και να καταλογίζει κανείς στον Γιάννη Αλαφούζο, αν μη τι άλλο προσπαθεί για πρώτη φορά να υλοποιήσει ένα οργανωτικό σχέδιο επιστροφής σε μια αγωνιστική κανονικότητα, βασισμένο σε ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα πετύχει το μοντέλο Μπενίτεθ – Μπαλντίνι – -Κοτσώλη – Κορόνα. Δεδομένα, όμως, το συγκεκριμένο «τετράγωνο» έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να τοποθετήσει τον νέο Παναθηναϊκό σε υγιή θεμέλια απ’ όσες είχαν προκάτοχοί τους με σαφώς λιγότερα… γαλόνια.
Είτε, λοιπόν, ο κόσμος του Παναθηναϊκού οπλίζεται με όσα αποθέματα καρτερίας διαθέτει και κάνει υπομονή ενός ή ενάμισι έτους για να διαπιστώσει πού θα οδηγήσει τον σύλλογο η καινούργια προσπάθεια αναδόμησης, είτε συμπεριφέρεται όπως το έπραξε το βράδυ της Κυριακής στη Λεωφόρο, εξαπολύοντας τα βέλη του για άλλη μια φορά εις βάρος του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, μέχρι τουλάχιστον να υπάρξει η μείωση του σκορ σε 2-1 και η προσμονή μιας αδιανόητης ανατροπής. Ο δρόμος της… υστερίας, πάντως, οδηγεί μόνο στον γκρεμό! Πουθενά αλλού!
Εφημερίδα Απογευματινή
