Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε αναφερθεί στην ανάγκη να μην απωλέσουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις το στοιχείο της λαϊκής νομιμοποίησης, το οποίο τις χαρακτήριζε, τόσο λόγω της διαχρονικής συμπάθειας των Ελλήνων στη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα όσο και εξαιτίας του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ που έχει σταθεί η αιτία να καθυστερήσει η διαδικασία προώθησης των προβλεπόμενων κονδυλίων στους κανονικούς εκπροσώπους του πρωτογενούς τομέα στη χώρα.
Λέγαμε μάλιστα, ότι από την αναγνώριση του δίκιου των αγροτοκτηνοτρόφων μέχρι την ατάκα «το παρατράβηξαν», η απόσταση είναι παραδοσιακά μικρή για τα εγχώρια πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα. Όπως και η αντίστοιχη ανάμεσα στην κατανόηση των αιτημάτων, μέχρι την επωδό περί «ταλαιπωρίας των πολιτών» από τη χρονική διάρκεια των μπλόκων και του οικονομικού πλήγματος για άλλες κοινωνικές ομάδες οι οποίες -λόγω του γεγονότος ότι δεν έχουν τρακτέρ να βγάλουν στους δρόμους- έμεναν σταθερά σε δεύτερη μοίρα από την εκάστοτε κυβέρνηση σε σχέση με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους που είχαν τη δυνατότητα να πιέσουν περισσότερο, με φόντο τα μπλόκα στις εθνικές οδούς.
Οι εικόνες βίας στην Κρήτη, σε συνδυασμό με το κλείσιμο και των αεροδρομίων -με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις περιοχές που ήδη βρίσκονται μπλοκαρισμένες σε επίπεδο οδικών αξόνων εδώ και καιρό- και η ταυτόχρονη εξαγγελία Μητσοτάκη περί μισού δισ. ευρώ επιπλέον, το οποίο θα κατευθυνθεί στον αγροτικό κόσμο για να ισορροπήσει το πράγμα μετά τις καθυστερήσεις και το όλο μπέρδεμα που προκλήθηκε στον απόηχο του ΟΠΕΚΕΠΕ, έφεραν λίγο ή πολύ στο προσκήνιο την αντίστοιχη κουβέντα.
Και όλα αυτά ενώ ακόμη υπάρχει ένα μικρό χρονικό περιθώριο για να αποφευχθεί το εφιαλτικό σενάριο των Χριστουγέννων με την αγροτιά στους δρόμους. Είναι σαφές ότι φαινόμενα όπως αυτά της Μεγαλονήσου, απλώς οδηγούν τους αγρότες σε μια κατάσταση κατά την οποία –επικοινωνιακά τουλάχιστον- χάνουν το δίκιο τους έναντι της κοινωνίας. Το ίδιο ισχύει και για τις μεγαλοστομίες περί εορτασμού των Χριστουγέννων στα μπλόκα, κάτι που -αν υλοποιηθεί- θα ισοδυναμεί με καταστροφή για ουκ ολίγες κατηγορίες του πληθυσμού.
Πάρτε για παράδειγμα εκείνους που δραστηριοποιούνται τουριστικά στους χειμερινούς προορισμούς της ηπειρωτικής Ελλάδας, τα καταλύματα και οι ταβέρνες των οποίων δεν είναι φυσικά ούτε αλυσίδες πεντάστερων ξενοδοχείων ούτε πανάκριβα εστιατόρια με αστέρια Mισελέν και γκουρμέ επιλογές. Ανήκουν κατά βάση σε ανθρώπους ανάλογης προέλευσης και με τις ίδιες αγωνίες με τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, τις περισσότερες φορές μάλιστα, αφού μιλάμε για περιοχές της ελληνικής υπαίθρου, μπορεί να είναι συγγενείς ή γείτονες.
Και αντιστοίχως, οι επιχειρήσεις αυτές δεν απευθύνονται στο… jet set αυτού του τόπου, αλλά κατά βάση στη λεγόμενη μεσαία τάξη ή έστω το κομμάτι εκείνο που έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει για λίγες ημέρες εντός συνόρων. Αν αυτό δεν καταστεί εφικτό, και ενώ παράλληλα θα μεγεθύνονται οι συνέπειες των μπλόκων, τότε είναι σαφές ότι οι άνθρωποι που σήμερα έχουν κλείσει τα μεγάλα οδικά δίκτυα θα έχουν ρίξει… πολύ νερό στον μύλο της κυβέρνησης (ανεξάρτητα μάλιστα και των όποιων θετικών ειδήσεων θα υπάρξουν για τους ίδιους) και επιπλέον θα έχουν χάσει ένα σημαντικό μέρος του ξεκάθαρου ηθικού πλεονεκτήματος, το οποίο διαθέτουν αυτήν τη στιγμή.
Στον αντίποδα -είναι πανθομολογούμενο πως- αν επικρατήσει η ψυχραιμία, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό όταν σε πνίγουν το δίκιο και η αγωνία για το μέλλον, τότε και καλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων και οι αγρότες θα μπορούν να εκπέμψουν εκ νέου ηχηρό μήνυμα -και με την απόλυτη στήριξη της κοινωνίας- αν και εφόσον οι κυβερνώντες δεν υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις που έλαβαν απέναντί τους.
Θα πρέπει τέλος, οι ίδιοι οι εκπρόσωποι αγροτών και κτηνοτρόφων, να απομονώσουν ενέργειες και αποφάσεις που εκθέτουν τους αγώνες τους και κατ’ επέκταση «παραγονταραίους» παλαιάς κοπής, η δράση των οποίων θα μπορούσε να δώσει δικαίωμα περί ανάπτυξης μιας επιχειρηματολογίας για -έστω και μερική- κομματική καθοδήγηση των κινητοποιήσεων. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης…
Εφημερίδα Απογευματινή
