Δεν είναι καθόλου παράλογο το άγχος που διακατέχει την τουρκική ηγεσία αυτήν την περίοδο. Αυτή η ένταση δεν σχετίζεται μόνον με τον αποκλεισμό της από κρίσιμα όπλα αμερικανικής κατασκευής. Αλλά και από το γεγονός ότι για πρώτη φορά η Τουρκία κινδυνεύει να μείνει εκτός νυμφώνος από κρίσιμες συμμαχίες που την ακουμπούν γεωπολιτικά και οικονομικά, στη σύγχρονη ιστορία της. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη μεταπολεμικά τη δεκαετία του 1950, με τη συγκρότηση της Ατλαντικής Συμμαχίας, το ΝΑΤΟ, που καθόρισε τη θέση της Ευρώπης τις προηγούμενες δεκαετίες στο πεδίο της ηπειρωτικής Ευρασίας, στην παρούσα φάση δεν δείχνει καθόλου συμβατή με την ασιατικών διαδρομών Ευρασία η οποία χαράσσεται στη δομή Ευρώπη-Μέση Ανατολή-Ινδία και επηρεάζει δραστικά θετικά τις συμμέτοχες χώρες στο μέτωπο της Αφρικής. Η ισλαμική Τουρκία της ηγεσίας Ερντογάν διεκδικεί κυρίαρχη εμπλοκή στη χάραξη της «νέας τάξης πραγμάτων» στη Μέση Ανατολή. Τη βασική ενδοχώρα στη συγκρότηση των «Συμφωνιών του Αβραάμ». Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να αποκτήσει κυριαρχία επί Ελλήνων (Ελλαδιτών και Κυπρίων), Εβραίων (Ισραήλ), Αράβων (Αίγυπτος και σωρεία κρατών Βασιλείων και Εμιράτων του Ισλάμ), και τελικά Ινδών. Κανείς από τους αυτούς τους λαούς και τις ελίτ τους δεν επιθυμεί να παραχωρήσει μια τέτοια ηγεσία στον καθορισμό του μέλλοντος. Ούτε καν χώρες όπως το Ιράν ή το Κατάρ που διατηρούν ζωτική σχέση με τις εν λόγω περιοχές και ζώνες.
Η Τουρκία βλέπει τον ρόλο της και την προοπτική περιφερειακής ισχύος της ως μια συνέχεια της πορείας του Σαλαντίν που, ενώνοντας διαφορικές φυλές υπό τη σημαία του Ισλάμ, κατέλαβε την εμβληματική Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους κυριαρχώντας στα περάσματα από την Ασία στη Μεσόγειο της εποχής. Σημειωτέον ότι ο Σαλαντίν πατούσε επί ηπειρωτικού εδάφους, αλλά είχε σημαντικό έλεγχο σε κύρια λιμάνια της εποχής.
Στην προκειμένη περίπτωση και μιλώντας με όρους παρόντος, η Τουρκία επιθυμεί να έχει μια ισόρροπη σχέση ισχύος με τις ΗΠΑ αλλά και τη Ρωσία ως επιτήδειος ουδέτερος και να αξιοποιήσει τη «χαμένη τιμή» των ευρωπαϊκών δυνάμεων που αφοπλισμένες με δική τους βούληση και σε οικονομική δυστοκία έναντι τόσο των ΗΠΑ όσο και της Κίνας, σε πόλεμο με τη Ρωσία στο πεδίο της Ουκρανίας, βλέπουν ως διέξοδο έναν συμμαχικό άξονα με την Τουρκία, έστω και σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Σε έναν τέτοιο διεθνή συσχετισμό υπολογίζει ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει κεντρικό ρόλο στη νέα διαδρομή της Ευρασίας που θα καθορίσει το μέλλον της Ανατολής στον νότιο οριζόντιο άξονα από τη Μεσόγειο στον Ινδικό-Ειρηνικό ωκεανό. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να επιβάλει τη βούλησή της στην ηγεσία του Ισραήλ για τη «νέα τάξη» στη Μέση Ανατολή αλλά και να επιβληθεί στην 3+1 συμμαχία (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, ΗΠΑ), αλλά και στις συμμαχικές συγκλίσεις στο «κουαρτέτο» Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος έτσι όπως αυτό επηρεάζει τις σχέσεις και τον συντονισμό στο μέτωπο της βορείου Αφρικής και πολύ περισσότερο στη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό Κόλπο μέσω Ιορδανίας, Εμιράτων, Σαουδικής Αραβίας, αραβικά κράτη του Κόλπου. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται επί του παρόντος ιδιαίτερα ρεαλιστικό και η προσπάθεια που κάνει η διπλωματία της Άγκυρας να ελέγξει τις εξελίξεις στη Συρία και το Κουρδιστάν, τη χάραξη των ΑΟΖ στη Μεσόγειο, αλλά και να συνδέσει την Κασπία, όπου έχει σημαντικό λόγο με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» δεν δείχνουν να λειτουργούν.
Σήμερα ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ για την πρώτη τριμερή με Νετανιάχου και Χριστοδουλίδη μετά την εκτροπή της 7ης Οκτωβρίου 2023. Στις εκεί συζητήσεις βρίσκεται η βάση της συγκρότησης ενός νέου ΝΑΤΟ, μιας στρατιωτικής συμμαχίας μέσω των θαλάσσιων διαδρομών από τη Μεσόγειο στον Ινδικό, στην Ευρασία στον άξονα της Μεσογείου. Η ατζέντα αυτήν τη φορά δεν είναι μόνον ενεργειακή ή εμπορική ούτε αφορά μονοδιάστατα τη Γάζα. Είναι σε σημαντικό βαθμό γεωπολιτική και στρατιωτική και εκεί κρίνεται η περιφερειακή ισχύς της Ελλάδας στα θέματα άμυνας και ασφάλειας, πολύ περισσότερο από το Ατλαντικό ΝΑΤΟ που βαθμηδόν απορρυθμίζεται.
Εφημερίδα Απογευματινή
