Το ερώτημα που πλανάται στη χώρα με φόντο την επικείμενη χριστουγεννιάτικη περίοδο και την ανάγκη της αγοράς να καλύψει το χαμένο έδαφος, αλλά και συνολικά της κοινωνίας να ξεφύγει για λίγο αυτήν την εποχή από την ταλαιπωρία της καθημερινότητας, είναι αν το κλίμα των ημερών θα επηρεαστεί ή θα χαλάσει από τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Να αρχίσουμε λέγοντας ότι εκ προοιμίου και μετά τα όσα συνέβησαν με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά και με τη γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια, λόγω της συνεχιζόμενης ακρίβειας και της αδυναμίας να λυθούν βασικά ζητήματα των πολιτών, το αρχικό συναίσθημα που δημιουργείται σε ό,τι αφορά τις διαμαρτυρίες της αγροτιάς είναι ούτως ή άλλως θετικό, αφού μιλάμε για μία ομάδα παραδοσιακά συμπαθή από τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες.
Βλέπετε, θα πρέπει να ψάξει πολύ κάποιος για να βρει κάτοικο της χώρας που να μην έχει ούτε έναν συγγενή ο οποίος να δραστηριοποιείται στον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα ή -έστω- να μην αισθάνεται μια ανακλαστική εγγύτητα για τους ανθρώπους που υπηρετούν τον πρωτογενή τομέα. Ως εκ τούτου, το αίτημα για την αποκατάσταση των… κανονικών αγροτών και των κανονικών κτηνοτρόφων στη δίνη του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι όχι απλώς ηθικής τάξης, αλλά απολύτως συλλογικό, δεδομένων των όσων αποκαλύπτονται μέρα με τη μέρα.
Από κει και πέρα, τα μπλόκα στους δρόμους ήταν ανέκαθεν το πιο αποτελεσματικό όπλο των αγροτών για να πιέσουν τις κυβερνήσεις, προκειμένου να προωθήσουν τις διεκδικήσεις τους. Κάθε φορά που «η Ελλάδα κοβόταν στα δύο», όπως έλεγαν οι παλαιοί δημοσιογράφοι, το αποτύπωμα των συνεπειών ήταν ξεκάθαρο και ενίοτε σκληρό για ολόκληρη την κοινωνία. Αυτή η τελευταία παράμετρος ήταν διαχρονικά το κρίσιμο σημείο της διατήρησης ή όχι της κοινωνικής αποδοχής και της στήριξης της εκάστοτε κινητοποίησης.
Στο παρελθόν υπήρξαν φορές που η συσπείρωση γύρω από τα δίκαια αιτήματα μιας μερίδας συμπολιτών, καθώς και η οργή για την αντίδραση της κρατικής μηχανής, η τύχη των οποίων βρίσκεται σταθερά σε άμεση συνάρτηση με στοιχεία όπως οι (ιδιαίτερα δύσκολες στις μέρες μας) καιρικές συνθήκες και το γενικότερο οικονομικό περιβάλλον, μετατράπηκε αν όχι σε αγανάκτηση, σίγουρα σε κόπωση και απογοήτευση.
Για να συμβεί αυτό, συνέτρεξαν μια σειρά από παράγοντες, όπως η διάρκεια της παραμονής των αγροτών στις εθνικές οδούς, η ζημιά που προκαλείτο σε άλλες επαγγελματικές ομάδες, η πολιτικοποίηση των κινητοποιήσεων και φυσικά η εν γένει παρατεταμένη ταλαιπωρία για οδηγούς και πολίτες. Ως εκ τούτου, όπως και τότε έτσι και τώρα, ο αγροτικός κόσμος καλείται να βρει τη χρυσή τομή προκειμένου να μην ενεργοποιηθεί ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός, που συνιστά στο φινάλε «βούτυρο στο ψωμί» της εκάστοτε κυβέρνησης και ναρκοθετεί μοιραία τη διαδικασία υλοποίησης των διεκδικήσεών τους.
Γιατί -ως γνωστόν- στη χώρα όπου ζούμε ο δρόμος από τη φράση «καλά κάνουν οι αγρότες» μέχρι τη διαπίστωση ότι «το παρατράβηξαν» δεν είναι και πολύ μακρινός. Όπως επίσης και η ανάλυση στη συλλογική μνήμη των θρυλικών αγροτικών επιδοτήσεων ή της έλλειψης αντίστοιχης δυνατότητας σε άλλους φορείς, «οι οποίοι δεν διαθέτουν τρακτέρ», να πιέσουν σε αντίστοιχο βαθμό τις κυβερνήσεις για την ικανοποίηση δικών τους -αναλόγως δίκαιων και επιτακτικής ανάγκης- αιτημάτων. Ή ακόμη, και για την ύπαρξη ενός τετ α τετ, ώστε να εκθέσουν τις απόψεις τους με τον αρμόδιο υπουργό, τον πρωθυπουργό ή έστω τον αντιπρόεδρο Χατζηδάκη, που -παρεμπιπτόντως- θεωρώ δεδομένο ότι θα πρέπει να γίνει και να επαναληφθεί όσες φορές χρειαστεί.
Το εν λόγω μέτωπο αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, αν αναλογιστεί κανείς την απολύτως επιβεβλημένη και αναγκαία εξαγγελία των κυβερνώντων για άμεση δρομολόγηση των επιδοτήσεων στη γνήσια αγροτιά και όχι εκείνη των «φραπέδων» και των «χασάπηδων» που -στην καλύτερη περίπτωση- έπιασε στον ύπνο τους πολυδιαφημισμένους τεχνοκράτες (αφήνω στην άκρη τους παραδοσιακούς πολιτικούς) της σημερινής διακυβέρνησης.
Όμως την ίδια στιγμή, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες (πολλές κατηγορίες των οποίων «αγγίζονται» άμεσα από τα μπλόκα) ακόμη να ακούσουν κάτι για τις περιβόητες βελτιώσεις στο νομοσχέδιο για τη φορολόγησή τους ή οι γιατροί του ΕΣΥ για το θέμα των αυξήσεων που -έστω και στο ελάχιστο- θα ανταποκρίνονται στους κόπους για την απόκτηση του πτυχίου τους. Αυτή ακριβώς την παγίδα θα πρέπει να αποφύγουν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι. Όπως και την αντίστοιχη της προβοκάτσιας ή αψιμαχιών τις στιγμές που πιθανόν να ανάψουν τα αίματα με διερχόμενους οδηγούς οι οποίοι μπορεί να μετατρέψουν σε… συζητήσιμη μια παρέμβαση της Αστυνομίας, όπως αυτή που είδαμε τις προάλλες και «σε πρώτο επίπεδο» -που έλεγε και μια ψυχή- ήταν απολύτως απεχθής…
Εφημερίδα Απογευματινή
