Οι αγρότες δεν επιμένουν απλώς στις κινητοποιήσεις τους. Τις κλιμακώνουν. Ο πρωθυπουργός στέλνοντάς τους μήνυμα είπε απλώς το αυτονόητο. Συγκροτήστε μια αντιπροσωπεία και ελάτε συντεταγμένα να συζητήσουμε καταθέτοντας συγκεκριμένα αιτήματα. Η ουσία είναι «τα συγκεκριμένα αιτήματα», γεγονός που σημαίνει ότι όχι μόνο οι ταλαιπωρούμενοι από τα μπλόκα στους δρόμους πολίτες δεν έχουν καταλάβει ποια είναι τελικώς τα αιτήματα αυτά αλλά ούτε και η κυβέρνηση.
Αυτό που έχει καταλάβει ο Έλληνας φορολογούμενος -από τις φορολογικές επιβαρύνσεις του οποίου πληρώνεται και μέρος των επιδοτήσεων στον αγροτικό κόσμο– είναι ότι από τότε που μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ περισσότερα από ένα τρισεκατομμύριο δραχμές εισέρευσαν στη χώρα υπό τη μορφή κοινοτικών κονδυλίων, τα περισσότερα εκ των οποίων κατευθύνθηκαν στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας. Ας αφήσουμε κατά μέρος ποιες μεταρρυθμίσεις με τα χρήματα αυτά δεν έγιναν επί σχεδόν μισό αιώνα. Και ας σταθούμε στον αγροτικό τομέα. Εκσυγχρονίστηκε; Όχι. Άλλαξαν καλλιέργειες ώστε να προσαρμοστούν σε άλλες καταναλωτικές συνήθειες ή σε άλλες εξαγωγικές ανάγκες άλλων προϊόντων σε σχέση με τα παραδοσιακά της ελληνικής γης ώστε να αντιμετωπιστεί και ο ξένος ανταγωνισμός; Όχι. Περνούσαν ζάχαρη στον κάμπο τις προηγούμενες δεκαετίες; Ναι. Μειώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις επιδοτήσεις, και η παραγωγή και ο αγροτικός πληθυσμός; Ναι. Είμαστε ή όχι υποχρεωμένοι να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα ακόμη και από την Τουρκία επειδή δεν υπάρχει αντίστοιχη παραγωγή προς τις ανάγκες της κατανάλωσης; Ναι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ -όπου δεν είναι λίγοι οι εμπλεκόμενοι- έχει στοιχίσει στους έντιμους αγρότες. Όπως επίσης και οι φυσικές καταστροφές που συνέβησαν. Το θέμα είναι ότι για μία ακόμη φορά και ανεξαρτήτως των όποιων δίκαιων αιτημάτων πρόκειται να υποβληθούν -αν υποβληθούν τελικώς- η συλλογική αντίληψη είναι ότι υπάρχει ένα κράτος-πατερούλης από το οποίο περιμένουμε τα πάντα, σε σημείο που κανείς μπορεί να διερωτηθεί αν επί χρόνια οι κυβερνήσεις έφτιαξαν μια συγκεκαλυμμένη σοβιετικού τύπου οικονομία.
Ασφαλώς και σε μια χώρα όπως η δική μας, που σταδιακά φρόντισαν να αποβιομηχανοποιηθεί -ακόμη και από τη μικρή βιομηχανική κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί- ο πρωτογενής τομέας, ο τουρισμός και η ναυτιλία θα συνεχίζουν να αποτελούν την εγχώρια βαριά βιομηχανία. Στη συγκρότηση και διατήρηση της οποίας η συμβολή του αγροτικού κόσμου θα είναι καίρια. Μόνο που θα πρέπει να αλλάξει ο κόσμος αυτός αντιλήψεις, ώστε με τα λεφτά που παίρνει και από τα κοινοτικά κονδύλια αλλά και από την τσέπη των άλλων Ελλήνων φορολογουμένων να μη λειτουργεί ως ένα άλλο είδος δημοσίου υπαλλήλου, κάτω από μια άλλου είδους ομπρέλα μονιμότητας, που είναι οι συνεχείς ενισχύσεις, χωρίς η παραγωγή να αυξάνει, σε αντίθεση με τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων…
Εφημερίδα Απογευματινή
