Μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι ο απόφοιτος της Διπλωματικής Ακαδημίας της χώρας όταν με τον βαθμό του ακολούθου αναλαμβάνει υπηρεσία αμείβεται με μόλις 760 ευρώ; Κι όμως αυτό συμβαίνει. Μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι οι αξιωματούχοι μας στις πρεσβείες του εξωτερικού δεν δικαιούνται έξοδα παραστάσεως, τουλάχιστον στο επίπεδο μιας ισχυρής χώρας στην καρδιά της Ευρώπης όπως η Ελλάδα; Κι όμως συμβαίνει. Άκουσε κάποιος περί μιας «Ατζέντας 2030» για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, ανάλογης, μέχρι κάποιο βαθμό φυσικά, με τις αντίστοιχες δομικές πρωτοβουλίες και δράσεις του υπουργείου Άμυνας; Φυσικά όχι.
Η Ελλάδα υπολογίζει όλο και περισσότερο στη διεθνή πολιτική της και στην ισχυρή παρουσία της στον κόσμο, είτε μιλάμε για επενδύσεις είτε για στρατηγικές και περιφερειακές συμμαχίες. Παρ’ όλα αυτά, ενώ οι ειδήσεις για την αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων ή του υπουργείου Ενέργειας ή του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας είναι συνεχείς, για το υπουργείο Εξωτερικών είναι ανύπαρκτες. Και διερωτάται κάποιος καλόπιστος παρατηρητής: Πώς είναι δυνατόν η ελληνική πολιτεία και το κεντρικό κράτος να αντιμετωπίζει με τόση περιφρόνηση τη διπλωματική υπηρεσία; Πώς ο πρωθυπουργός για παράδειγμα, που επισκέπτεται τακτικά και κατά περιόδους διάφορα υπουργεία, δεν έβαλε στο πρόγραμμά του και το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας; Η πολιτική ηγεσία του συγκεκριμένου κυρίαρχης σημασίας υπουργείου δεν θα ενδιαφερθεί για την ανάταξη, τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση της διπλωματικής παρουσίας στον κόσμο για την Ελλάδα; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν ορατότητα με τους αρμόδιους τομεάρχες τους στο υπουργείο Εξωτερικών και στην κατάσταση που παραμένει; Πώς είναι δυνατόν στελέχη του επιτελείου του πρωθυπουργού να εκτιμούν ότι η ανάταξη της χώρας από τα πλήγματα της εποχής της χρεοκοπίας σχεδόν έχει ολοκληρωθεί και τώρα αρχίζει μια περίοδος ανάπτυξης για τη χώρα, χωρίς να δίδεται η πρέπουσα σημασία στην κατάσταση των διπλωματών και της συνολικής διπλωματικής υπηρεσίας, κεντρικής και εξωτερικού, από πλευράς κτιρίων και παρουσίας στον κόσμο;
Οι ίδιοι οι διπλωμάτες, που πληροφορούμεθα ότι βρίσκονται ψυχολογικά, ηθικά και υπηρεσιακά σε μελαγχολία και πλήρη απόγνωση για τον υποβιβασμό που έχει υποστεί το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας και οι ίδιοι, γιατί δεν μιλούν; Γιατί δεν διαμαρτύρονται; Γιατί δεν πιέζουν την πολιτική ηγεσία τους και το πρωθυπουργικό γραφείο;
Υπάρχει μια πραγματικότητα που πρέπει να αφορά όλους. Το υπουργείο Εξωτερικών έχει μείνει στην εποχή της οικονομικής χρεοκοπίας. Είτε δούμε το θέμα από πλευράς αμοιβών και κλίματος στους διπλωμάτες καριέρας. Είτε το δούμε από πλευράς αριθμού πρεσβειών και προξενείων στον κόσμο. Είτε το δούμε από την πλευρά της επάρκειας προσωπικού είτε στην κεντρική υπηρεσία είτε στην υπηρεσία εξωτερικού, η απογοήτευση είναι δεδομένη.
Οι Έλληνες διπλωμάτες κινούνται στα σαλόνια της παγκόσμιας διπλωματίας ως «πένητες» έναντι των συναδέλφων τους από άλλες χώρες. Και όχι μόνο τις κεντρικές, που θα ήταν μέχρι κάποιου βαθμού λογικό, αλλά ακόμη και σε σχέση με τις βαλκανικές ή τις τριτοκοσμικές. Ας σκεφθούμε ότι ακόμη και οι γόνοι των διπλωματών έχουν πάψει πλέον να ενδιαφέρονται για καριέρα στη διπλωματική υπηρεσία, σύμφωνα με την οικογενειακή τους παράδοση. Η υποβάθμιση του υπουργείου Εξωτερικών δεν είναι καθόλου λογική ή εύλογη υπό τις παρούσες πλέον συνθήκες του κρατικού προϋπολογισμού. Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η ντροπή για την Ελλάδα!
Εφημερίδα Απογευματινή
