Στις δημοκρατίες όσο πιο ισχυρός είναι ο κυβερνητισμός, τόσο πιο αξιόπιστη και αξιόμαχη από πλευράς οράματος διακυβέρνησης θα πρέπει να είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Μάλιστα στη θεσμική επάρκεια και την επιρροή της αξιωματικής αντιπολίτευσης βασίζεται το πόσα κόμματα μπορούμε να έχουμε στο Κοινοβούλιο. Αλλά και τι είδους κόμματα θα είναι αυτά. Για παράδειγμα, αφού ο κυβερνητισμός Μητσοτάκη είναι κυρίαρχος σε βάθος τετραετιών πλέον και με σαφή προβάδισμα και για μια τρίτη θητεία μέχρι το 2031, χρειαζόμαστε αντιπολίτευση.
Αξιόπιστη στον ρόλο της και με ασφαλείς ψηφοφόρους. Διαφορετικά με δεδομένο ότι το ελληνικό Κοινοβούλιο υπερχειλίζει από προσωπικά και λαϊκιστικά κόμματα, μειωμένης όμως κυβερνησιμότητας έστω ως ορατότητα, στο σύνολό τους, κινδυνεύουμε. Από τι; Από τα κόμματα – πολιτικά γραφεία των επικεφαλής τους που γίνονται όλο και πιο τοξικά και ταυτόχρονα όλο και πιο καιροσκοπικά. Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των πολιτών και ειδικά οι νεότερες γενιές περνούν τον χρόνο τους στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίζοντας τον εαυτό τους και μη ασχολούμενοι ούτε με την πολιτική ούτε με τις ειδήσεις καν, υπάρχει η απειλή της εμφάνισης ακραίων κομμάτων. Είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά του συστήματος. Τα ακραία κόμματα προβάλλουν μια πιο βίαιη ιδεολογία αλλά και πρακτική για να επικρατήσουν στα πολλά αλλά αδύναμα υπάρχοντα κόμματα στην αντιπολίτευση.
Επιθυμώντας να κυριαρχήσουν στην κοινωνία, αξιοποιώντας τα social media, γίνονται όλο και πιο μηδενιστικά απέναντι στη διακυβέρνηση. Ταυτόχρονα καλούν τον κόσμο στους δρόμους να «τα σπάσει», θεωρώντας οι ηγεσίες τους ότι η βία των δρόμων θα ανατρέψει την επάρκεια του ισχυρού κόμματος κυβερνητισμού που διαχειρίζεται την εξουσία στον χρόνο. Η εμπάθεια αυτή ως πολιτική θεωρία ανατρέπει τους συσχετισμούς και την αντιπαράθεση με όρους ορθού λόγου και δημιουργικού σχεδιασμού. Η βία φέρνει βία. Ο κύκλος ανοίγει στη βάση περιθωριακών σκοπιμοτήτων ματαιόδοξης κυριαρχίας, χωρίς κανείς -ούτε αυτοί που προκάλεσαν το «πρώτο αίμα»- να μπορούν να ελέγξουν τις εξελίξεις. Η Ελλάδα μπορεί να είναι λιγότερο τοξική από άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι στο πολιτικό της σύστημα δεν πρέπει να επέλθει μια δομική ισορροπία.
Οδεύοντας προς τις τακτικές εκλογές του 2027 και βλέποντας τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας να κινούνται στη ζώνη του 30% και παραπάνω, ενώ τα ποσοστά αξιοπιστίας του πρωθυπουργού έναντι των πολιτικών αντιπάλων να είναι θεαματικά υψηλά, επείγει πλέον η αναζήτηση αξιόπιστης αντιπολίτευσης για το επόμενο Κοινοβούλιο.
Τα υπάρχον τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι εμφανές ότι δεν έχουν δυνάμεις να αποτελέσουν κάποια σοβαρή εναλλακτική στην κεντροδεξιά διακυβέρνηση από την κεντροαριστερή οπτική. Για να υπάρξει ένα κόμμα ή κίνημα από την Κεντροαριστερά, νεόδμητο και ενεργό έχει μόλις έναν χρόνο μπροστά του για να οργανωθεί. Από τη δύσκολη και ενδεχομένως επικίνδυνη εμπλοκή, μας βγάζει ο επανελθών στο προσκήνιο Αλέξης Τσίπρας. Είναι φανερό, μετά την έκδοση του βιβλίου του αλλά και την εκδήλωση στο θέατρο «Παλλάς», ότι δημιουργείται ένα κύμα συσπείρωσης πολιτών και στελεχών γύρω του, που από τη μία δίνει διέξοδο στην ανυπαρξία ικανής αντιπολίτευσης, ενώ από την άλλη αποτελεί έναυσμα για την αναδιάταξη υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών που βρίσκονται σε τέλμα ή αδιέξοδο προοπτικής. Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός στην ομιλία του στην εκδήλωση παρουσίασης της «Ιθάκης» του μίλησε για ένα «Big bang» που θα αλλάξει τα δεδομένα. Ακολουθώντας το μοντέλο του κινήματος, δηλαδή της οργάνωσης από τα «κάτω», σε μια διαδικασία αυτο-οργάνωσης σε περιφερειακό πεδίο στην επικράτεια, προσβλέπει στη διαδικασία της επανίδρυσης και της αναγέννησης. Δηλώνει μάλιστα ότι «η νέα μεταπολίτευση (σ.σ. ζήτημα του 2030) δεν μπορεί παρά να αρχίσει από την αποκατάσταση του πολιτικού συστήματος». Ποιος διαφωνεί σε αυτό;
Εφημερίδα Απογευματινή
