Η χώρα μας μπορεί να μην έχει τα μεγάλα προβλήματα που καθορίζουν άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Όμως η Ελλάδα έχει τις δικές της εμπλοκές και δυσαρμονίες. Πολλές από αυτές αναφέρονται σε ιστορικές στρεβλώσεις και πολιτικές, επιχειρησιακές και κοινωνικές αβελτηρίες . Άλλες μας κληροδότησε η προηγούμενη δεκαετία της χρεοκοπίας και της δημοσιονομικής ισοπέδωσης. Στο σήμερα, οι δείκτες και η πορεία της οικονομίας μας μπορεί να θεωρούνται μοντέλο (success story) για τις ευρωπαϊκές κεντρικές δομές ή τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και τα μίντια, όμως αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε αντιμετωπίσει τα «στοιχήματα» του εθνικού κράτους έναντι του μέλλοντος. Κατ’ αρχάς, οι πολιτικοί όλων των χώρων δεν έχουν αντιληφθεί πλήρως ή και καθόλου τι σηματοδοτεί η παγκόσμια μετάβαση σε μια άλλη εποχή. Τι θα σηματοδοτήσει η νέα πρόκληση των καιρών για ανάκτηση του εθνικού κράτους και της αυτάρκειας στον μέγιστο δυνατό βαθμό της οικονομίας στη βάση της παραγωγής.
Οι εγχώριοι οικονομικοί αναλυτές και τα συμβούλια των επιχειρηματικών ομίλων νιώθουν κάτι σαν «σοκ και δέος» για το ότι τελειώνουν τα κονδύλια του ταμείου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Το πρόβλημα όμως είναι πολύ ευρύτερο και σαφώς πιο δομικό. Η Ελλάδα, για άλλη μια φορά, απέτυχε και με τη σημερινή της διοίκηση, από τις καλύτερες που έχει και διατηρεί στον κύκλο της Μεταπολίτευσης, με τέτοιου τύπου κονδύλια. Και πάλι αξιοποιήθηκαν από τις ελάχιστες εταιρείες που έχουν το μέγεθος, την εμπειρία και την τεχνογνωσία να τα διεκδικήσουν στο ευρωπαϊκό κανονιστικό πλαίσιο, ενώ ως την κεντρική τους διαχείριση απορροφήθηκαν για να «κλείσουν τρύπες» και όχι για να αποκτήσει η χώρα τον στρατηγικό ορίζοντα που χρειάζεται. Το χειρότερο μάλιστα που έρχεται δεν είναι το τέλος τέτοιων κονδυλίων, αλλά η πλήρης απορρύθμιση ή μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής οντότητας. Το ενδεχόμενο αυτό ύστερα από μισό αιώνα ευρωπαϊκής συνοχής και στήριξης βρίσκει τελείως απροετοίμαστους τους πολιτικούς, τους τεχνοκράτες, τις επαγγελματικές ενώσεις, μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων. Ελάχιστοι από τους ισχυρούς ή τους επαΐοντες θυμούνται ή έχουν εμπειρίες από την Ελλάδα πριν από το 1981. Μιλάμε για άλλου τύπου κοινωνική συνοχή, πολιτική πρακτική, παραγωγικά μοντέλα στην οικονομία.
Η Ελλάδα στην παρούσα φάση έχει πρωθυπουργό τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Πρόκειται περί ενός πολιτικού και κυβερνήτη που εδώ και δέκα χρόνια κυριαρχεί σε δημοφιλία και προφίλ ισχύος αφενός στις δημοσκοπήσεις και αφετέρου στις κάλπες, κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε εκλογές, με αφετηρία το 2019. Ο κ. Μητσοτάκης και οι κυβερνήσεις του, όλες στηριγμένες σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες της Κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας έχει πετύχει σε πολλά και σημαντικά. Έχει όμως και ελλείμματα σε στρατηγικές που αφορούν πολύ σημαντικές κατηγορίες του πληθυσμού. Τον πρωθυπουργό της Ελλάδας στην παρούσα φάση δοκιμάζουν να τον πλήξουν αρχικά ως προφίλ και στη συνέχεια ως επαρκή κυβερνήτη διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα. Όχι ακριβώς για λόγους διαπλοκής, όπως σε προηγούμενους χρόνους, αλλά περισσότερο επειδή επιθυμούν διακαώς να διατηρήσουν το status quo των ελίτ στην Ελλάδα. Πέραν αυτού, όμως, τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, που έχει εκδηλώσει τη φιλοδοξία να παραμείνει στη διοίκηση της χώρας μέχρι το 2031, τον πλήττει η γενικευμένη διαφθορά που συνεχίζει να ταλαιπωρεί τη χώρα αλλά και στρατηγικά ζητήματα για μια επόμενη Ελλάδας τα οποία δεν μπορούν να καλυφθούν ή να αντιμετωπισθούν με τα μοντέλα διαχείρισης και ευρωπαϊκού κομφορμισμού (κανονικότητας) που έχει μέχρι σήμερα ακολουθήσει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το πρόβλημα στα νέα δεδομένα των καιρών που θα καθορίσουν την πορεία της Ελλάδας στην τρίτη και τελευταία -σύμφωνα με τον ίδιο- θητεία της διακυβέρνησής του. Οι αγρότες, οι δήμοι, οι ταξιτζήδες, οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που βγαίνουν στους δρόμους, νιώθουν ανασφάλεια και νευρικότητα για το μέλλον. Ο μόνος στον οποίο μπορούν να απευθύνουν την αγωνία, την οργή και τις ελπίδες τους είναι ο κυβερνήτης-πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης. Αυτός χρειάζεται σοβαρή επιλογή υπουργών και πιο διευρυμένα επιτελεία με ανθρώπους άλλων χαρακτηριστικών και αντίληψης για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις αλλά και τις ευκαιρίες των καιρών. Ο κ. Μητσοτάκης το πέτυχε ήδη στον τομέα της Ενέργειας και σε σχέση με τις ΗΠΑ. Καλείται να συνεχίσει το έργο του, διευρύνοντας την ατζέντα.
Εφημερίδα Απογευματινή
