Ήταν πολύ ξεχωριστό το βράδυ της Δευτέρας για τον Χρήστο Μουζακίτη, την οικογένεια του Ολυμπιακού, αλλά και για όσους «αφανείς ήρωες» εργάζονται καθημερινά εδώ και χρόνια στις εγκαταστάσεις του Ρέντη για να είναι σε θέση οι πρωταθλητές να βλέπουν δικά τους παιδιά να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ολόκληρου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Όσα βιώνει ο 18χρονος (ακόμη) άσος τις τελευταίες μέρες παραπέμπουν σε ένα υπέροχο ποδοσφαιρικό παραμύθι που δεν έχει ζήσει κανένας άλλος Έλληνας παίκτης στο παρελθόν σε τόσο μικρή ηλικία. Πόσες φορές έχουμε δει ένα Ελληνόπουλο (και μάλιστα ποδοσφαιρικά γαλουχημένο στα τμήματα υποδομής ενός δικού μας συλλόγου) να κερδίζει ένα βραβείο με τη διεθνή βαρύτητα και αναγνώριση του Golden Boy της «Tuttosport», ή να ακούει από το στόμα του προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης ότι βρίσκεται στα ραντάρ παρακολούθησης της «βασίλισσας»;
Τέτοιου είδους αναγνωρισιμότητα, και μάλιστα σε χρόνο-ρεκόρ, απαιτεί πολύ προσεκτική διαχείριση, πάνω και πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το παιδί. Οι σειρήνες του αποπροσανατολισμού θα αρχίσουν να ακούγονται πιο σαγηνευτικές από ποτέ, προσπαθώντας να τον οδηγήσουν στη… Σκύλλα και τη Χάρυβδη της αλαζονείας και της έπαρσης.
Μην πάμε μακριά. Ας διασχίσουμε λίγο τη Μεσόγειο με προορισμό τη Βαρκελώνη κι ας παρακολουθήσουμε σε πόσο επικίνδυνα μονοπάτια έχει αρχίσει ήδη να πορεύεται η καριέρα του Λαμίν Γιαμάλ.
Πόσο εξόφθαλμες είναι οι παρενέργειες της δημοφιλίας στη συμπεριφορά του νεαρού Ισπανού, πόσο έχει αρχίσει να απασχολεί την κοινή γνώμη για γεγονότα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το ποδόσφαιρο. Σε μια κοινωνία που εισβάλλει ακόμη περισσότερο στην καθημερινότητα ενός σταρ, μέσω των social media, ένα νέο παιδί χρειάζεται πολύ μεγάλη προστασία για να μην πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής.
Τα δάκρυα της σεμνότητας
Στην περίπτωση του Χρήστου Μουζακίτη (όπως και στην αντίστοιχη του Μπάμπη Κωστούλα) φαίνεται ότι η προεργασία… εκτόξευσης που έχει γίνει από τις οικογένειές τους έχει πολλαπλασιάσει τα αντισώματά τους απέναντι στον… ιό του καβαλήματος καλαμιού.
Κι αν ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός που μεγάλωσε ποδοσφαιρικά αυτά τα ταλέντα βοηθώντας τα να αναπτυχθούν, εισπράττει την καλύτερη δυνατή επιβράβευση από τα δικά τους λόγια, οι υπόλοιποι καλούμαστε να αναδείξουμε τον αθόρυβο ρόλο που έχουν οι γονείς τους, προκειμένου τα παιδιά αυτά να αποτελούν υγιή πρότυπα για χιλιάδες συνομήλικούς τους και να μην εκτροχιάζονται από τον μοναδικό τους επαγγελματικό στόχο, που είναι η διαρκής βελτίωση μέσω της σκληρής και καθημερινής δουλειάς.
Προφανώς και ο πατέρας με τη μητέρα του Χρήστου Μουζακίτη, ο κύριος Διονύσης και η κυρία Βαρβάρα, έχουν κληθεί να σκουπίσουν αρκετές φορές τα δάκρυα περηφάνιας από τα μάτια τους βλέποντας τον γεννημένο ανήμερα τα Χριστούγεννα γιο τους να αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το θεόσταλτο ταλέντο του.
Πάνω απ’ όλα, όμως, θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι και για τη δική τους συνεισφορά στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού που φωτίζει με το χαμόγελο και τη σεμνότητά του ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Πλέον δεν έχουν να κάνουν τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από το να απολαύσουν το ταξίδι των ονείρων που ξεκινά ο Χρήστος, με την ελπίδα να τον έχουν εφοδιάσει με τις κατάλληλες… ωτοασπίδες που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τις μελωδίες των σειρήνων.
Η ευθύνη περνά στα χέρια και κυρίως στο μυαλό του ίδιου του «Μούζα»! Αν πιστέψει ότι βρίσκεται στην κορυφή, ο γκρεμός απέχει… μερικά εκατοστά. Αν διατηρήσει τη σεμνότητα που τον συνόδευε ακόμη και τη στιγμή που κρατούσε στα χέρια του το βραβείο Golden Boy, θα διαπιστώσει ότι ακόμη δεν έχει καν… σηκωθεί από το έδαφος!
Εφημερίδα Απογευματινή
