Τα όσα τραγελαφικά συµβαίνουν στη Βουλή και σε Επιτροπές της µε πρωταγωνιστές µέλη του Κοινοβουλίου, ενίοτε και επιφανή, καθιστούν επίκαιρο -που ούτως ή άλλως είναι, λόγω του αντικειµένου που πραγµατεύεται, επίκαιρο διαχρονικά- ένα βιβλίο του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας -και ιατρού νευρολόγου- Ντέιβιντ Οουεν. Το βιβλίο έχει τίτλο «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία» και αναφέρεται σε πολιτικούς γενικώς, διερευνώντας πώς οι ασθένειές τους, όχι µόνο σωµατικές, αλλά κυρίως ψυχικές, επηρέαζαν τις αποφάσεις τους. Αποφάσεις οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις αφορούν άµεσα τις ζωές των πολιτών! Μάλιστα ο Οουεν, δικαιολογηµένα, λόγω και της διπλής ιδιότητας, καταλήγει και σε ακραία συµπεράσµατα, αναφερόµενος όχι απλώς στον επηρεασµό από τις αποφάσεις αυτές της ζωής των πολιτών, αλλά και στο ενδεχόµενο να κρίνεται από τις αποφάσεις που λαµβάνονται αν θα ζήσουν οι πολίτες ή θα πεθάνουν!
Ο Οουεν δεν αποκλείει από την πολιτική ζωή τη συνηθισµένη κατάθλιψη, από την οποία έπασχαν και ο Αβραάµ Λίνκολν και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, αλλά και τις ψυχικές ασθένειες που συναγωνίζονται την κατάθλιψη. Το ερώτηµα που θέτει ο Οουεν -και η απάντηση είναι καταφατική στο µέτρο που δεν παραβιάζεται το ιατρικό απόρρητο- είναι αν η κοινωνία οφείλει εκ των προτέρων να γνωρίζει την ασθένεια του πολιτικού. Και αναφέρεται όχι µόνο στην ασθένεια των ηγετών, αλλά του πολιτικού σώµατος γενικότερα. Υπάρχουν βεβαίως κάποιες ασφαλιστικές δικλίδες στα δηµοκρατικά καθεστώτα για την εξισορρόπηση των εξουσιών, όπως το Κοινοβούλιο και ο Τύπος, που όµως δεν είναι πάντοτε αποτελεσµατικά µέσα.
Πέραν του ερωτήµατος που θέτει ο Οουεν για την ανάγκη να ενηµερώνονται οι πολίτες για τυχόν ασθένειες των πολιτικών, προκύπτει και άλλο ερώτηµα. Αν πριν από την ένταξη ενός προσώπου στην πολιτική ζωή και την υποβολή υποψηφιότητας, προκειµένου να ψηφιστεί, θα πρέπει να περνά από ιατρικές εξετάσεις, κυρίως δε για την ψυχική υγεία του. ∆ιότι αν λάβουµε υπόψη αυτά που ο ίδιος ο Οουεν αναφέρει, ως προς την επίδραση µιας ψυχικής ασθένειας στις αποφάσεις ενός πολιτικού και πώς αυτές επηρεάζουν τη ζωή των πολιτών, ασφαλώς και θα πρέπει και οι πολιτικοί να έχουν υποστεί µία σχετική εξέταση και να λαµβάνουν και την ανάλογη ιατρική βεβαίωση. Στη χώρα µας µάλιστα έχει καθιερωθεί η ψυχιατρική εξέταση των προσώπων που πρόκειται λ.χ. να διοριστούν σε έναν δηµόσιο οργανισµό, αλλά δεν περνά ανάλογη εξέταση αυτός που τον διορίζει!
Πόσες φορές άλλωστε οι πολίτες, παρακολουθώντας στην τηλεόραση κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις ή διαβάζοντας τα διαµειβόµενα σε αυτές, δεν έχουν συµπεράνει ότι κάποια µέλη του Κοινοβουλίου πάσχουν από κάποιου είδους ψυχική διαταραχή; Τελευταίως, τα συµπεράσµατα αυτά είναι όλο και περισσότερα. ∆εν ξέρω αν τα παραδείγµατα για τα συµπεράσµατά τους αυτά τους διασκεδάζουν ή τους φοβίζουν…
Κυριακάτικη Απογευματινή
