Από την εποχή της Δήμητρας Λιάνη ως «χήρας του Αντρέα» (Παπανδρέου) και «Ελληνίδας Περόν» έχουμε να δούμε τόσα σενάρια για την ίδρυση κόμματος που θα επηρεάσει δραματικά το πολιτικό σκηνικό, σε ένα περιβάλλον με «γερόντισσες» που έχουν χάρισμα, αστρολόγους, θρησκοληψία και ούτω καθεξής. Στην παρούσα φάση, προβάλλεται μια ανάλογη περίπτωση με πρωταγωνίστρια την περιώνυμη «μάνα των Τεμπών», Μαρία Καρυστιανού. Τότε ψάχνανε τη συνέχεια της Αλλαγής, σήμερα την τιμωρό για τις «μαύρες τρύπες» του κράτους και τη δικαίωση των νεκρών στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Και τότε, και τώρα, το ίδιο «πακέτο». Μπόλικη συνωμοσιολογία, φήμες, «αν» και «όταν» ένα πρόσωπο γυναίκας με έντονους συμβολισμούς εκ της θέσεώς της. Σύζυγος του ηγέτη τότε, μάνα της αδικοχαμένης (χωρίς εισαγωγικά) νεκρής κόρης σήμερα. Το δράμα και ο μυστικισμός συνδέονται σε ένα αφήγημα που εμπλέκεται με την ενεργό πολιτική και αναφέρεται σε ένα σύμπαν που υπερβαίνει, μέσα από τον ηρωισμό και την υπερβατικότητα των προσώπων-συμβόλων σε αποστολή, τα δεδομένα των πολιτικών σκοπιμοτήτων, της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης, της «πελατοκρατίας» των συστημικών κυβερνήσεων.
Η Μαρία Καρυστιανού απέκτησε πολιτική «αύρα» μέσα από τον δυναμικό της χαρακτήρα, την έντονη προσωπικότητα και την εκφραστικότητα της θλίψης της, που είχε και έχει καταγγελτικά στοιχεία. Αποτέλεσε ηγετική παρουσία στον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, που βαθμηδόν συγκροτήθηκε ζητώντας μια «δίκαιη δίκη» για τους χαμένους συγγενείς τους στο δυστύχημα. Περνώντας ο καιρός, διάφοροι πολιτικοί με πρώτη τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αναζήτησαν ένα ισχυρό αφήγημα στον πολιτικό τους λόγο το οποίο βασιζόταν πάντα στην «αντίδραση σε κάθε κατεστημένο», που θα έδινε ένα καλύτερο βάθος στην προβαλλόμενη αντισυστημική παρουσία τους. Κύκλοι της Αριστεράς αλλά και εκείνοι της… Δεξιάς της Δεξιάς καλλιέργησαν ή υπέθαλψαν διάφορες θεωρίες περί ύποπτης «πυρόσφαιρας», λαθρεμπορίου καυσίμων, εμπλοκής κυβερνητικών με επιχειρηματικούς ομίλους με «βρόμικους» βραχίονες και ούτω καθεξής.
Πραγματογνώμονες χωρίς αξιόπιστα βιογραφικά και με αμφίβολη εμπειρία μπήκαν στο παιχνίδι των ευθυνών και οι μύθοι θόλωσαν σε τέτοιο βαθμό την πραγματικότητα -απέναντι μάλιστα σε μια εκ των πραγμάτων αμήχανη διακυβέρνηση Μητσοτάκη-, που χάθηκε το νόημα του ποιος ευθύνεται για τι. Ζητήματα που με τον καιρό βρήκαν τη θέση τους και σίγουρα θα ξεκαθαριστούν στην εκ των συνθηκών μακρά δίκη που ξεκινά τους πρώτους μήνες του 2026.
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία καταγγελιών και κλίματος εξέγερσης, προέκυψε μια ογκώδης διαδήλωση διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας, με την κυρία Καρυστιανού ως «μάνα των Τεμπών» να πρωταγωνιστεί προσδίδοντας πιο πολιτικά χαρακτηριστικά στα μάτια των φανατικών ακολούθων της στα τοξικά, ούτως ή άλλως, social media. Φυσικό επακόλουθο ήταν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων να επικεντρωθούν και στο ενδεχόμενο ίδρυσης κόμματος με ηγέτιδα την Καρυστιανού. Από την πλευρά της κάθε τόσο «έριχνε λάδι στη φωτιά» με υπονοούμενα περί πολιτικής της εμπλοκής εφόσον «κληθεί» από τις πλατείες της οργής και άλλες τέτοιου τύπου ματαιοδοξίες. Τα όσα εξελίχθηκαν με πρωταγωνιστή τον φερόμενο ως επικοινωνιακό της σύμβουλο Ν. Καραχάλιο περιέπλεξαν και επιβάρυναν με γραφικότητα την εικόνα της.
Στην παρούσα φάση, η αφελώς αμετανόητη Μαρία Καρυστιανού συνεχίζει να μιλά για πολιτική εμπλοκή της, με τα σενάρια για τις επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό στη χώρα να δεσπόζουν. Ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών βρίσκεται σε δυσχερή θέση -οι δηλώσεις της γραμματέως, Ελένης Βασάρα, και του τραγικού πατέρα και θείου Νίκου Πλακιά είναι ενδεικτικές-, ενώ στα κοινωνικά δίκτυα τα τοξικά σχόλια προδικάζουν την ατμόσφαιρα που θα επικρατήσει.
Σεβόμαστε τη Μαρία Καρυστιανού ως τραγική μητέρα, και για τον λόγο αυτόν την ενημερώνουμε εξ εμπειρίας ότι η συγκυριακή εμπλοκή απροετοίμαστων ανθρώπων στην πολιτική (τελευταίο παράδειγμα ο κ. Κασσελάκης), με τη διαδικασία που και η ίδια ακολουθεί, πολλές φορές οδήγησε σε αποδόμηση και απόγνωση τα πρόσωπα αυτά. Η θέση της δεν μπορεί να είναι πλέον στις πλατείες και στους δρόμους αλλά στο δικαστήριο, όπου η τακτική δικαιοσύνη θα εξετάσει, θα κρίνει και θα αποδώσει τις ευθύνες για τον αδόκητο θάνατο του παιδιού της.
Εφημερίδα Απογευματινή
