Εν αρχή υπήρξε μια πρόσκληση. Από έναν όμιλο μίντια που είναι γνωστός για τη δεξιά πολεμική του απέναντι στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Με αφορμή την επέτειο 15 χρόνων από την έκδοση της κεντρικής εφημερίδας του, «Δημοκρατία», επιδιώκει μια εκδήλωση με κύριους ομιλητές-προσκεκλημένους δύο πολιτικές προσωπικότητες απολύτως ασύμβατες μεταξύ τους: Τον Κώστα Καραμανλή, πρώην πρωθυπουργό και μέλος της ιδρυτικής οικογένειας για τη Νέα Δημοκρατία, τον κυρίαρχο φορέα της Κεντροδεξιάς στη Μεταπολίτευση. Και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, περιώνυμο υπουργό των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ -κυρίως του δεύτερου κύκλου από το 1996 και μετά- καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο ο οποίος συνδέθηκε με την πολιτική ως νομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου για να φθάσει δεκαετίες μετά αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση συνασπισμού Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ με τον Αντώνη Σαμαρά πρωθυπουργό, εν μέσω του δεύτερου μνημονίου. Ο κ. Βενιζέλος είναι πολιτική προσωπικότητα συνυφασμένη με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον επονομαζόμενο «κύκλο της Φρανκφούρτης» από τα νιάτα του.
Το περίεργο στην εν λόγω ιστορία δεν είναι η πρόσκληση από τον συγκεκριμένο όμιλο προς τον κ. Καραμανλή, αλλά η ταυτόχρονη πρόσκληση προς τον κ. Βενιζέλο, τον οποίο σε όλα αυτά τα 15 χρόνια επανειλημμένως και με πομπώδη τρόπο έχει θέσει η εφημερίδα «Δημοκρατία» στο στόχαστρο τόσο για τις πράξεις όσο και για τις παραλείψεις του. Φυσικά για τη θεώρηση πραγμάτων του. Το άλλο περίεργο είναι ότι οι «αταίριαστοι» σε όλη την πολιτική τους διαδρομή κ. Καραμανλής και Βενιζέλος, αποδέχθηκαν την κοινή παρουσία.
Τα περίεργα συνεχίζονται λίγες ημέρες μετά, όταν η κυριακάτικη έκδοση της «Καθημερινής» -κύριας εφημερίδας διαφορετικού μιντιακού συγκροτήματος με φιλελεύθερο, εκσυγχρονιστικό προσανατολισμό, σαφώς πιο φιλική προς τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη– με πομπώδες δημοσίευμά της αναλαμβάνει να καλύψει το πολιτικό χάσμα ανάμεσα στις δύο αυτές διαφορετικές πολιτικές προσωπικότητες, επιχειρώντας να πείσει ότι οι σχέσεις μεταξύ τους έχουν αναβαθμισθεί και οι διαφορές τους έχουν γεφυρωθεί.
Αλήθεια, τι συνδέει τους δύο απόμαχους, από την ενεργή πολιτική ζωή, πολιτικούς άνδρες; Η κοινή τους πεποίθηση ότι θα υπάρξει πρόβλημα «κυβερνησιμότητας» στη χώρα μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές, ότι η χώρα θα οδηγηθεί εξαιτίας αυτής της αναταραχής σε νέα εθνική και οικονομική περιπέτεια και ότι ως αποτέλεσμα αυτού θα είναι απαραίτητες κυβερνήσεις οικουμενικού χαρακτήρα και ειδικού σκοπού. Μάλιστα μιλούν με υπονοούμενα και για θεσμική απονομιμοποίηση της διακυβέρνησης, κάτι σαν πολιτειακή και συνταγματική κρίση δηλαδή.
Οι κ. Καραμανλής και Βενιζέλος ιδία βουλήσει δεν συμμετείχαν στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές. Και οι δύο αποτελούν κεντρικές προσωπικότητες της διακυβέρνησης σε προηγούμενες δεκαετίες: ο πρώτος, ως πρωθυπουργός 2004-2009 και μακροχρόνιος αρχηγός της κεντροδεξιάς στην αντιπολίτευση πριν, ο δεύτερος, ως σημαίνων υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων της πρωθυπουργίας Σημίτη και μετά, με βαριά ευθύνη και οι δύο για την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία. Γιατί προφανώς η δημοσιονομική κατάρρευση δεν ήρθε μια ημέρα ξαφνικά κάπου εκεί το 2010-2011, επί διακυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου. Ο δεύτερος μάλιστα υπήρξε σημαίνον στέλεχος της διακυβέρνησης και στην κατάρτιση του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου, άρα και σε όσα αποφασίστηκαν και προκρίθηκαν τότε. Και οι δύο αρέσκονται να προβάλουν τον «ηρωισμό» του «Εγώ» τους και να αρνούνται τις ευθύνες τους.
Πέραν αυτών η χώρα διαθέτει αυτοδύναμη πλειοψηφικά κυβέρνηση στο Κοινοβούλιο και πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη απολύτως νομιμοποιημένο και στις κάλπες, αλλά ακόμη και στις δημοσκοπήσεις. Τέλος, όσο πολυκερματισμένη και αν είναι η αντιπολίτευση, υπάρχει χρόνος μέχρι τις εκλογές να προκύψει διάρθρωση κομμάτων και σχημάτων.
Πάντως, πολιτειακό και πολιτικό κραχ δεν προβλέπεται -όπως υποθέτουν ή εύχονται- και οι πολίτες θα αποφασίσουν για την «κυβερνησιμότητα» της χώρας. Ας έχουν στο μυαλό τους, λοιπόν, ως ισχυρή περίπτωση ότι δεν θα τους χρειασθούμε, προκειμένου να μην αιφνιδιαστούν από τις εξελίξεις…
Εφημερίδα Απογευματινή
